Η Μελίνα Κριτσωτάκη στον φιλέ με έναν προπονητή του βόλεϊ σε μια διαφορετική συζήτηση. Ο Μανώλης Πρασανάκης είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Γιατί εκείνο που τον κάνει ξεχωριστό δεν είναι οι πολλές διακρίσεις. Είναι πως πέρα από προπονητής είναι και παιδαγωγός.
Μια διαδρομή στους πάγκους που, ακόμη, δεν έχει τελειώσει. Αρχή και τέλος το ίδιο σημείο …η αγάπη του για το βόλεϊ. Ένας προπονητής, γνώστης σε βάθος του αθλήματος, που όποτε χρειάστηκε ήταν εκεί. Που, πρωτίστως, λειτουργεί σαν παιδαγωγός. Αυτό γιατί τον ενδιαφέρει οι παίκτες του, εκτός από το να χαίρονται το παιχνίδι, να αναπτύξουν ένα σωστό χαρακτήρα. Βάση όλων; Η σωστή προπόνηση και καθοδήγησή τους. Οι διακρίσεις πολλές. Ξεχωριστή, η παρουσία του και το ασημένιο μετάλλιο το 2013 στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα Κορασίδων, με την Εθνική ομάδα Κορασίδων στο βόλεϊ, ως βοηθός του προπονητή Τάκη Φλώρου. Υπευθυνότητα, εμπειρία, προσήλωση στο στόχο, πειθαρχία, ειλικρίνεια, αμεσότητα, προγραμματισμός. Μερικές από τις λέξεις που τον διακρίνουν. Ο λόγος, πλέον, στον κύριο Μανώλη Πρασανάκη, ιδρυτή του Α.Ο Πετοσφαίρισης “Γρύπας”, υπεύθυνο ανάπτυξης βόλεϊ Παίδων – Παμπαίδων του ΟΦΗ και β’ προπονητή της Ανδρικής ομάδας βόλεϊ του ΟΦΗ η οποία “πάει” για άνοδο στην Α1 εθνική κατηγορία.
Πότε ξεκινήσατε, κύριε Πρασανάκη, να ασχολείστε με την προπονητική του βόλεϊ;
Ξεκίνησα το 1991, από τη Θεσσαλονίκη, στο τελευταίο έτος φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ. Προπονούσα, τότε, το Παιδικό τμήμα του Παναθλητικού Συκεών, ομάδα στην οποία έπαιζα κιόλας στους άντρες. Πήραμε, μάλιστα, με τους Παίδες την πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα του νομού Θεσσαλονικής.
Μετά τον Παναθλητικό, τι ακολουθεί;
Το 1992, έρχεται η αποφοίτησή μου οπότε κατεβαίνω Ηράκλειο και αναλαμβάνω να οργανώσω το Παιδικό, τις Παγκορασίδες και τις Ακαδημίες του ΟΦΗ που δεν υπήρχαν σαν τμήματα μέχρι τότε. Το 1994, βρίσκομαι σαν παίκτης αλλά και προπονητής στην Άθλεση Ηρακλείου, μετά από πρόταση που μου κάνει ο Προέδρος της ομάδας Βαγγέλης Καπαρουνάκης. Είχα το παιδικό, μια πολύ καλή σειρά παικτών, με τους οποίους φτάσαμε να παίζουμε στην πρώτη φάση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα με τον Ηρακλή Κηφισιάς.
Αποχωρώ την επόμενη χρονιά και ξαναγυρίζω στον ΟΦΗ, πάλι στις Ακαδημίες του, τις οποίες αρχίζω να δουλεύω από την αρχή γιατί είχαν ατονίσει. Τα επόμενα 3 χρόνια, είμαι στον Α.Ο Αρχανών “Γιούχτα” και σαν προπονητής και σαν παίκτης. Καταπληκτικά χρόνια! Φοβερά παιχνίδια με ΟΠΕΡ να κρίνονται στα σετ και ένα κλειστό γήπεδο, γεμάτο κόσμο, να χαίρεται τους αγώνες.
Τότε έρχεται και η ανάληψη καθηκόντων Περιφερειακού Ομοσπονδιακού Προπονητή Κρήτης;
Ναι, Περιφερειακός Ομοσπονδιακός Κρήτης αναλαμβάνω το 1996, 1997 και 1998, στους Πυρήνες (όπως λεγόταν, τότε, τα κλιμάκια) εξ΄ολοκλήρου για αγόρια – κορίτσια στο νομό Ηρακλείου. Το 2011 στέλνω το βιογραφικό μου, ξανά, για τη 1 θέση Περιφερειακού Ομοσπονδιακού Προπονητή που είχε βγει για την Κρήτη. Με παίρνουν και, μάλιστα, ήμουν ο πρώτος προπονητής από το Ηράκλειο που ορίστηκε σαν Ομοσπονδιακός Προπονητής σ’ όλη την Κρήτη. Κάτι που, φυσικά, ήταν πολύ τιμητικό προς το πρόσωπό μου.
Και η προπονητική συνεχίζεται;
Ναι. Αναλαμβάνω τον “Γιούχτα” μέχρι το 1998. Το 1999 βρίσκομαι στον ΟΦΗ και πάλι, που είχε πέσει κατηγορία. Οργανώνω το Ανδρικό, το Εφηβικό και το Παιδικό τμήμα σε μια προσπάθεια να “ξαναχτίσουμε” την ομάδα από το μηδέν. Σε 2 χρόνια παίρνουμε Πρωτάθλημα Κρήτης, με τους άνδρες, και συμμετέχουμε στο Πανελλήνιο Εφήβων. Την επόμενη χρονιά ανεβαίνουμε και Γ΄ Εθνική, με τους άνδρες, αλλά για κάποιους εξωγηπεδικούς λόγους σταματάω και αποσύρομαι για αρκετά χρόνια.
Πως προκύπτει η επιστροφή σας στους πάγκους;
Αξέχαστα, στις 20 Ιουλίου του 2012 (ενώ είμαι ήδη Ομοσπονδιακός Κρήτης) μου γίνεται πρόταση από τον ΓΑΣ Μεσσαράς να αναλάβω το Γυναικείο τμήμα. Βγήκαμε αήττητοι Α2 με μόνο 1 σετ να έχουμε χάσει όλη την χρονιά. Την επόμενη χρονιά, πάμε τελικό Νεανίδων – Κορασίδων – Παγκορασίδων Κρήτης. Φοβερό υλικό παικτριών. Πολλές ώρες δουλειάς και, μάλιστα, η ομάδα στηρίχθηκε σε όλες τις κατηγορίες σε ντόπια κορίτσια, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο Σύλλογο από τότε. Έφυγα και άφησα 125 παιδιά Ακαδημία. Κάναμε, πραγματικά, πολύ καλή δουλειά.
Σταθμός ο ΟΠΕΡ, κύριε Πρασανάκη, στην καριέρα σας; Πως έγινε αυτή η συνεργασία;
Λόγω συγκυριών, καθαρά. Το 2014, έρχεται μια τυχαία πρόταση από τον ΟΦΗ να αναλάβω το Ανδρικό για ένα μήνα για να μην πέσουν κατηγορία. Συμπτωματικά παίζουμε στο πρώτο μου παιχνίδι με ΟΠΕΡ, τους οποίους κερδίζουμε με 3 – 1 σετ. Η ομάδα “πέφτει” κατηγορία και το ίδιο καλοκαίρι δέχομαι τηλέφωνο από τον Πρόεδρο του ΟΠΕΡ, τον συγχωρεμένο Κωστή Ψαρουδάκη, ο οποίος με θέλει να αναλάβω τους άνδρες. Έτσι βρίσκομαι στο Ρέθυμνο, σε μια οργανωμένη κατάσταση, με έναν πρόεδρο που με εμπιστεύεται και δέχεται τους όρους που θέτω για να δουλέψουμε. Θα έλεγα πως αυτή ήταν μια όμορφη συνεργασία, με σεβασμό πάνω απ’ όλα και ένιωθα, πραγματικά, πολύ καλά εκεί. Στόχος μας ήταν η παραμονή αλλά φτάσαμε να “κυνηγάμε” την άνοδο στην Α1.
