ΤΑ ΕΦΑΠΤΟΜΕΝΑ ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΑΣΜΑΤΟΣ

Μοίρασε το

Η προ ημερών πρωτοφανής απόπειρα δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού κ. Παπαδήμου ανεπίληπτης προσωπικότητας του δημοσίου βίου μας, μου θύμισε άρθρο μου του Νοέμβριου 2013 σχετικό με την ήδη τότε κατάσταση της πολιτείας μας. Σήμερα διερωτώμαι αν μόνο δύο κόμματα είναι «εκτός συνταγματικού τόξου» στο Κοινοβούλιο μας, αν αναλογισθεί κανείς την ομοιότητα της φασιστικής νοοτροπίας ορισμένων βουλευτών των.

Έγραφα τότε για τα «ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΑΣΜΑΤΟΣ»

«Πολύς λόγος ακούστηκε και πολύ μελάνη χύθηκε τον τελευταίο καιρό με τοποθετήσεις διαφόρων προσκειμένων και μη στις πολιτικές ηγεσίες μας, εντός και εκτός κοινοβουλίου γύρω από την θεωρία της ομοιότητας και σύγκλισης του αριστερού με το δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος …,. Σε μας η διαμάχη, αντί σοβαρής κριτικής που επιδέχεται η θεωρία, ευτελίστηκε και οξύνθηκε ιδίως στην Βουλή για εντυπωσιασμό με ψηφοθηρικά κίνητρα, στο πλαίσιο της γενικής επίθεσης των κομμάτων της αντιπολίτευσης κατά των δύο κυβερνητικών εταίρων.

Μέρες τώρα την παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις, τον τύπο και τις επίσημες ανακοινώσεις και πολλές φορές μένουμε άναυδοι από τους συκοφαντικούς και χυδαίους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, που εκτοξεύουν εντός της Βουλής ακόμη και οι ίδιοι οι πρόεδροί των κομμάτων της αντιπολίτευσης κατά επιλεγμένων πολιτικών τους αντιπάλων.»

Η εμφάνιση του χυδαίου και βίαιου λόγου χρονολογείται από την Μεταπολίτευση περί τα τέλη της δεκαετίας του 70’, με τη γενικευμένη, όχι μόνο στο πεζοδρόμιο, αλλά και σε δημόσιους χώρους, απρεπή συμπεριφορά και βωμολοχία με χαρακτηριστικότερο δείγμα την εκστόμιση της γνωστής υβριστικής λέξης ως «φιλικής» προσφώνησης.

Τότε ήταν που άρχισε, μετά τα χρόνια της καταστολής των φρονημάτων, να θεωρείται, η ελευθερία που αποκτήσαμε δικαίωμα προς παρανομία και η ισότητα, άδεια προς αυθάδεια και αναίδεια λόγου, κατά την γνωστή Ισοκράτεια ρήση.

Τότε για πρώτη φορά άρχισε και η δεικτική ελληνική σάτιρα στις επιθεωρήσεις να μετατρέπεται σε χυδαιολογία ακολουθώντας τον συρμό. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται στα «παράθυρα» και στα «πάνελ» της ιδιωτικής τηλεόρασης χυδαία δημοσία πρόσωπα, επιλεγμένα από τους παρουσιαστές για αύξηση της ακροαματικότητας.

Ακολούθησε η μετεξέλιξη του μεμονωμένου χυδαίου και βιαίου λόγου σε συλλογικό και η εμφάνισή του στους δρόμους και τις πλατείες με τις ντουντούκες και τα πανό του κομματικού συνδικαλισμού. Τελικά, επικράτησε και στην πολιτική αντιπαράθεση των κομματικών νεολαιών, στις τάξεις και τα αμφιθέατρα των σχολείων και των ΑΕΙ. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι από τους δύο αυτούς χώρους προήλθε μεγάλο μέρος του σημερινού μας πολιτικού προσωπικού.

Μεγάλο κομμάτι της λεκτικής αυτής κόπρου μεταφέρθηκε με τις δύο εκλογές του 2012 στην Ελληνική Βουλή. Με εκπροσώπους ακραίων κομμάτων που αναδείχθηκαν ή ενισχύθηκαν χάρη στην καταδικαστική ψήφο οργισμένης μερίδας του εκλογικού σώματος από τις στερήσεις που υφίστατο από την οικονομική κρίση. Αφελείς και ανιστόρητοι ψηφοφόροι, χωρίς επίγνωση και του δικού τους συντρέχοντος πταίσματος, εκτεθειμένοι στην φτηνή δημαγωγία εκείνων που απέδιδαν και τα πάθη τους σε έξωθεν συνομωσίες, χαιρόντουσαν όταν άκουγαν την ύβρη και την συκοφαντία να εκφέρεται μέσα στην Βουλή. Δεν αντιλαμβάνονταν ακόμη και την δολιοφθορά που επιχειρείται εναντίον των δικών τους συμφερόντων από εκείνους που είχαν πολιτικό συμφέρον να εμποδίσουν την προσπάθεια που γινόταν για την σταδιακή έξοδο από την οικονομική κρίση.

Κυρίως δεν κατάλαβαν ότι ο βίαιος λόγος στην Βουλή προκαλεί την βίαιη πράξη στον δρόμο. Έγιναν τα τελευταία χρόνια μάρτυρες και πολλοί απ’ αυτούς τραγικά θύματα της βίαιης πράξης, άλλοτε μεμονωμένης και άλλοτε πολιτικά προσχεδιασμένης. Υπέστησαν τις καταστροφές από τους κουκουλοφόρους εμπρηστές των πόλεων, από τους βίαια «αντιστεκόμενους» σε διάφορα επιβαλλόμενα νόμιμα μέτρα ή επιχειρηματικά σχέδια και δραστηριότητες ή από ρατσιστικά σύνδρομα. Ανέχθηκαν ακόμη και τον προπηλακισμό των οργάνων της τάξεως που προσπαθούν να τους προστατεύσουν από τα κόμματα των άκρων. Φτάσαμε πρόσφατα στην τραγικότερη μορφή της βίας με προμελετημένους εμπρησμούς με ανθρώπινα θύματα ή στυγερές δολοφονίες νέων ανθρώπων. Δεν βλέπουν ότι το αίμα που έρρευσε μπορεί να γενικευθεί;

Μπορεί η θεωρία της ομοιότητας των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος να επιδέχεται κριτική, λόγω των τελείως διαφορετικών πολιτικών δοξασιών των, αλλά η ομοιότητα των βίαιων πράξεων των οπαδών των ή όσων ηγεσιών των που τις υποθάλπουν είναι αναμφισβήτητη. Τι Πολάκης τι Κασιδιάρης.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου