Η Νανά Παλαιτσάκη σκιαγραφεί την σημερινή πραγματικότητα που μας επέβαλε ο κορωνοϊός, ως μια επιστροφή στο παρελθόν. Μια πορεία από το Φεγγάρι όπου πριν από χρόνια πάτησε το πόδι του ο άνθρωπος, πίσω στα μικροσκοπικά σπήλαια που ο καθένας αποκαλεί σπίτι του…
Είναι σαν να μας βγάζει η ιστορία την γλώσσα έξω… Σε λιγότερο από τέσσερις μήνες ο ιός έστειλε εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη να λουφάξουν μέσα στα ευρύχωρα ή στα λιγότερα ευρύχωρα κελιά τους. Παραχώρησε στις κρατικές εξουσίες, όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα που καθιέρωσαν οι σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.
Απ’ όταν ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι…
Ο άνθρωπος μια ανάσα πριν, πάτησε στο φεγγάρι. Στην συνέχεια με δεκάδες διαστημικούς σταθμούς Αμερικάνοι, Σοβιετικοί, Κινέζοι προετοίμαζαν πυρετωδώς αποστολές τουριστών στο διάστημα τα επόμενα χρόνια.
Οι smart cities δεν ήταν μόρφωμα ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Ήταν υπαρκτά μοντέλα πόλεων όπου τα ρομπότ αντικαθιστούν τον άνθρωπο και που λειτουργούν πειραματικά στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Κίνα. Ενώ οι μεγάλες εταιρείες αερομεταφορών πολύ σύντομα θα ανακοίνωναν τις αποστολές μη επανδρωμένων αεροπλάνων καθώς η ζήτηση για μεταφορές ξεπερνούσε τις δυνατότητες κάλυψης των αεροσκαφών από ανθρώπινο δυναμικό.
Τέσσερις μήνες πριν, το μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού κόσμου, έμοιαζε να είναι η εξάπλωση του ISIS και τα πιθανά τρομοκρατικά χτυπήματα στο όνομα του Αλάχ.
Απ’ όταν τα ζευγάρια διαφωνούσαν για τις καλοκαιρινές διακοπές…
Τέσσερις μήνες πριν τα ζευγάρια διαφωνούσαν ανελέητα για την επιλογή τόπου για τις καλοκαιρινές διακοπές. Και οι ηλικιωμένοι που περπατούσαν χέρι – χέρι στις πόλεις του Pergamo ήταν απόδειξη ευημερίας μιας κοινωνίας που ανέβασε το προσδόκιμο ζωής ως αποτέλεσμα της ευζωίας.
Από την εμφάνιση του ιού και μετά η ανθρωπότητα με φονικό φρενάρισμα ρουφιέται ολόκληρη από την χρονομηχανή. Κονιορτοποιεί κάθε πλεονέκτημα ευμάρειας που κατέκτησε ηθικά ή ανήθικα, νομίζω ανήθικα, τα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η ιστορία σαν τρομακτική μορφή γυναίκας που κακοποιήθηκε από τον εραστή της φριχτά, υιοθετεί μια απίθανη τακτική τιμωρίας στον “ελεύθερο πολιτισμένο σύγχρονο άνθρωπο”.
Πόσο πολιτισμένη μπορεί να είναι η σκέψη των 40 plus που έχοντας αποκάμει από συνεχόμενες κρίσεις, αισθάνονται πια τους υπερήλικες συνταξιούχους σαν “σαβούρα” που λειτουργεί σαν κόφτης στην παραγωγική διαδικασία;
Όταν αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την απαλλαγή των μη παραγωγικών
“Πόσο θα πληρώνουμε την ευμάρεια;”
“Καταστρέφονται οι οικονομίες επειδή δεν αφήνουμε να καταλήξουν εκείνοι που είναι πάνω από 75;”
Μοιάζει μη εκφρασμένο ή και εκφρασμένο “παράπονο” εκείνων που αισθάνονται ως αβάστακτη τιμωρία την επιμήκυνση της ζωής των γονιών ή των παππούδων τους.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, αφού κατάφερε να αυξήσει το προσδόκιμο ζωής, θέλει να απαλλαγεί με συνοπτικές διαδικασίες από τον μη παραγωγικό πληθυσμό. Αλλά με …”τρόπο”.
Πόσο θα ήθελε να χρεωθεί την εξαφάνιση των “μη χρήσιμων” ένας ηγέτης που αφού θα ολοκλήρωνε τις εκκαθαρίσεις εύκολα θα κατηγορείται σαν “εγκληματίας για την ανθρωπότητα”.
Μια αγαπημένη άλλωστε τακτική των ανθρώπων είναι να κατασκευάζουν ήρωες. Με λύσσα, μετά να τους αποκαθηλώνουν.
Μέχρι την επιστροφή στα μικροσκοπικά σπήλαια
Μοιάζει και όλο αυτό που ζούμε, σαν να εκδικούνται τον δυτικό άνθρωπο, εκείνοι που επειδή γεννήθηκαν στην υποσαχάρια Αφρική, ή στην Άπω Ανατολή, ή στην Ασία αντιμετωπίστηκαν ή σαν τρομοκράτες ή σαν μοναδικοί αποδέκτες οίκτου. Αυτά όλα τα εκατομμύρια άθλιων που δημιούργησε ο καπιταλισμός, ουδέποτε αφορούσαν με οποιοδήποτε άλλο ρόλο την “πολιτισμένη Δύση”.
Μοιάζει σαν να κατακρεουργήθηκε το έργο εκατοντάδων επιστημόνων. Όλων αυτών που ψωμολύσσαξαν για να προάγουν την επιστήμη και την έρευνα, από τις πιο επικερδείς μπίζνες στον πλανήτη. Που δεν είναι άλλες από όπλα, ναρκωτικά, εμπόριο ανθρώπινων οργάνων και δοκιμές για πυρηνικά.
Μια απόλυτα αυτοκτονική διάθεση του αναπτυγμένου κόσμου, να αντιληφθεί
ότι όταν τις μάζες τις αποκτηνώνει η απελπισία του πόνου, η δική του τύχη δεν μπορεί παρά να είναι ελεεινή.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Προς το παρόν αποζητάμε την υποταγή των δικαιωμάτων μας σε έναν κεντρικό ηγεμόνα. Ο οποίος θα μπορεί με την ομάδα του να μας απελευθερώσει από το πλέξι γκλας!!
Φοβερό και γελοίο ταυτόχρονα, αλλά ρεαλιστικό.
Μέχρι τότε θα σκαρφιζόμαστε σπαζοκεφαλιές για να δικαιολογήσουμε την απόλυτη ασημαντότητα μας σε αυτό το χαοτικό μυστήριο που λέγεται ζωή στον πλανήτη γη, σε μια φρενήρη πορεία προς το παρελθόν”…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