Αξέχαστες στιγμές να υποθέσω…
Ήταν όλοι ενθουσιασμένοι, τότε, με την ομάδα. Βρίσκομαι, κιόλας, μέσα σε μια μέρα να προπονώ στην Α2 τους Γιώργο Κοτσιλιάνο και Νίκο Ζουπάνη τους οποίους φέρνει ο Ψαρουδάκης στην ομάδα στηρίζοντας, προπονητικά, την προσπάθειά τους για να παίξουν beach volley στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Αξέχαστες στιγμές με αυτά τα 2 παιδιά, πολύ καλοί χαρακτήρες και με άκουγαν σε όλα. Ζωντανή ανάμνηση, που σου αναφέρω χαρακτηριστικά, η 2η αγωνιστική που παίζουμε στην έδρα μας, στο Ρέθυμνο, με τον Μίλωνα. Παιχνίδι που το κερδίσαμε πολύ εύκολα, με 3 – 0 σετ. Έβγαζα έναν – έναν τους Κοτσιλιάνο και Ζουπάνη και γνώριζαν αποθέωση από τον κόσμο, γινόταν χαμός στο γήπεδο. Και τα άλλα παιδιά ήταν φοβερά. Ήταν μια πλήρης ομάδα η οποία στηρίχτηκε σε όλο το υλικό που είχε. Με λίγη μεγαλύτερη προσοχή, σ’ όλους τους τομείς, θα μπορούσε να είχε ανέβει στην Α1.
Την επόμενη χρονιά, είμαι ξανά στον ΟΠΕΡ. Μου έκανε πρόταση ανανέωσης, ο Πρόεδρος, για το Ανδρικό αλλά του εξέφρασα την επιθυμία να αναλάβω τις γυναίκες που ήταν στην Α1. Τελικά, συμφωνήσαμε να ξεκινήσω στους άνδρες και όταν βρεθεί προπονητής να πάω στις γυναίκες σαν β’ προπονητής. Η συνεργασία μου στο Γυναικείο με τον προπονητή, Θανάση Τζαφέρη, ήταν άψογη. Προσπαθούσαμε, περισσότερο, να δουλεύουμε με την ψυχολογία των κοριτσιών. Χρησιμοποιήσαμε και τη Zumba, ως μέθοδο προπόνησης. Μάλιστα, για ένα παιχνίδι βρέθηκα να είμαι και πρώτος προπονητής. Το ματς ήταν με την Ηλιούπολη, 3η τότε στο Πρωτάθλημα. Εμείς στις τελευταίες θέσεις με διάφορα προβλήματα, με 2 Ελληνίδες να μας έχουν φύγει και χωρίς ξένες, κερδίσαμε 3 – 1. Δυστυχώς, η ομάδα “έπεσε” κατηγορία στο τέλος της χρονιάς.
