Η Νανά Παλαιτσάκη βιώνει μια τραυματική εμπειρία σε καλοκαιρινή ταβέρνα. Θύτες της, τα παιδάκια της διπλανής παρέας που μονομαχούν με πιρούνια. Και κάποια στιγμή παίρνουν και τα …όπλα…
Ελπιζω να είστε σε παραλία. Θέλω να κάνετε μπάνια και να βάζετε το κεφάλι σας μέσα στο νερό για να χαζεύετε τον βυθό. Έτσι θα διαπιστώσετε και το σκουπιδαριό που κερνάμε τα πλάσματα του βυθού. Αν δώσω σημασία στα social οι περισσότεροι είστε σε σκάφη και στην χειρότερη στην Μύκονο. Αν εμπιστευτώ τα μάτια μου, οι περισσότεροι κάνουν μπάνια με το λάστιχο του κήπου ή της βεράντας . Όπως και να είναι το νερό αναζωογονεί και καταπραΰνει τις νευρώσεις”
Η ταβέρνα και τα παιδάκια
Σήμερα θ’ ασχοληθώ με ένα καλοκαιρινό θέμα. “Παιδάκια και ταβέρνα καλοκαιρινή”. Είναι Σάββατο βράδυ και μετά από πολύ ωραίο μπάνιο στην θάλασσα πάμε με την παρέα, αργά, μετά τις 10 και μισή, σε ψαροταβέρνα.
Η πιο κοντινή παρέα δύο νεαρά ζευγάρια. Δίπλα στο τραπέζι των ζευγαριών , ένα άλλο τραπέζι με δύο παιδάκια. Οι γονείς των παιδακίων τρώγανε και κουβέντιαζαν. Εμείς χαρούμενοι καθόμαστε. Οι σερβιτόροι με τις μάσκες εξυπηρετικότατοι. Μια γάτα έγλειφε τα πατουσάκια της στα σκαλοπάτια και δίπλα μου οι γλάστρες γεμάτες βασιλικούς. Μέχρι εδώ όλα μοιάζουν καλοκαιρινά.
Δεν πέρασε πεντάλεπτο που άρχισα να νομίζω ότι κάποιος στην παρέα μας είχε βαρύ κάρμα. Πιθανόν σε προηγούμενη ζωή του να ήταν βοηθός του Ηρώδη.
Τα παιδάκια, αγοράκια και τα δύο, είχαν πάρει τα πιρούνια και είχαν κάνει τα πιάτα τους “τύμπανα”. Τα παιδάκια χτυπούσανε όχι μόνο τα πιάτα, αλλά και τα κεφάλια τους με ό,τι αντικείμενο είχε το τραπέζι πάνω.
Οι γονείς
Οι γονείς δίπλα φυσικά δεν είχαν “κουνήσει” βλέφαρο. Οι δύο μπαμπάδες απολάμβαναν τσιγάρο και η μία μαμά μιλούσε χαμογελαστά στο κινητό. Τα παιδάκια δερνόντουσαν.
Εμείς στην παρέα όλοι γονείς, αλλά με μεγάλα παιδιά πια. Αφού το ένα παιδάκι άρχισε να κλαίει δυνατά γιατί το είχε χτυπήσει το διπλανό του με την αλατιέρα στο κεφάλι, η μία μαμά σηκώθηκε και πήρε την αλατιέρα. Άφησε όμως τα παιδάκια να συνεχίσουν την μονομαχία.
Εμείς, κάτι ο ήλιος, κάτι η θάλασσα, κάτι η πρώτη μπύρα υπομέναμε χωρίς αντίδραση. Σε λιγάκι έρχονται τα φαγητά των διπλανών και οι μαμάδες δίνουν στα παιδιά πατάτες τηγανιτές. Οι μισές τηγανιτές πατάτες εκτοξεύθηκαν προς την γάτα, την οποία τα μικρά παιδιάκια είχαν βάλει στόχο… Η γάτα έφυγε. Εμείς μείναμε.
Η διπλανή φίλη μου, γυρίζει προς τους γονείς και λέει: “Μπορείτε λίγο να ηρεμήσετε τα παιδάκια γιατί επιθυμούμε λίγη ησυχία;” Δεν μας απευθύνθηκε κανένας. Η μία μαμά μόνο είπε στο ένα παιδάκι δείχνοντας με το χέρι της. “Ως εδώ θα παίζετε Γιώργο, όχι πιο εκεί”!!!!
