ΕΛΛΑΔΑ: ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ

Μοίρασε το

Ο συνολικός αριθμός των ΝΠΔΔ είναι πολύ μεγάλος (μαζί με τα νομικά πρόσωπα των ΟΤΑ ίσως είναι 4000) και η δημόσια πρωτοβουλία για προγράμματα και δράσεις ξεκινάει συνήθως από τις δικές τους ενέργειες (σύμφωνα με τους σκοπούς τους, όπως καταγράφονται στα ιδρυτικά καταστατικά τους). Ακόμη και η “Ελλάδα 2021” θα ξεκινήσει να υπάρχει στο μέλλον με κρατική κυρίως πρωτοβουλία, προγραμματισμό και υλοποίηση. Αυτήν άλλωστε αναμένει για να στηριχθεί πάνω της και η μελλοντική ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι πιο αποσπασματική, περισσότερο θεματική και περισσότερο συγκεντρωμένη γύρω από ιδιωτικά επιτηδεύματα και δραστηριότητες.

Έτσι οι πολλοί αυτοί φορείς τροφοδοτούν την κοινωνία με έναν ιδιότυπο κρατισμό, και συντηρούν κρατικίστικα όνειρα και παραστάσεις στον γενικό πληθυσμό σχετικά με την εξέλιξη της κοινωνίας. Μερικές φορές με την εμπλοκή του κράτους δεν ξέρουμε τι ακριβώς τελικά προάγεται, το δημόσιο ή το ιδιωτικό συμφέρον. Π.χ. στην διατήρηση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων (ΤΑΠΑ) ξέρουμε ότι έχει συμφέρον η συντεχνιακή ομάδα των εργαζομένων. Ποια είναι η συνεισφορά του Ταμείου όμως στην ανάπτυξη;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό περνάει πρώτα από τον προσδιορισμό του πως κατανοεί τον όρο ανάπτυξη η ίδια η κοινωνία. Σε πολλές περιπτώσεις (τουριστικών κυρίως περιοχών) αυτή η αντίληψη της κοινωνίας κινείται σε ένα μοντέλο διαχρονικά απλοϊκό (όχι απλό). Τοποθετεί μία φθηνή υλικοτεχνική επέμβαση σε διάφορους τόπους της επικράτειας συνήθως σε αναφορά με έναν προϋπάρχοντα χώρο: αρχαιολογικό, ή αιγιαλό. Τον χώρο, τον έχουμε απλά παραλάβει (είτε από την φύση, είτε από τους αρχαίους), και έτσι μένει η επέμβαση στον χώρο ώστε να προκύψει ένα λειτουργικό σύνολο από άποψη επιχειρηματικής εκμετάλλευσης.

Μερικές φορές το αποτέλεσμα της αναπτυξιακής παρέμβασης στους τόπους αυτούς είναι απλά το παρακείμενο αναψυκτήριο. Ο αιγιαλός π.χ. συνεχίζει να προϋπάρχει, και η μόνη παρέμβαση είναι ένα καφέ-μπάρ πάνω σε αυτόν, μισθωμένο σε ιδιώτη από κάποια τοπική αναπτυξιακή δημοτική επιχείρηση. Καμία διάπλαση του χώρου, καμία πεζοδρόμηση, κανενός είδους σύνδεση με το παρακείμενο σχέδιο πόλης! Η μόνη σύνδεση είναι με τον δημόσιο δρόμο.

[quote text_size=”small”]

Σε πολλές περιπτώσεις η πρόσβαση στον αιγιαλό γίνεται μέσω χωματόδρομου. Καμία άλλη αισθητική παρέμβαση δεν υπάρχει, και αυτό θεωρείται ανάπτυξη!

[/quote]

Έτσι ο οικισμός (όπου σαφώς θα υπάρχουν ξενοδοχεία και εστιατόρια που περιμένουν να δουλέψουν), ο δημόσιος δρόμος και ο προϋπάρχον χώρος (αιγιαλός και αρχαιότητες) δεν αποτελούν κανένα οργανικό σύνολο.

Το θέμα είναι, γιατί δεν αλλάζει αυτό το απλοϊκό μοντέλο; Μάλλον γιατί κάποιο καθεστώς προστατεύει. Δεν χρειάζεται να μας αφορά όμως οπωσδήποτε μια ενδεχόμενη αλλαγή. Εφόσον το αναψυκτήριο βγάζει τα λεφτά του, τι να μας νοιάζει ένα διαφορετικό καθεστώς λειτουργίας; Μόνο που το ποσοστό όσων ξένων τουριστών θέλουν να επισκεφτούν ξανά την χώρα μας είναι αρκετά χαμηλό. Αφού έχουν χαρεί τον αιγιαλό ή έχουν δει τον αρχαιολογικό χώρο δεν υπάρχει και κάτι άλλο για να δουν ή για να κάνουν. Πώς να σχεδιάσουν έτσι μια δεύτερη ή έστω μια πιο παρατεταμένη διαμονή, να την συνδυάσουν άλλωστε με τι; Με διανυκτέρευση στον παρακείμενο αυθαίρετο και αρχιτεκτονικά αδιάφορο οικισμό που απλά εντάχθηκε (χωρίς να έχει σχεδιαστεί εξ αρχής) στο σχέδιο πόλης; Χωρίς καν αποχέτευση; Έτσι το μοντέλο που περιγράφηκε πιο πάνω παραμένει διαχρονικό για κάθε γενεά. Τι γίνεται όμως όταν χρειαζόμαστε καινούργιο όραμα;

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου