Υποτίθεται, ότι η χώρα την περασμένη δεκαετία έπρεπε στα πλαίσια των μέτρων σύγκλισης επιτέλους να βρει τον καλό της εαυτό και να ισορροπήσει μεταξύ εθνικής και κοινοτικής πολιτικής και να επιτύχει στους στόχους της σύγκλισης με χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Σε αυτό την εμπόδιζαν χρόνιες παθογένειες των θεσμών του κράτους και των ανθρώπων που τους υπηρετούσαν.
Η δημόσια διοίκηση ήταν ένα από τα πρώτα παραδείγματα που αναφέρονταν. Όχι ότι έπεφταν έξω, όσοι την υπολόγιζαν σαν έναν από τους πιο ανασταλτικούς παράγοντες στην σύγκλιση με ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά τελικά ίσως η ζημιά που προκάλεσε δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο θεωρούνταν ή έστω ήταν επανορθώσιμη.
Οι αποδέκτες των εθνικών και κοινοτικών πόρων που κατευθύνονταν στη δημόσια διοίκηση ήταν κυρίως εγχώριοι. Δυστυχώς όμως, οι ικανοί άνθρωποι και οι μη συστημικοί που ανέλαβαν δημόσια έργα δρώντας εναλλακτικά ως προς την δημόσια διοίκηση, υπήρξαν όχι και τόσο ικανοί στην επίτευξη των παραπάνω στόχων. Αυτοί που υποτίθεται ότι είχαν στα χέρια τους δυνάμεις για να δημιουργήσουν το αύριο! Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων των ΜΚΟ καλούνταν να αναλάβουν έργα που οι συστημικοί παίκτες του κράτους δεν μπορούσαν ή θα καθυστερούσαν πολύ να φέρουν σε πέρας.
Οι πελατειακές σχέσεις που επιδιώκονταν ενδεχομένως από κάποιους από αυτούς τους απλούς και ίσως περισσότερο συστημικούς ανθρώπους, τους χωρίς μόρφωση και χωρίς κάποια σημαντική περιουσία, με λίγες συνεπώς δυνατότητες προσωπικής εξέλιξης, εντοπιζόταν κυρίως στο δίπολο του συστήματος: δημόσια διοίκηση-πολιτική ηγεσία. Αφορούσε κυρίως σε μονιμοποιήσεις συμβασιούχων εργαζομένων αορίστου χρόνου, σε μεταθέσεις και αποσπάσεις. Έτσι αυτοί οι απλοί άνθρωποι συναντώνταν κυρίως σε Σώματα Ασφαλείας, την Αστυνομία και τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Προέρχονταν κυρίως από φτωχές περιοχές της χώρας (Ήπειρο, Τρίκαλα, Καρδίτσα κ.α.). Το δημοσιονομικό κόστος από τις όποιες παράτυπες εξυπηρετήσεις τους, μπορεί να ήταν μεν σημαντικό, είχε όμως κάποια ημερομηνία λήξης. Οι προνομιούχες όμως περιοχές του τουρισμού δεν είχαν λόγους να στείλουν τα παιδιά τους να δουλέψουν σαν μισθωτοί για το κράτος.
Το τέλος στην επιβάρυνση του κόστους τελικά επήλθε, γιατί ως υπάλληλοι του κράτους αντιμετωπίζονταν ως μάζα (αφού ήταν συστημικοί παράγοντες του συστήματος που αναφέρθηκε παραπάνω) και επομένως ήταν διαχειρίσιμοι ως προς στην μισθολογική τους κατάσταση. Το να υπάρχει πλήθος υπαλλήλων, σημαίνει ότι θα υπάρχει και ένα πλήθος ατόμων για να υποστεί μειώσεις μισθών. Οι περικοπές των μισθών τους θα αποδώσουν καλά ποσά. Είναι πολύ καλύτερο από το να μην υπάρχουν καθόλου υπάλληλοι ή να υπάρχουν ελάχιστοι και το ποσό που θα συγκεντρώνεται από περικοπές μισθών τελικά να είναι πολύ μικρό. Η δημοσιονομική ζημία από τις υπερβολές στις προσλήψεις και τις μονιμοποιήσεις, είναι εύκολα διορθώσιμη. Όσο πιο παράλογα είναι εξάλλου τα επιχειρήματα των συνδικάτων που θέλουν να εμποδίσουν τις περικοπές, τόσο πιο εύκολη είναι η σε βάθος χρόνου κάμψη των αντιστάσεών τους.
[quote text_size=”small”]
Αντίθετα οι ικανοί με τα πτυχία και τις γνώσεις φάνηκαν καλοί στο να στήνουν τα δικά τους λόμπι για να αποκτήσουν πρόσβαση στην κρατική χρηματοδότηση.
[/quote]
Όταν ο Άλεξ Ρόντος δήλωνε ότι οι αποναρκοθετήσεις ήταν «το πιο σέξι θέμα στον πλανήτη» δείχνει ότι είχε επίγνωση των δυνατοτήτων χρηματοδότησης τους: ήταν πολύ «πιασάρικο» το θέμα. Άσχετα από τις ευθύνες του καθενός από αυτούς, επήλθε σημαντικό πλήγμα στο κρατικό ταμείο και μάλιστα από ανθρώπους που δεν θα περίμενε κανείς. Επίσης πλήγμα επέφεραν και στην αξιοπιστία των εναλλακτικών ΜΚΟ.
Αντίθετα με τα παραπάνω θα περίμενε κανείς να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους και τις δημιουργικές δυνάμεις τους ώστε να γίνουν έργα τα οποία από το ίδιο το κράτος δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν. Έτσι ήρθαν τα τρανταχτά σκάνδαλα στις χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ. Σα να μην έφτανε όμως αυτό, τα χρήματα κατευθύνονταν σε εξωχώριους αποδέκτες και έργα. Η πρόοδος των έργων (που η χρησιμότητά τους είναι αναμφισβήτητη) δεν κατέστη ποτέ εφικτό να ελεγχθεί.
Ποιος ήταν ο σκοπός όταν αυτοί οι εναλλακτικοί- μη συστημικοί άνθρωποι όντας νέοι σπούδαζαν, έπαιρναν χαρτιά από ονομαστά ιδρύματα και εξειδικεύονταν, ώστε μετά να ειδικεύονται στην δημιουργία λόμπι; Ποια ήταν άραγε η αιτία πίσω από τον σκοπό; Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού τους πρέπει να υπήρχε το: «ήρθε η ώρα και για μένα, μετά από τους κόπους που κατέβαλα να δικαιωθώ, έστω και χρηματικά».
Άνθρωποι που δεν στερήθηκαν ούτε πτυχίων αλλά ούτε και περιουσίας, αντί να θέσουν σε λειτουργία τον δημιουργικό εαυτό τους, βρήκαν τρόπους μέσω πολιτικών διόδων να έχουν πρόσβαση σε πηγές κρατικής χρηματοδότησης και να τα κάνουν «θάλασσα». Το πρόβλημα όμως είναι, πως θα αναζητηθούν τα χρήματα εκεί στις εξωχώριες περιοχές όπου μπορεί να τα έστειλαν; Όταν δεν έχουν τι να κάνουν, λόγω αεργίας ίσως κάποιοι αρχίζουν να ερευνούν τα εργαλεία του lobbying.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
