Ένα μεγάλο μέρος από τους πρώην «προνομιούχους» της Ελληνικής Κοινωνίας νιώθουν πολύ βίαια ένα απότομο πλήγμα που, όμως, προέκυψε από την έλλειψη αναλογικότητας που επικράτησε στην προηγούμενη τριετία περί την ανάληψη των βαρών για την «Εθνική» Οικονομία. Πλέον και ο πιο «προνομιούχος», νιώθει εξ ίσου βίαια την επίθεση στο εισόδημά του, όπως την περιγράφει, ψύχραιμα αλλά αρκετά γλαφυρά στο άρθρο του, Το προνομιούχο 5% ο Γιώργος Λεντζάκης. Από την άλλη θεωρώ εντελώς πραγματικούς τους προβληματισμούς του Απόστολου Αποστολόπουλου στο άρθρο του ΑΣΤΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ.
Στο δεύτερο άρθρο περιγράφεται πολύ κατανοητά η λογική που απαγορεύει στο «προνομιούχο» 5% να προσεγγίσει πολιτικά την Αριστερά. Οι προβληματισμοί και των δύο συνεργατών του new-deal.gr είναι μέρος μιας μεγάλης συζήτησης που εν τέλει τείνει στο πραγματικά ζητούμενο της Ελληνικής Κοινωνίας. Και το ζητούμενο είναι τώρα τι κάνουμε. Και όταν λέω τώρα, εννοώ τώρα όχι το 2020, ούτε το 2150. Άρα δεν είναι ρεαλιστική η άνευ όρων ενότητα, που περιγράφεται στο άρθρο του Παναγιώτη Μαυρίδη, Το Εθνικό Σαράκι.
Το new-deal.gr μου αρέσει. Είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι που άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες, ιδεολογικό, ιστορικό υπόβαθρο και επιστημονικό οπλοστάσιο ζυμώνονται και συγκρούονται. Δημιουργείται μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, που ίσως δεν έχει βρει έδαφος στην Ελλάδα . Συγκρουόμαστε σκληρά και με διανοουμενίστικους όρους «αρκετά βίαια» , χωρίς κραυγές , χωρίς κτυπήματα κάτω από τη ζώνη ευθέως και χωρίς δεύτερες σκέψεις . Γι΄ αυτό, θέλω κι εγώ να καταθέσω τη μικρή μου συμβολή σε αυτό το διάλογο , που θεωρώ ότι είναι και πολύ παραγωγικός και γίνεται σε πολύ ρεαλιστική βάση , με αφετηρία το «τι συμβαίνει » και όχι το «τι πρέπει να συμβαίνει » . Είναι μια συζήτηση αναγκαία , η οποία αποφεύγεται να γίνεται . Σε αυτό τον άξονα θα συνεχίσω την κουβέντα που έχει ανοίξει . Ελπίζω μάλιστα να συνεχιστεί μαζικότερα και εντονότερα .
Η δημοκρατία έχει μία συγκρουσιακή δομή . Δεν είναι πάντα ταξικές οι συγκρούσεις . Συγκρούσεις όμως υπάρχουν πάντα . Αυτή τη στιγμή οι πλέον σημαντικές συγκρούσεις για τη ζωή όλων μας είναι η σύγκρουση των διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών δυνάμεων και μηχανισμών με το σύνολο της κοινωνίας . Υπάρχουν στην Ελλάδα οικονομικές δυνάμεις που εκμεταλλεύθηκαν τη σχέση τους είτε με τον ξένο παράγοντα , είτε με τις ευκαιρίες που διαμόρφωνε η επιβολή μιας οικονομικής πολιτικής από διεθνικά οικονομικά κέντρα .
Στην εποχή της ευμάρειας αυτό δεν είχαμε μπει στον κόπο να το συζητήσουμε . Η αύξηση του βιοτικού επιπέδου μετέτρεπε τις ταξικές διαφορές σε οικονομικές και τις ιδεολογικές διαφορές σε πολιτικές . Η ευμάρεια αποτέλεσε το πεδίο μιας ευκαιριακής σύγκλισης των κοινωνικών εταίρων . Ταυτόχρονα εμπέδωνε σε επιταχυνόμενο και αυξανόμενο βαθμό την πρόσδεση των οικονομικών συμφερόντων από τα διεθνικά κέντρα .Διαμόρφωνε μια πολιτική πελατειακή πολιτική σχέση με όσους με το μανδύα της οικονομικής πολιτικής εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα αυτά . Αυτή η φαυλοκρατική «πολιτική» δράση διεσπάρη σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ελληνικής Κοινωνίας και τη διέφθειρε με άξονα την κυβερνησιμότητα των μεγάλων πόλων του τότε δικομματικού πολιτικού συστήματος . Στο πλαίσιο του εμπορίου της ελπίδας και των ανταλλαγμάτων της κυβερνησιμότητας εκφράστηκε με τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής πλέον πελατείας ολοένα και πιο απαιτητικής , καθώς μερίδιο στην ευμάρεια διεκδικούσε ο καθένας . Κέρδιζε συνήθως το ίδιο , οριζόντιο και διαπαραταξιακό , όπως φαίνεται σήμερα , διαπλεκόμενο ιερατείο .
Επετεύχθη άκοπα μια τεράστια ξένη οικονομική διείσδυση στη χώρα μας και μια σειρά από εξαρτήσεις και δεσμεύσεις που πιθανώς να λειτουργούσαν σε μια χώρα που το 2002 είχε άλλη σειρά εκκίνησης στο δρόμο ταχύτητας των ευρωπαϊκών χωρών , δεν λειτούργησαν στην Ελλάδα λόγω της υποβαθμισμένης της θέσης στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας .
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχοντας , με τον από μηχανής θεό της Ε.Ε. , «λύσει» προβλήματα που επί δεκαετίες ταλάνιζαν τη χώρα έπαψε να θέλει να κυβερνήσει και να θέσει τους micro-στόχους , της ελληνικής micro-κοινωνίας και της ελληνικής micro-οικονομίας εντός του μεγάλου συστήματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και Παγκόσμια Κοινότητα . Με αυτό τον τρόπο κατέστρεψε συλλήβδην τις εθνικές παραγωγικές δυνάμεις . Στη διαμόρφωση αυτού του σκηνικού έχει το μερίδιό και μεγάλο μέρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας, όχι όμως συλλήβδην και αποκλειστικά , αφού εκεί υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά . Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση πιο ειδική .
Σήμερα , παρά την αποτυχία αυτού του μοντέλου , οι ίδιες οικονομικές δυνάμεις και ένα πρώην πολιτικό σύστημα, που έχει μετατραπεί σε πολιτικό μηχανισμό , χωρίς το προσωπείο της ευμάρειας διεκδικεί όχι πλέον την ανάπτυξή του , αλλά τη διάσωσή του . Για να το πετύχει πρέπει να υπάρχει ένας «αστικός (;)» πολιτικός χώρος ο οποίος θα εξασφαλίζει την εντύπωση της κυβερνησιμότητας του σημερινού πολιτικού μηχανισμού . Ενός μηχανισμού με τα χειρότερα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά .
Μόλις χαθεί αυτή η εντύπωση και η Νέα Δημοκρατία θα καταρρεύσει εξ ίσου βίαια με το ΠΑΣΟΚ. Το συμφέρον λοιπόν είναι να μη καταρρεύσει ο ένας έστω πόλος της κυβερνησιμότητας . Έτσι σε αυτά τα αυτιά ακούγεται ρεαλιστική η φωνή της λογικής του Παναγιώτη Μαυρίδη , ως η μόνη φωνή σωτηρίας . Η ενότητα πάνω απ΄ όλα και το κοινό καλό .
Ποιο είναι όμως το κοινό καλό και επί ποιας βάσης μπορεί να στηριχτεί η ενότητα ; Ενότητα από μηδενικής βάσης με σκοπό το κοινό καλό όπως προσδιορίζει η βουλησιαρχική τάση κυριαρχίας των λίγων οικονομικά ισχυρών και των συμπλεόντων με αυτούς επαϊόντων και μυημένων δεν μπορεί να υπάρξει.
