Μετέωροι, δύσπιστοι και επιφυλακτικοί στέκονται οι Έλληνες πολίτες απέναντι στην οριακή κατάσταση που ξαναβρίσκεται η χώρα, δύο μήνες μετά την καθοριστική όπως ειπώθηκε για το μέλλον του τόπου, συμφωνία της 21ης Ιουλίου! Τί μεσολάβησε ώστε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ξαναβρεθήκαμε στο σημείο μηδέν;
Είναι που οι «αλληλέγγυοι» εταίροι μας διασφάλισαν τη σταθερότητα του συστήματος της Ευρωζώνης ανεξάρτητα από την εξέλιξη των οικονομικών της Ελλάδας; Είναι η ύπαρξη του β΄ πλάνου που προβλέπει ακόμη και χρεοκοπία της χώρας μας, παρά τις διαψεύσεις των Ευρωπαίων; Είναι οι αντιδράσεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών, και η δυστοκία των εθνικών κοινοβουλίων να επικυρώσουν τη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής; Είναι οι αστοχίες της ελληνικής κυβέρνησης με τη συμφωνία για παροχή εγγυήσεων στη Φινλανδία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου;
Σίγουρα είναι όλα αυτά, που ωστόσο δεν είναι κατά τη γνώμη μας ικανά, είτε συσσωρευτικά είτε μεμονωμένα να δικαιολογήσουν το ιδιαίτερα αρνητικό κλίμα και την απότομη σκλήρυνση της Τρόικας, η οποία μάλιστα αφήνοντας ανοιχτό το πότε θα ξανάρθει δημιουργεί με δεδομένα τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους συνθήκες θρίλερ.
Ένα είναι βέβαιο! Από το όλο κλίμα και τις διαρκώς αυξανόμενες πιέσεις για νέα όλο και πιο σκληρά μέτρα, οι Τροϊκανοί φαίνεται πως πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμα αρκετό πολιτικό κεφάλαιο στην κυβέρνηση και αρκετό οικονομικό «λίπος» στην ελληνική κοινωνία, παρά τις περικοπές στις αμοιβές των εργαζομένων που μαζί με την αύξηση των τιμών λόγω φορολογίας, έχουν σε μεγάλο ποσοστό πέσει κάτω απ’ το όριο επιβίωσης. Όχι βέβαια πως οι εταίροι μας δεν γνωρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα! Απλούστατα, αποκλείεται να χαλαρώσουν την πίεση, και να αποδεχτούν εκπτώσεις από μια χώρα που έχουν επιλέξει ως το πειραματόζωο της δημοσιονομικής εξυγίανσης των χωρών με προβλήματα, κυρίως για να μην ανοίξουν την όρεξη και των άλλων προβληματικών χωρών για επαναδιαπραγμάτευση και διευκολύνσεις.
Μέχρι που θα φτάσει λοιπόν το μαχαίρι; Έως ότου, με οποιοδήποτε κοινωνικό και πολιτικό κόστος κατορθώσουμε να ισοσκελίσουμε τους προϋπολογισμούς μας, έστω και αν η ανέχεια γίνει κατοχική, και η ανεργία καταρρίψει όλα τα ρεκόρ; Δηλαδή έχει επιλεγεί ο μονόδρομος της ύφεσης δια της φτωχοποίησης και όποιος αντέξει! Και αν ξεπεραστεί το όριο της αντοχής της κοινωνίας και τελικά παραδοθεί παθητικά στην ιδέα της χρεοκοπίας, ζητώντας παράλληλα να φύγει από τη ζώνη του ευρώ κυρίως επειδή θα αδυνατεί πλέον να τα βγάλει πέρα; Μήπως αυτό επιδιώκουν οι εταίροι μας; Να εκβιάσουν την εθελουσία έξοδό μας, αφού δεν υπάρχει νομικό εργαλείο για αποπομπή μας;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
