Η Νανά Παλαιτσάκη είναι έξαλλη. Διότι πηγαίνοντας τον σκύλο της βόλτα, είδα στο πάρκο μια “κυρία” να αφοδεύει live ενώπιον των έκπληκτων περαστικών. Κατόπιν τούτου, τους πήρε σβάρνα όλους και έγραψε για τους βρωμιάρηδες της διπλανής πόρτας…
Πήγα να πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο που είναι λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Πάτησα τον μοχλό, άνοιξε το καπάκι. Μέσα ανάμεσα σε σακούλες είδα πεταμένα πλαστικά παιδικά παιχνίδια, κάτι ξύλινα πόδια τραπεζιού, δύο ζευγάρια ξεχαρβαλωμένα παπούτσια και μερικά μπουκάλια μπύρας.
Θύμωσα γι’ ακόμη μια φορά. Ζω στου Παπάγου. Ένα προάστιο που σε κάθε είκοσι μέτρα υπάρχουν ξεχωριστοί κάδοι για να πετάμε τα σκουπίδια, τα οργανικά σκουπίδια (οι καφέ) και οι της ανακύκλωσης για χαρτιά, αλουμίνια, ξύλα.
Φυσικά ξεχωρίζω τα σκουπίδια μου. Φυσικά και φροντίζω να στραγγίζω τις φλούδες από το καρπούζι για να μην μετατρέπονται τα καρπουζόνερα, σε σάπια νερά μέσα στον κάδο για να μαζεύονται από πάνω χοντρές μύγες και να γεννιούνται χοντρά σκουλήκια.
Όμως υπάρχουν και οι “άλλοι”. Eκείνοι που θα πετάξουν ό,τι νάναι , όπου νάναι. Ο γείτονας που γέμισε τον κάδο με την μισή σάπια οικοσκευή του, είναι ο ίδιος που στην παραλία θα παρατήσει την χρησιμοποιημένη πάνα του παιδιού του. Είναι ο ίδιος που θ’ αδειάσει το τασάκι του στον δρόμο. Είναι ο ίδιος που θα παρκάρει σε θέση ΑΜΕΑ στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ. Eίναι ο ίδιος που θα βγάλει με το δάχτυλο το περιεχόμενο από την μύτη ή το αυτί του όταν περιμένει ν’ ανάψει το φανάρι πράσινο. Kαι δεν θα νιώσει καμμία αμηχανία όταν θα διαπιστώσει ότι τον …βλέπεις.
Είμαι από εκείνους που με τρελαίνει όταν βλέπω το κέντρο της Αθήνας να έχει μετατραπεί σε Hot spot. Δεν νομίζω ότι όσοι ζούνε στο κέντρο ή εργάζονται δεν ξέρουν τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ φυλών αλλοδαπών και ρομά που ασχολούνται με το παρεμπόριο ή την διακίνηση ναρκωτικών.
Η βρωμιάρηδες της διπλανής πόρτας
Τον ίδιο αποτροπιασμό όμως που νιώθω όταν βλέπω αλλοδαπό να βεβηλώνει το περιβάλλον της πόλης μου, ένιωσα όταν πηγαίνοντας βόλτα τα σκυλιά μου, είδα μια ελληνίδα “κυρία” ν’ αφοδεύει στην άκρη του πάρκου σχεδόν δίπλα στους περαστικούς. Στην παρατηρησή μου να μαζέψει τ’ “απομεινάρια “ της, σήκωσε το παντελόνι της και ξεδιάντροπα εντελώς συνέχισε τον δρόμο της σαν να μην είχε γίνει τίποτα…
Σήμερα γράφω για την βρώμα που προκαλούν άνθρωποι που θεωρούν εκείνους που σεβόμαστε και προστατεύουμε το περιβάλλον κάτι περίπου σαν καταδικασμένα πειραματόζωα.
Το πόσο ρυπαίνεις δεν έχει να κάνει ούτε με την φυλή, ούτε με την μόρφωση, ούτε με την οικονομική ισχύ. Δεν αντέχεται όμως ρε φίλε και η αγανάκτηση όλων όσων επιχειρούμε να πλένουμε τα χέρια μας σχολαστικά. Να μαζεύουμε τα περιττώματα των σκύλων μας στην βόλτα. Να μην θάβουμε τις γόπες μας στην παραλία. Να μην αφήνουμε σκατωμένα πάμπερς στ’ αρμυρίκια. Να μην πετάμε μπαταρίες μέσα στους κάδους για τα οργανικά σκουπίδια.
Με αυτά και με τ’ άλλα δεν γίνεται να υπάρχει ένας χωροφύλακας να φυλάει τον καθέναν. Με αυτά και με τ’ άλλα είναι που δεν ξέρω τι να κάνω τον θυμό μου. Γιατί κάθε φορά που πράττω κατά συνείδηση, είναι σαν την ίδια στιγμή να νιώθω γύρω μου χιλιάδες να μου βγάζουν την γλώσσα. Σαν να είμαι απερίγραπτο για εκείνους κορόιδο.
Υ.Γ. Πόσο θα ήθελα να την έσερνα από το μαλλί εκείνη που κόπριζε σ’ έναν απευθείας live στα social media.
Ναι είμαι έξαλλη !
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
