ΜΑΡΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ, ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Χωρίς μεγαλόστομες διακηρύξεις η άρθρωση της νέας κυβέρνησης δίνει έντονα την αίσθηση ότι αποτελεί, εν τοις πράγμασι, ένα «οικουμενικό» σχήμα, γεγονός που είναι ευκόλως ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Βάζοντας στην σειρά τα πολιτικά βιογραφικά των νέων υπουργών βλέπουμε ότι ανέτως καλύπτεται, σχεδόν, το πλήρες εύρος του πολιτικού φάσματος, χωρίς όμως παρ’ όλα αυτά να χάνεται το ειδικό βάρος και ο ποιοτικός χαρακτήρας του εκλογικού αποτελέσματος, που αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια ιστορική νίκη της αριστεράς.
Είναι γεγονός, ότι πέρα από την ανάγκη για προεκλογικές και μετεκλογικές συμμαχίες, με σκοπό την λειτουργία της κυβέρνησης σε συνθήκες άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η επιθυμία, του ΣΥΡΙΖΑ και του ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα για την ευρύτερη δυνατή βάση στήριξης της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας, αποτελεί στόχο στρατηγικού χαρακτήρα και όχι τακτική επιλογή.
Τεχνικά, η ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργεί και να προχωρά, συνθέτοντας την εσωτερική του πολυφωνία, αποτελεί εγγύηση για την ικανότητα της νέας κυβέρνησης να λειτουργήσει συνθετικά.
[quote text_size=”small”]
Στις καλύτερες στιγμές τις, η Ελληνική αριστερά, ενέγραψε ως απαράγραπτη πολιτική υποθήκη το γεγονός ότι μπόρεσε να εκφράσει την ανάγκη για την ευρύτερη δυνατή ενότητα μέσα στο λαό, μια ενότητα που στο παρελθόν διέπλασε το ήθος γενεών.
[/quote]
Κανένας δεν αποκλείσθηκε, από την Εαμική εποποιία, γιατί η πολιτική του καταγωγή δεν ταυτιζόταν σε πρότερο χρόνο με το ιδεολογικό πλαίσιο της αριστεράς, και με ανάλογο τρόπο οικοδομήθηκε η ανάδειξη της ΕΔΑ το 1958 στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μόλις 9 χρόνια μετά την λήξη του εμφυλίου.
Μπορεί όμως, το αίτημα για ρήξεις, να υπηρετηθεί στην προοπτική ευρύτερων συνθέσεων; Ή μήπως αντίθετα η περιχαράκωση της αυθεντικότητας αποτελεί την βασιλική οδό για την επίτευξη ρήξεων και την ανατροπή αντιλαϊκών πολιτικών που τόσο έχουν συνθλίψει τον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα, αυξάνοντας ιλιγγιωδώς τους όρους του ταξικού διαφορισμού, ή πιο απλά το άνοιγμα της ψαλίδας;
Η ελληνική ιστορική εμπειρία, για να μην επεκταθούμε στην διεθνή, καταγράφει ότι, οι στιγμές των μεγάλων κοινωνικών ρήξεων ταυτίζονται με την παρουσία πολιτικών σχηματισμών και ανδρών που αναδιαμόρφωσαν το πολιτικό σκηνικό όχι με την περιχαράκωση αλλά με επίτευξη ευρύτερων συγκλίσεων και την παράλληλη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, στην προοπτική ενός εναργούς πολιτικού προγράμματος.
Αντίθετα, η έμφαση στην καθαρότητα και στην περιχαράκωση, αναβάλλοντας διαρκώς για το μέλλον την δημιουργία όρων ενότητας μέσα στο λαό, οδηγεί στην στασιμότητα και στην ήττα, εκείνα ακριβώς τα κοινωνικά στρώματα υπέρ των οποίων υποτίθεται πως γίνονται οι ασκήσεις πολιτικού καθαρμού.