Ας σκεφτούμε τους άλλους

Η Νανά Παλαιτσάκη χρονογραφεί και πάλι και κτυπά απευθείας στην ψυχή και στην καρδιά με την προτροπή “Ας σκεφτούμε τους άλλους”. Γιατί ποτέ δεν είμαστε (οι) μόνοι…

Μοίρασε το

Η Νανά Παλαιτσάκη χρονογραφεί και πάλι και κτυπά απευθείας στην ψυχή και στην καρδιά με την προτροπή “Ας σκεφτούμε τους άλλους”. Γιατί ποτέ δεν είμαστε (οι) μόνοι…


Με αφορμή την αυτοκτονία του επιχειρηματία σκέφτομαι τα εξής: 

Ας μην πιστέψει κανείς απ όλους όσοι έχουμε υποχρεώσεις να διαχειριστούμε ότι η ανεπάρκεια διαχείρισης σημαίνει “αποτυχία” προσωπική. 

Με την υπερδεκαετή οικονομική κρίση και την “πανδημία – καπάκι” είναι σαν να “πουληθήκαμε σαν σκλάβοι” επιβιώσαμε και κατορθώσαμε να μπούμε και σαν μονομάχοι στην αρένα. 

Οι περισσότεροι λοιπόν κατορθώσαμε το αδύνατο, αλλά με απώλειες. Ας ψυχανεμιστούμε λοιπόν τι μπορεί να νιώθει ένας “διπλανός” που δεν εξωτερικεύεται, ή είναι πολύ εσωστρεφής, ή πολύ ευαίσθητος ή πολύ κουρασμένος ή πολύ απογοητευμένος ή όλα μαζί ταυτόχρονα. 

Ας σκεφτούμε τους άλλους…

Ας καταλάβουν όσοι νιώθουν αφόρητα, ότι είμαστε πάρα πολλοί στην ίδια θέση μ’ εκείνον και ίσως και δυσχερέστερη. 

Ας σκεφτούμε τους παππούδες μας που πέρασαν σιδερένια χρόνια από πολέμους, εξορίες, καταστροφές. 

Ας σκεφτούμε εκείνους  τους Τιτάνες που αν και έχασαν παιδί, συνεχίζουν να δίνουν κουράγιο σε άλλους. 

Ας σκεφτούμε όσους ξεπέρασαν Καρκίνους και μοιράζονται την ιστορία τους με πολλούς. 

Ας σκεφτούμε τους παραολυμπιονίκες… 

Ας σκεφτούμε ότι όπως “μπήκαμε σε όλο αυτό όλοι μαζί” θα “βγούμε παρέα”.

Ας σκεφτούμε ότι έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα και όχι στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν ή στην Βολιβία. 

Ας σκεφτούμε ότι δεν βρεθήκαμε στο Σεράγεβο όταν το βομβάρδιζαν… 

Ας κρατήσουμε την πολύ ευαισθησία για καιρούς ειρήνης. 

Και ας μην πιστέψουμε ότι οι κεφάτοι άνθρωποι είναι απαραίτητα και ξέγνοιαστοι… 

Ας επινοήσουμε “τρικ” επιβίωσης. Δεν μπορεί. Θα έχετε στο περιβάλλον κάποιον δικό σας που διαγνώστηκε με νόσο δύσκολη. Για ρωτήστε τον τι έκανε από την στιγμή που του ανακοίνωσαν το θέμα έως σήμερα που θα μιλήσετε μαζί του. 

Ποτέ δεν είμαστε (οι) μόνοι…

Αυτούς τους καιρούς μοιραστείτε ιστορίες. Ρωτήστε και ποτέ, ποτέ. Ποτέ μην κολλήσετε στο ότι είστε εσείς οι “καταραμένοι”. 

Διάλεξα την φωτογραφία του Νυχτούλη. 

Τον βρήκαμε στο διπλανό οικόπεδο, να τον τρώνε τα μυρμήγκια. Δεν είχε ακόμη ανοίξει τα μάτια του και φυσικά δεν είχε δόντια. 

Το μαύρο Κόκερ, ο Ζεν μας, τον υιοθέτησε κυριολεκτικά και έγινε “μαμά του”… 

Έτσι επιβίωσε ένα “καταδικασμένο” πλάσμα που ζύγιζε τότε μερικά γραμμάρια. 

Ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει η ζωή στην επόμενη στροφή του δρόμου…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου