Η Νανά Παλαιτσάκη ξεσπά. Σε μια πόλη με πολλά νεύρα και μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας, περιγράφει μια σπαρταριστική, που έζησε εγκλωβισμένη στην Κηφισίας. Τελικά μόνο το μονόζυγο και το χουλαχούπ επιτρέπονται σε αυτήν την πόλη…
Πολλά νεύρα! Πάρα πολλά! Όλοι εναντίον όλων. Έρχονται και 43 εκλείψεις μέσα στο καλοκαίρι και κοντοζυγώνει και η πανσέληνος. Όλοι έτοιμοι να βγούμε στις ταράτσες να λαλάμε.
Θα τα γράψω όπως τα νιώθω γιατί διαφορετικά δεν θα συνεννοηθούμε. Μια εβδομάδα, κάθε απόγευμα ο καιρός ήταν σαν να ξανασταυρώναμε τον Χριστό στο γολγοθά. Κάθε μέρα μια Μεγάλη Παρασκευή με τα βουνά να σκίζονται στα δύο από τους κεραυνούς. Τέντες σκίστηκαν, δρόμοι πλημμύρισαν, ηλεκτρικά καλοριφέρ άναψαν, σκυλιά ούρλιαζαν. Με αυτό το σκηνικό θρίλερ υποδεχθήκαμε τον Ιούνιο.
Την Τετάρτη μετά την καταιγίδα και αφού σιγουρεύτηκα ότι είχα βάλει και τα βατραχοπέδιλα στο πορτ μπαγκάζ, πήρα το αυτοκίνητο για να πάω από Παπάγου στην Πέτρου Ράλλη που βρίσκεται το κανάλι. Έτσι βίωσα μια ακόμη εμπειρία εγκλωβισμού. Διήρκεσε μιάμιση ώρα πλήρους ακινητοποίησης. Μια πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία και μια διαμαρτυρία οδηγών ταξί έκοψε την Αττική στην μέση. Καμμία φωτεινή πινακίδα δεν ενημέρωνε για διέξοδο και φυσικά κανένας τροχονόμος.
Νεύρα στην Κηφισίας και ένας οδηγός στην μοίρα του
Παραδομένη στην μοίρα κοιτούσα τον οδηγό δίπλα μου. Ξαφνικά τον είδα να πιάνει το πρόσωπο του με τα δυό του χέρια και να τραβάει τα μάγουλά του. Επειδή ήταν τα παράθυρα κλειστά δεν άκουγα φωνή μόνο έβλεπα. Ο άνθρωπος έμοιαζε να είναι σε κρίση. Επειδή ήμασταν ακίνητοι, μόλις είδα ότι κόπασε λίγο το στριφογύρισμα του κεφαλιού του, πάτησα ελαφρά την κόρνα. Γύρισε προς το μέρος μου. Άνοιξα το παράθυρο και φώναξα:
“Είστε καλά”;
“Έχετε παυσίπονο μήπως; Με έχει τρελάνει το δόντι και δεν μπορώ να φτάσω στον γιατρό”είπε ο άνθρωπος με τα μάτια του να βγαίνουν προς τα έξω σαν…αβγά.
Δεν είχα παυσίπονο. Ζήτησα από τον ταξιτζή που ήταν αριστερά μου. Είχε. Μου πέρασε με το χέρι μια καρτέλα παρακεταμόλη. Την προώθησα στον διπλανό από αριστερά μου οδηγό. Δεν είχε νερό. Ξαναρώτησα τον ταξιτζή. Είχε κόκα κόλα αλλά ζεστή. Του προώθησα του πονεμένου την κόκα κόλα.
