Ο γράφων και υπογράφων εδώ υπήρξε κάποτε, προ 25ετίας, δημόσιος υπάλληλος που παρά την ευδόκιμη υπηρεσία-του, νέος ακόμη τότε, προτίμησε, αποχωρών αυτοβούλως, να δραπετεύσει από την ασφυξία που προκαλούσε στη συνείδησή-του εκείνη η ιδιότητά-του μέσα σε μία δημόσια Διοίκηση της οποίας η νοσηρή παθογένεια δηλητηρίαζε ήδη προ πολλού ολόκληρη την πατρίδα και όχι μόνον.
Σήμερα, εκών άκων, υπάγομαι ήδη από ετών στην κατηγορία των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που έχασαν κάθε δυνατότητα αμειβόμενης απασχόλησης, κάθε εισόδημα, κάθε περιουσία και που ζουν χωρίς επίδομα ανεργίας, χωρίς ουσιαστική ασφάλιση, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς συνταξιοδοτική κάλυψη, αλλά με την ελπίδα ότι επιτέλους κάποτε, πριν από το βιολογικό τέλος, θα υπάρξουν ευκαιρίες επανένταξης σε αξιοπρεπείς συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ζωής με τις προδιαγραφές της ηπείρου και της Ένωσης όπου ανήκει η χώρα-μας. Την ελπίδα αυτή όμως την διαψεύδει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ οτιδήποτε ή σχεδόν κάθε τι που έχει να κάνει με την ελληνική δημόσια Διοίκηση, είτε είναι κεντρική, είτε είναι αποκεντρωμένη, είτε είναι τοπική, είτε περιφερειακή, είτε είναι ημικρατική, είτε ανατεθειμένη σε ιδιώτες.
25 χρόνια μετά η ζωή και η αξιοπρέπεια των πολλών κατήντησε να ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από αυτήν την απαράλλακτη Διοίκηση, από αυτής το μόνιμο και κραυγαλέα ακατάλληλο προσωπικό, το εν πολλοίς ανίκανο αλλά και αγενές και αδιάκριτο, το αιωνίως ανεύθυνο αλλά και υποκριτικό, το δολοπλόκο και διεφθαρμένο, που η γραφειοκρατία και η πολυνομία-του αλλοτριώνει κάθε νεότερη γενιά υπαλλήλων και μπορεί να εκβιάζει ακόμη και πολιτικούς προϊσταμένους-του.
[quote text_size=”small”]
Αυτή λοιπόν η Διοίκηση, η, υποτίθεται, “δημόσια”, ίδια και απαράλλακτη παρά τις φουρνιές και φουρνιές καινούργιων υπαλλήλων που, εν τω μεταξύ, στην διάρκεια των δεκαετιών, ελέω “πολιτικών” – συντεχνιακών “βυσμάτων”, επιστιβάχθηκαν στις γραφειοκρατίες-της, και η λειτουργία-της (όταν και εάν λειτουργεί!) ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.
[/quote]
Αυτήν την συμπερασματική αλήθεια όλοι, ή σχεδόν όλοι, κατ’ιδίαν φαίνονται να την ασπάζονται. Παραδόξως όμως την λογική συνέχειά-της, δηλαδή μία συνεπή πολιτική κινητοποίηση ικανή να ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ σε αυτό το δηλητήριο της ευημερίας και της ίδιας της ουσίας της δημοκρατίας, απλώς όλοι, ή σχεδόν όλοι, δημοσίως την αντιπαρέρχονται και αδρανούν!
Ιδού λοιπόν ο “ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο”, αυτός που όλοι γνωρίζουν, αυτός για τον οποίο ουδείς τολμά να μιλήσει ευθέως !
Εν τούτοις το πλέον παράδοξο δεν έγκειται σε αυτό καθ’εαυτό το γεγονός αυτής της αποσιώπησης και της αδράνειας αλλά στο ποιά πολιτικά πρόσωπα, ποιές πολιτικές ομάδες του πολιτικού στερεώματος κάνουν πως δέχονται και ποιές εκ προοιμίου αποκλείουν καν να το συζητήσουν δημοσίως.
Εδώ ας σημειωθεί το πόσο πολύ, ως φαίνεται, εξακολουθούν να μετρούν ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ οι απανταχού δημόσιοι υπάλληλοι ΚΑΙ ως ποσοστό του εκλογικού σώματος. Εξ ού το ταμπού της μονιμότητάς-τους, τα ρητά και τα άρρητα προνόμιά-τους έναντι των υπολοίπων πολιτών, των περισσοτέρων, που δεν βρίσκονται στα pay rolls του Δημοσίου, οι διαχρονικώς εξασφαλισμένοι μισθοί-τους, «τα “σέα” και τα “μέα”-τους». Αποτελούν μέγα μέρος ενός πληθυσμού από πολλού εθισμένου στην υπερκατανάλωση εισαγομένων. Ενός πληθυσμού κατ’εξοχήν μη-παραγωγικού. Ενός πληθυσμού ήδη αναποδογυρισμένου δημογραφικά. Άλλωστε, η δημοσιοϋπαλληλική συνομοταξία χρησιμεύει και για την απορρόφηση των ενέσεων εξωτερικού δανεισμού και για την ανάδευσή-τους μέσα στην ποικιλοτρόπως καταπονημένη και διά μακρόν παραπαίουσα ελλείψει ικανής ρευστότητας εσωτερική αγορά.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