Το προνομιούχο 5% τρομάζει από τις ενδεχόμενες αναταράξεις που θα επιφέρει ό,τι περιγράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος , και συγκροτεί τη λεγόμενη «επαναστατική » γραμμή της Αριστεράς . Σε στερεότυπο ίσως 30 ετών πριν , αλλά με αυτό το στερεότυπο αντιλαμβάνεται ο αστικός κόσμος την Αριστερά . Είναι ένα εμφυλιοπολεμικό σύνδρομο . Αλλά αυτό είναι . Η επαναστατική γραμμή , λοιπόν , και ως τέτοια δεν νοείται η εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας , αλλά η απότομη , ακαριαία , και εξ αυτού βίαια, επιβολή κοινωνικών δομών και κανόνων που θα ικανοποιούν ένα μεγάλο μέρος του ταξικού προτάγματος .
Ένα μεγάλο μέρος των ευκαιριακών συμμάχων του αστικού κόσμου φοβάται ότι θα αποτελέσει την τροφή για τα κανόνια που θα συνθλιβεί πρώτη ανάμεσα στις μυλόπετρες της σύγκρουσης . Επίσης προτάσσουν και το αντικειμενικό ζήτημα της στάσης του ξένου παράγοντα , ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να δεχτεί την απογύμνωση του από τα προνόμια που του έχει αποδώσει η διείσδυση στην χώρα μας .Δεν τους φαίνεται πιθανό να επιτραπεί μια τέτοιου μεγέθους ανατροπή στη Χώρα μας . Αν εκδηλωθεί θα κατασταλεί αμείλικτα και τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα . Δεν υπάρχει σήμερα και η ασφάλεια της αλληλεγγύης του διεθνιστικού πατερούλη . Το μόνο σοσιαλιστικό κράτος του κόσμου είναι η σημερινή Κίνα της διαστροφής του μετασταλινικού μαοϊκού προτύπου.
Αυτό το πλέγμα προβλημάτων δημιουργεί σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που κατ΄ εξοχήν επηρεάζει την κοινή γνώμη , παρά το ότι βλέπει τα τεράστια προβλήματα που έχει δημιουργήσει το μεταπρατικό οικονομικοπολιτικό σύστημα – και ίσως συστημικά και τεχνικά να τα κατακρίνει οξύτερα απ΄όσο η αριστερά , να αποδέχεται την ανάγκη στήριξης της κυβερνησιμότητάς του αφού το βλέπει ως τον καλό πατερούλη που του εγγυάται την επιβίωση με ένα αποδεκτό minimum ευζωίας . Το αστάθμητο ζήτημα είναι ότι «το προνομιούχο 5%» βλέπει όλο και περισσότερο αυτό το minimum να συμπιέζεται .
Το κακό σε αυτή την ακραία στερεοτυπική , ίσως και λαμπελιστική , προσέγγιση της κοινωνίας είναι ότι παροράται ότι στην Ελλάδα , ακόμη και οι ακραίες φωνές της κομμουνιστογενούς , αλλά και της σοσιαλιστικής αριστεράς , δε μιλάω εδώ για ελευθεριακά και αναρχοσοσιαλιστικά κινήματα , από το 1930 έχουν αποδεχτεί τη δημοκρατική γραμμή .
Επομένως διαφαίνεται ως πολιτικός ρεαλισμός για την αριστερά πρώτα η προσπάθεια για το δημοκρατικό και κοινωνικό μετασχηματισμό και αργότερα , αν οι συνθήκες το επιτρέψουν και ο Λαός το αποφασίσει , την προσχώρηση στην επαναστατική γραμμή . Το μεγαλύτερο μέρος του Λαού αν και αποδέχεται μια πορεία ρήξης για τη στήριξη δημοκρατικών , οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που θα οδηγούν σε ευρεία ανατροπή δεν αποδέχεται την επαναστατική γραμμή .
Όμως αυτό δεν μοιάζει σαν την σοσιαλδημοκρατία που , πράγματι , συνετρίβη προσπαθώντας να γεφυρώσει με την κεϋνσιανική λογική τα καταπιταλιστικά χάσματα Όμως η λογική αυτή δεν οδήγησε στην κρίση του στασιμοπληθωρισμού του οποίου η αντιμετώπιση παρήγαγε τον ακραίο μετα-καπιταλιστικό οικονομικισμό των ημερών μας ;
Αναμφίβολα , η σοσιαλδημοκρατία έχει κλείσει τον ιστορικό της κύκλο . Κεντρίστικες στοχεύσεις δεν μπορούν επιβιώσουν σήμερα που τα πολιτικά ζητήματα ξαναγίνονται ιδεολογικά γιατί τα οικονομικά χάσματα ξαναγίνονται ταξικά . Αυτό είναι που δεν μπορεί , ή δεν θέλει , να δει η « Αριστερά της Ευθύνης» .