Πίσω μου η σειρήνα ενός ασθενοφόρου έψαχνε διέξοδο. Ένα ζευγάρι πάνω σε μηχανή τσακωνότανε. Αδιάβατη η Φειδιππίδου. Κλειστή η Αλεξάνδρας. Κλειστή η Βασιλίσσης Σοφίας και το αυτοκίνητο να μην έχει έλικα να απογειωθεί…
Μετά από αφόρητη ακινησία έκανα αναστροφή προς Γουδί για να ξαναμπώ Μεσογείων. Να ανέβω προς Καρέα να βγω Αττική, να πάρω τον Κηφισό για να βγω προς Πέτρου Ράλλη…
Είναι μήνες πολλοί που είμαστε πολιορκημένοι στην πόλη. Το κέντρο της πόλης είναι εχθρικό για τους κατοίκους. Αν δεν γίνει κάτι άμεσα θα σκοτωθούμε μεταξύ μας γιατί τα νεύρα είναι αδιανόητα.
Το μονόζυγο και το χουλαχούπ επιτρέπονται
Ολοι είμαστε με σακαταμένο νευρικό σύστημα. Ακόμη και οι Άγιοι Πατέρες. Πως να δικαιολογήσω ότι αποκήρυξαν την Yoga. Με όλο το σεβασμό, έφτασα να πιστεύω ότι κάποιος ιερωμένος επιχείρησε να κάνει, έπαθε λουμπάγκο και ξέσπασε. Δεν το εξηγώ διαφορετικά. Εκτός και αν συσσωρεύτηκε η ένταση μετά τον ιό. Κάτι οι κλειστές εκκλησίες. Κάτι οι καμπάνες που απαγορεύτηκαν. Κάτι η θεία κοινωνία και το κουταλάκι. Κάτι ο διχασμός των επιστημόνων για την μετάληψη. Κάτι που γιορτάσαμε το Πάσχα κοντά στον Αύγουστο, θεωρήθηκε η Yoga εχθρός.
Και πριν σκεφτείτε ότι είμαι υπερβολική, για να απαριθμήσουμε μερικά απ’ όσα μας βρήκαν. Μας χτύπησε όλους η “πανούκλα”. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Κλείσανε οι δουλειές μας. Ξεμείναμε από χρήματα. Σταμάτησαν τα τρένα, τα αεροπλάνα, τα πλοία. Βγάλαμε δερματίτιδες στα χέρια από το πλύσιμο. Μας έχουν περικυκλώσει οι Τούρκοι. Φορτώνουμε μετανάστες – λαθρομετανάστες από τα νησιά και τους πάμε βόλτα στην Ελλάδα.
Κάποιοι απ’ο δαύτους πηδάνε στα σπίτια των Ελλήνων και αρπάζουν πρόβατα, κότες, σκυλιά, τρόφιμα, λεφτά. Άντρες των ΜΑΤ δείρανε κατοίκους στα νησιά. Κάποιοι κάτοικοι μπούκαραν και έδειραν αστυνομικούς όταν κοιμόντουσαν. Σφυροκοπήθηκε ο εγκέφαλος του καθενός για το αν η “πανούκλα” ήρθε από τις νυχτερίδες. Ή αν τον ψέκασε ο Μπιλ Γκέιτς, για να μπορέσει μετά ανενόχλητος να “τσιπάρει” την κυρά Σούλα που ζει στον λόφο του Στρέφη.
Και αφού με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε μέχρι εδώ, θα το γράψω για να έχω ήσυχη την συνείδησή μου. Αν κάποιοι ενδιαφέρονται για να μην γίνουν πολύνεκρα, ν’ ανοίγουν τους δρόμους. Ας βγουν οι τροχονόμοι, ας φωνάζουν με ντουντούκες οι αστυνομικοί τους ελεύθερους δρόμους, ας μας έρχεται ειδοποίηση από την πολιτική προστασία και στο φινάλε ας καταλάβει ο κύριος Χαρδαλιάς ότι είναι υπεύθυνος για έναν κόσμο που θα τον χτυπήσει μπαράζ εκλείψεων. Έγινα σαφής ή ακόμη;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