Προφανώς οι γονείς όλο αυτό το “ξύλο” το θεωρούσαν παιχνίδι.
Τι ρώτησες; Αν κάναμε παράπονο στην διεύθυνση του καταστήματος; Φυσικά και όχι! Γιατί έχουν που έχουν συντριβεί οι καταστηματάρχες και οι εργαζόμενοι φέτος, να τους πικράνουμε και εμείς περισσότερο;
Όπλα, όπλα…
Αφού η γάτα – στόχος απέδρασε, τα παιδάκια χτυπώντας πάντα τα κουτάλια σε κάθε αντικείμενο του τραπεζιού φώναζαν μαζί: “Όπλα! Όπλα! Όπλα!”…
Τότε ο ένας μπαμπάς έβγαλε από μία τσάντα, ένα οπλοπολυβόλο πλαστικό και ένα σπαθί με φως και τα μοίρασε.
Το σπαθί έβγαζε κόκκινο χρώμα και το οπλοπολυβόλο όταν πατούσε την σκανδάλη έκανε κρότο και έβγαζε και εκείνο φωτιά…
Και από εκεί και μετά ζήσαμε την “κόλαση μας”. Φυσικά η ώρα πια πλησίαζε μεσάνυχτα. Τα παιδιά μόλις το ένα χτυπούσε με το όπλο του το άλλο, έπεφταν χοροπηδώντας στα πλακάκια φωνάζοντας: “ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕ!!!!!!
Καταλαβαίνουμε όλοι φαντάζομαι πως θα είναι τα συγκεκριμένα παιδάκια στο σπίτι, στο σχολείο, με τους παππούδες τους, στην παιδική χαρά… Δεν φταίνε φυσικά τα παιδάκια. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι, οι γονείς τους, που νομίζουν παιχνίδι το να αφήνουν με σφυριά και σπαθιά να χτυπάει το ένα το άλλο στο κεφάλι. Νομίζουν παιχνίδι το να σημαδεύουν ένα ζωντανό με αντικείμενα. Νομίζουν παιχνίδι το να βαράνε με κουτάλια και πιρούνια αντικείμενα και όλοι οι γύρω τους να θέλουν να φύγουν. Κανένας σεβασμός ούτε στους διπλανούς, ούτε στην ξένη περιουσία, ούτε στον χώρο που τους φιλοξενεί και που φυσικά στις σαγιονάρες τους αν τρία τραπέζια έφευγαν χωρίς να παραγγείλουν εξαιτίας του σαματά των παιδιών τους.
Κατούρα την θάλασσα
Ξέρεις κάτι φίλε μου; Έχουμε όλοι φάει σε ταβέρνες και έχουμε διαπιστώσει πόσο ήσυχα κάθονται δίπλα στα αφεντικά τους τα περισσότερα σκυλιά ανεξάρτητα μεγέθους. Τα σκυλιά δεν φτύνουν, δεν πετάνε αντικείμενα, δεν ασχημονούν και στο φινάλε αν γαβγίσουν παρεμβαίνει το αφεντικό με εντολή. Αν δηλαδή σε μια ταβέρνα κάθονται πέντε παρέες με σκύλους και μια παρέα με γονείς και παιδιά, την φασαρία την κάνουν τα παιδιά.
Επίσης είναι γνωστό σε όλους πια ότι οι σκύλοι, ούτε τσίσα τους κάνουν στην θάλασσα, ούτε κακά τους. Ποτέ. Εγώ άκουσα πριν χρόνια έναν μπαμπά που του είπε το παιδάκι του “θέλω τσίσα”. Και του απάντησε: “Κατούρα την θάλασσα”…!!!
Είναι υπέροχο να έχουμε παιδιά. Είναι δύσκολο πολύ να τα εκπαιδεύουμε όμως. Είναι ντροπή που οι πολλοί νέοι γονείς δεν υιοθετούν τον σεβασμό και την ευγένεια ως στάση ζωής για να καταλάβουν και τα παιδιά ότι αν πιστέψουν ότι όλοι μπορεί ν’ ανέχονται τα πάντα, κάποια στιγμή στο μέλλον κάποιος θ’ αντιδράσει και θα βρεθούν στα γόνατα με σπασμένα δόντια. Μιλήστε στα παιδιά σας, εξηγείστε τους, για το δικό τους καλό, όχι μόνο για την καλή συμβίωση με άλλους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
