Το βασικό σενάριο για τη Γερμανία είναι ένας μεγάλος συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών. Οι πρώτοι βλέπουν την προοπτική εξουσία να απομακρύνεται, αφού για δεύτερη εκλογική αναμέτρηση δεν πείθουν ότι η πολιτική τους πρόταση διαφέρει απ’ αυτή των Χριστιανοδημοκρατών. Οι δεύτεροι, για τρίτη φορά, εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι η μόνη εναλλακτική πρόταση εξουσίας είναι τόσο δραστική που δεν είναι ούτε πιστευτή, ούτε αξιόπιστη. Το DieLinke αναλαμβάνει αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν το «Υπουργείο του Λόγου».
Πρακτικά, όποια κυβέρνηση και με όποια σύνθεση και να προκύψει, το βασικό ερώτημα θα είναι διττό: α) τι κάνουμε με την Ευρώπη και β) τι κάνουμε με την Ελλάδα. Τα δύο ερωτήματα είναι αλληλένδετα.
Το SPD θα διεξάγει ένα μικρό συνέδριο στο τέλος της εβδομάδας. Αλλά ο κύριος Steinbrück, που ποτέ δεν πίστεψε το πρόγραμμα με αριστερές «γωνίες» που είχε ετοιμάσει η βάση του κόμματος, έχει ήδη δηλώσει ότι «η μπάλα είναι στο γήπεδο της κας Μέρκελ». Οι πράσινοι, γνωρίζοντας τι παθαίνουν συνήθως οι σύμμαχοι της κας Μέρκελ, ιδιαίτερα όταν δε διαφωνούν αρκετά μαζί της, προτιμούν ν’ αφήσουν το άχαρο δεύτερο βιολί της εξουσίας στους Σοσιαλδημοκράτες.
Η κα. Μέρκελ λοιπόν κυριαρχεί. Και φαίνεται ότι το μεγάλο στοίχημα θα είναι περισσότερο πώς θα μοιραστούν τα Υπουργικά χαρτοφυλάκια.
Επειδή ο κ. Schäuble είναι πρώην εσωκομματικός της αντίπαλος, ισχύει το απόφθεγμα ότι κρατά κανείς τους φίλους του κοντά και τους εχθρούς του κοντύτερα. Άλλωστε, η κα. Μέρκελ δε θέλει προβλήματα με το αδερφό κόμμα των Χριστιανο-Κοινωνιστών της Βαυαρίας – που γκρινιάζουν διαρκώς ότι δεν πρέπει το Μόναχο να πληρώνει με τα καλά του τα λεφτά τα ελλείμματα του Βερολίνου. Και μάλλον την εξυπηρετεί να εμφανίζεται ως η μετριοπαθής σε μια κυβέρνηση ακραία γερμανοκεντρικών θέσεων.
Από πλευράς SPD, o κ. Steinbrück είναι εκτός από ηττημένος και εκατομμυριούχος, που δεν ταιριάζει στο προφίλ ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Άρα μάλλον δεν έχει μέλλον. Συνεπώς, δε θα χρειαστεί να υπερασπιστεί όσα είπε περί σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα. Ο νούμερο δυο των Σοσιαλδημοκρατών, Sigmar Gabriel, μάλλον θα έχει θέση σε μια τέτοια κυβέρνηση, ως Αντικαγκελάριος και Υπουργός, ίσως Εργασίας ή Άμυνας. Αυτό θα δίνει στους Σοσιαλδημοκράτες την ευκαιρία να υπενθυμίζουν ότι η ατζέντα 2000 ήταν το «κλειδί της επιτυχίας»για τη χαμηλή ανεργία, γεγονός που μάλλον δε σημαίνει τίποτα για την Ευρώπη.
Αυτός που ίσως να μας απασχολήσει περισσότερο είναι ο Frank-Walter Steinmeier, που ίσως αναλάβει το Υπουργείο Εξωτερικών. Θεωρείται υπέρμαχος του γαλλογερμανικού άξονα, που πνέει τα λοίσθια. Μπορεί κανείς να ελπίζει ότι εάν δεν εμποδίσει την κα. Μέρκελ, που εσχάτως μιλούσε για επιστροφή εξουσιών από τις Βρυξέλλες σε έθνη κράτη, μπορεί τουλάχιστον να μπει σφήνα στη διαφαινόμενη συμμαχία με τον κ. Cameron. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να εργαστεί κάτω από τη βαριά σκιά του κ. Schäuble.
Με άλλα λόγια, το SPD μπορεί ίσως να δρα ως αντίβαρο στη γερμανοκεντρική πολιτική ρότα της Καγκελαρίου. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι Σοσιαλδημοκράτες μπορούν να προσφέρουν άλλοθι στην κα. Μέρκελ έναντι της εσωκομματικής της αντιπολίτευσης, που έχει αναθαρρήσει με την εντυπωσιακή εκλογική εμφάνιση των ευρωσκεπτικιστών. Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρέπει να υπολογίζουμε σε μια αλλαγή κατεύθυνσης 180 μοιρών. Η γερμανική πολιτική δεν αλλάζει, απλά προσαρμόζεται.
Στις Βρυξέλλες, η συμμετοχή του SPD στην κυβέρνηση μπορεί να δώσει στον κ. Schultz, Πρόεδρο σήμερα του Ευρωκοινοβουλίου, κάποιες περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο κύριος pacta sunt servanda δε θα ηγηθεί της αναστήλωσης της Ελλάδας, αλλά θα κοιτάξει κατάματα την κα. Μέρκελ και έχει κάθε λόγο να την αμφισβητήσει. Αυτό είναι το μόνο απτό όφελος στο οποίο μπορούμε να υπολογίζουμε. Μια δυνατή Επιτροπή, που θέλει τη συνοχή της Ευρώπης. Άλλωστε, ποιος μπορεί να είναι χειρότερος απ’ τον Baroso;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