Σε αυτό το κρίσιμο τοπίο, η προβληματική του πλέον παραγωγικού και νοήμονος μέρους των συμμάχων της αστικής τάξης τροφοδοτείται και από τη διαπάλη ανάμεσα στην επαναστατική και τη δημοκρατική γραμμή που εύστοχα περιγράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος . Διαπάλη που υπάρχει και στον κόσμο της μισθωτής εργασίας και στους διανοουμένους ταξικούς συμμάχους της .
Την ενοποίηση της δημοκρατικής και της επαναστατικής γραμμής μπορεί να εκφράσει μόνο ο ριζοσπαστισμός . Δεν εννοώ βέβαια τον ακροδεξιό εθνικιστικό ριζοσπαστισμό . Εννοώ έναν αριστερόστροφο ριζοσπαστισμό με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά . Αυτός μπορεί να φέρει την εμπέδωση ενός πατριωτικού μετώπου που θα έχει ως στόχο την ανάταξη της κοινωνίας και την παραγωγική αναδιάρθρωση της Χώρας . Το Έθνος , ο Λαός και η Κοινωνία πρέπει να νοούνται ως Πατριωτικός Χώρος . Η αποστολή είναι να διαχυθούν σε όσο το δυνατό ευρύτερα στρώματα του Πατριωτικού Χώρου τα μεγαλύτερα , οικονομικά , πολιτικά , πολιτιστικά και κοινωνικά ωφελήματα . Άξονας της ριζοσπαστικής προσπάθειας πρέπει να είναι η μεταρρύθμιση των κοινωνικών και οικονομικών δομών που θα κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα και θα υπηρετούν το δημοκρατικό μετασχηματισμό.
Έτσι οι ρήξεις θα είναι λυσιτελείς , όχι χωρίς νόημα . Οι μεταρρυθμίσεις , βασικό συστατικό του ριζοσπαστισμού, θα αποκαθιστούν τη δημοκρατική νομιμότητα , την κοινωνική συνοχή , τη δημιουργία , το δικαίωμα στην εργασία , την κατάκτηση της θέσης που πραγματικά πρέπει να έχει η Χώρα στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Και την ανταγωνιστικότητα που θα βασίζεται σε αυτά τα ενωτικά χαρακτηριστικά .
Εκεί υπάρχει μεγάλο πεδίο συμβολής και των διανοουμένων και όλων των ανθρώπων με πολλές και πολύτιμες τεχνικές γνώσεις .Αυτό το προσκλητήριο πρέπει να κάνει σήμερα ο μόνος υγιής πολιτικός πόλος στην Ελλάδα , ο ΣΥΡΙΖΑ . Σε αυτή την πατρίδα δεν είμαστε πολλοί . Γι αυτό και επιμένω στην αξία του πρώην «προνομιούχου 5%» και στις ειδικές και τεχνικές γνώσεις του . Ας γίνουμε όσος το δυνατόν περισσότεροι .
Πιστεύω ότι αν συμφωνηθεί το πρόταγμα , μπορεί να χτιστεί ενότητα . Ως Ενότητα δεν εννοώ μια ρομαντική και ανέφελη συμπαράταξη . Εννοώ σαφείς συμμαχίες με μετωπικά χαρακτηριστικά . Αυτό μπορεί να κάνει τη διαφορά που θα βάζει το άλογο μπροστά από το κάρο και όχι το αντίθετο όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα . Μια μικρή συμβολή εκ του προχείρου για ένα δειγματοληπτικό άξονα αυτής συνεννοήσεως , που μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο μετά τη συμφωνία για το πρόταγμα, έχω δημοσιεύσει στο new-deal.gr σε ανύποπτο χρόνο .
Η οικοδόμηση επομένως ενός ευρύτερου δημοκρατικού μετώπου με αριστερό – σοσιαλιστικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα μπορεί πράγματι να απαντήσει στις ανησυχίες , και όχι να τις καθησυχάσει . Έτσι μπορεί να δημιουργηθεί ένα πολύ διακριτό πατριωτικό κίνημα που μπορεί να ανατάξει τη Χώρα και να την κάνει να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών .
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
