Σε συνάντηση επιφανών στελεχών του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στις 22 Αυγούστου, η Καγκελάριος Μέρκελ απέκλεισε το ενδεχόμενο έκδοσης ευρωομολόγων. Έτσι, θέλησε να δώσει τέλος σε αναταράξεις στους κόλπους του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, αλλά επίσης να κατευνάσει τόσο το «αδελφό» Βαυαρικό κόμμα της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης όσο και το Φιλελεύθερο κόμμα. Επίσης, μάλλον ήθελε να ταυτιστεί με το 75% της γερμανικής κοινής γνώμης, που αντιδρά στην ιδέα εξευρωπαϊσμού της γερμανικής οικονομίας. Άλλωστε, οι εκλογές του 2013 είναι κοντά.
Όπως υπενθύμιζε κάποτε ο MaxWeber, η πολιτική είναι επάγγελμα, δηλαδή οι πολιτικοί ζουν για την πολιτική και από την πολιτική. Αυτό που η Νότια Ευρώπη ζητά από την Καγκελάριο είναι να υπηρετήσει την «Ευρώπη» με κίνδυνο να χάσει την ηγεσία του κόμματος στη Γερμανία, να διαταράξει τις προοπτικές ενός κυβερνητικού συνασπισμού και να τη «μαυρίσει» η πλειοψηφία του γερμανικού εκλογικού σώματος. Και είναι σαφές ότι δεν είναι διατεθειμένη να κάνει μια τέτοια θυσία, αφού ζει από και για τη γερμανική πολιτική σκηνή. Όμως, η Γερμανία είναι επίσης η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη.
Έως σήμερα, η Καγκελάριος Μέρκελ «πουλά» στους Γερμανούς ψηφοφόρους την ιστορία του «τζίτζικα και του μέρμηγκα», ενώ ως «ενιαία οικονομική διακυβέρνηση» ορίζει την υιοθέτηση «ενάρετων» γερμανικών κανόνων δημοσιοοικονομικής πειθαρχίας. Τίποτα δεν είναι πιο ελκυστικό από μια αφήγηση που κολακεύει τους ψηφοφόρους, ιδιαίτερα εάν αυτή η αφήγηση συνοδεύεται με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης (έως πρόσφατα). Αυτή η «γερμανική αλήθεια» δεν υπηρετεί την ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή, την ευρωπαϊκή οικονομία, την ευρωπαϊκή πολιτική. Αλλά η Μέρκελ εκλέγεται από Γερμανούς.
Στη Γερμανία δεν είναι όλοι τυφλοί και κουφοί. Η εφημερίδα Tagezeitung δημοσίευσε πρόσφατα τη φωτογραφία του JamesBond στο πρωτοσέλιδό της, αναγνωρίζοντας ότι η Ευρώπη χρειάζεται ένα Euro–Bond για τη διάσωσή της.Η εφημερίδα SüddeutscheZeitung – με έδρα το συντηρητικό Μόναχο – είναι στο ίδιο μήκος κύματος, αναγνωρίζοντας ότι «η Γερμανία πρέπει να πληρώσει» (και γρήγορα) για να μην «την πληρώσει». Φυσικά, οι μέσοι αναγνώστες αυτών των εφημερίδων δεν είναι οι μέσοι ψηφοφόροι της κας Μέρκελ, αφού οι περισσότεροι διαβάζουν DieWeltή Focus.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Γερμανία. Το άθροισμα εθνικών ηγετών δε συνιστά ευρωπαϊκή ηγεσία, όπως και το άθροισμα εθνικών εκλογικών αναμετρήσεων δε συνιστά ευρωπαϊκή «λαϊκή κυριαρχία». Τα ευρωομόλογα δε θα επέλυαν φυσικά αυτό το πολιτικό πρόβλημα.
Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν μπορεί να «αναλάβει τις ευθύνες της», αφού αυτές επιμερίζονται σε εθνικούς ηγέτες οι οποίοι μπορούν να αναλάβουν μόνο εθνικές ευθύνες. Έτσι, κανένας δεν είναι υπεύθυνος για την Ευρώπη. Άλλωστε, στη δημοκρατία δεν υπάρχει ευθύνη χωρίς αρμοδιότητα, αρμοδιότητα χωρίς νομιμοποίηση, νομιμοποίηση χωρίς εκλογές. Και με αυτήν την παραδοχή είναι δύσκολο να φανταστούμε την αρμονική ευθυγράμμιση των εθνικών εκλογικών κύκλων, που θα επιτρέψουν την έκδοση ευρωομολόγου. Μια παρόμοια ευθυγράμμιση είναι το ίδιο σπάνια με μια σειρά αστρονομικών φαινόμενων.
Και όμως αυτές οι συνθήκες είναι κοσμογονικές. Φαινομενικά η Ευρώπη χωρίζεται σε δανειστές και δανειζόμενους φορολογούμενους-ψηφοφόρους. Στην πραγματικότητα έχουμε μια ενιαία μεσαία τάξη η οποία αντιμετωπίζει μια διαφορετική αφήγηση συρρίκνωσης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου: οι μεν πιστεύουν ότι δεν περισσεύουν χρήματα, αφού αυτά ξοδεύονται για τη διάσωση του τζίτζικα, οι δε πιστεύουν ότι πληρώνουν το κόστος μιας άσωτης ζωής. Με άλλα λόγια, αυτό που μας λείπει δεν είναι μια «εθνική αφήγηση» εξόδου από την κρίση, αλλά μια ευρωπαϊκή.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
