Η Νανά Παλαιτσάκη με αφορμή την λιποθυμία παιδιού από την πείνα στην Ρόδο, γράφει όχι για να καταγγείλει το κράτος. Αλλά για να αφυπνίσει την γειτονιά για το αν κάποιοι …ήχοι της εξακολουθούν να ακούγονται…
Ένα παιδί 9 χρονών στην Ρόδο λιποθύμησε έξω από φούρνο του νησιού.
Το γεγονός συνέβη στην Ελλάδα του 2020. Tο παιδί περίμενε δίπλα στην μητέρα του να μπούνε σε φούρνο. Η μητέρα άνεργη μεγαλώνει δύο παιδάκια μόνη της. Το κοριτσάκι λιποθυμάει από …πείνα!
Άνετα θα μπορούσε να έχει συμπεριλάβει το περιστατικό ο Βίκτωρ Ουγκώ στους “Αθλίους”… Tο εμβληματικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στο Παρίσι του 19ου αιώνα.
Τότε ο Γιάννης Αιγιάννης θεωρήθηκε κακούργος. Φυλακίστηκε γιατί είχε κλέψει ένα καρβέλι ψωμί για να μην πεθάνει η αδελφή του και οι ανιψιές του. Τότε που οι φτωχοί και πεινασμένοι προσπαθούσαν να διώξουν τους αρουραίους από τους υπονόμους του Παρισιού για να κερδίσουν χώρο για ύπνο. Τότε που η μαμά της Τιτίκας πουλούσε τα δόντια της και τα μαλλιά της για να μεγαλώσει την κόρη της. Τότε που διεφθαρμένοι αστυνομικοί όπως ο Ιαβέρης, εν ονόματι της “ηθικής” και της “τάξης” στέλνανε στα ικριώματα αθώους ….
Το παιδί που λιποθύμησε στην Ρόδο σήμερα από την πείνα, δείχνει ότι ανήκουμε όλοι στους κομπάρσους των Αθλίων την εποχή που κουμάντο στο Παρίσι έκαναν οι υπόνομοι Τότε που οι άνθρωποι για να επιβιώσουν πουλούσαν τα νύχια τους, τα μαλλιά τους, τα δόντια τους.
Η λιποθυμία του παιδιού από πείνα δείχνει την χρεωκοπία όλων μας. Ανεξαρτήτως του ρόλου, της θέσης, του μισθού μας, της πολιτικής ιδεολογίας μας.
Ήχοι στηv γειτονιά!
Μια μητέρα, όπως χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες μένουν χωρίς δουλειά εξαιτίας μιας ακόμη πανδημίας που “χτυπάει” την ανθρωπότητα. Που πήγαν οι γείτονες; Που πήγαν οι συνάδελφοί της; Που πήγαν οι συγγενείς της; Που πήγαν οι εργοδότες της; Που πήγε ο παπάς της ενορίας της; Που πήγε ο δήμαρχος; Που πήγε το δημοτικό συμβούλιο; Που πήγε ο εμπορικός σύλλογος; Που πήγε η κουμπάρα της; Που πήγε ο φούρναρης, ο μπακάλης, ο φαρμακοποιός της γειτονιάς;
Αναφέρω τους άμεσα εμπλεκόμενους με αβάσταχτες ιστορίες συνανθρώπων μας. Γιατί το “κράτος πρόνοιας και δικαίου” μοιάζει ότι θα το “συναντάμε” σε ιστορίες τόσο πραγματικές όπως το έλκηθρο του Αη Βασίλη. Αυτούς “που πέφτουν από τα σύννεφα πάντα” στο άκουσμα αποτρόπαιων ιστοριών. Ιστορίες που είτε αφορούν κακοποιήσεις παιδιών, είτε φονικά, είτε κακοποιήσεις ζώων. Αυτοί οι αιωνίως σιωπηλοί άπραγοι συνεργοί εγκλημάτων. Που απέχουν για να μην “μπλέξουν”.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά. Όπως για τα εκατομμύρια που πήγαν σε μέσα ενημέρωσης για την καμπάνια του “μένουμε σπίτι”. Για επιπλώσεις γραφείων αξιωματούχων. Για παγκάκια και ζαρτινιέρες. Για διαφημιστικά σποτ.
Ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στο σιωπηλό μαρτύριο των αξιοπρεπών πεινασμένων σταματάω εδώ. Πριν ρίξουμε φάσκελα στους πολιτικούς, ας μείνουμε λίγο ν’ ακούσουμε τους ήχους στην γειτονιά μας.
Μήπως κλαίει κάποιο παιδί χωρίς λόγο; Μήπως ένας γείτονας έχει καιρό να “φανεί”; Μήπως η “κυρία του πρώτου” έχει να ποτίσει μέρες τα λουλούδια;
Ντροπή μας!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