Και μετά τον ΟΠΕΡ … ;
Βρέθηκα στον ΟΦΗ, και πάλι. Αποδέχομαι την τιμητική πρόταση του Προέδρου Γιάννη Δανδάλη, ενός ανθρώπου που εκτιμώ και σέβομαι γιατί αγαπάει και προσπαθεί για το βόλεϊ. Αναλαμβάνω υπεύθυνος ανάπτυξης όλων των τμημάτων, με σκοπό το στήσιμο από την αρχή των Ακαδημιών και των αναπτυξιακών τμημάτων. Με τον Μάνο Παπαδάκη, έναν νέο, έμπειρο και έμπιστο συνεργάτη (σπάνιο στις μέρες μας), ξεκινήσαμε με ένα δελτίο μόνο, του γιου μου. Αποφασίσαμε, λοιπόν, με τον Μάνο να κάνουμε παίδες τους οποίους να δουλεύω εγώ και κορίτσια εκείνος. Αναπτύξαμε το πρόγραμμα “Παίζω Βόλεϊ” της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης, κάτι το οποίο γινόταν για πρώτη φορά στον ΟΦΗ. Με αυτό τον τρόπο αρχίσαμε να φτιάχνουμε τις βάσεις για το Παιδικό και τις Παγκορασίδες. Αυτή τη στιγμή, μετά από 3 χρόνια, έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε ομάδα στους Παίδες, Παμπαίδες, Κορασίδες και Παγκορασίδες.
Ο “Α.Ο Π Γρύπας”, που σημειωτέον είναι δικό σας δημιούργημα, πότε προέκυψε;
Ο “Γρύπας” προέκυψε το 2012. Πως; Κάνω αίτηση στο Δήμο Καζαντζάκη για να δουλέψω σε προγράμματα για Μαζικό Αθλητισμό στο κλειστό Μελεσσών. Πήγα και είδα εκεί ένα γήπεδο άδειο, χωρίς να έχουν κάποια ομάδα να εκμεταλλεύεται τον χώρο συστηματικά. Για κανένα εξάμηνο επεξεργαζόμουν την ιδέα και αποφάσισα, αφού δεν ενδιαφερόταν κάποιος άλλος, να ξεκινήσω εγώ μια ομάδα βόλεϊ. Έτσι δημιουργήθηκε ο “Γρύπας”, στον οποίο αρχίσαμε τότε με Ακαδημίες με 20 παιδάκια και μέσα σ’ ένα χρόνο φτάσαμε τα 40. Τώρα, έχουμε και ένα τμήμα Κορασίδων, Παγκορασίδων, mini volley και Ενηλίκων.
Τι κρατάτε, κύριε Πρασανάκη, από αυτή την πορεία σας μέχρι τώρα στην προπονητική;
Μια από τις ομορφότερες στιγμές μου ήταν η 2η θέση στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα, με το εθνόσημο, μέσα στην Τουρκία. Σίγουρα, θα θυμάμαι την πορεία μου τα 2 χρόνια με τον ΟΠΕΡ σε άνδρες και γυναίκες και όλη τη δουλειά και τα αποτελέσματα (που ήταν η άνοδος στην Α2) με τις γυναίκες της Μεσσαράς. Και, βέβαια, κρατάω τις πολύ όμορφες στιγμές που μοιράστηκα με όλα τα παιδιά και την επιβράβευση που παίρνω από τους γονείς τους. Νιώθω μεγάλη προσωπική ευχαρίστηση όταν τελειώνουν την χρονιά τους με υγεία, όταν φεύγουν από το γήπεδο μετά τις προπονήσεις ή τους αγώνες και είναι ικανοποιημένα και χαρούμενα από το παιχνίδι τους.
Θέλω, επίσης, να είναι καλοί μαθητές στο σχολείο τους και προσπαθώ είτε είναι παιδιά δημοτικού είτε έφηβοι να τα βοηθώ όσο μπορώ να αναπτύσσουν καλύτερα την προσωπικότητά τους. Αν κάποιος είναι ταλέντο, θα το “βγάλει” οποιονδήποτε προπονητή και αν έχει. Εγώ κοιτάω όλα τα παιδιά. Θέλω όταν κάποια στιγμή σταματήσουν το βόλεϊ να πουν πως “ναι, κάναμε κάτι τόσα χρόνια, κερδίσαμε κάτι από αυτό”.
Έχετε πει σε παιδί πως “δεν κάνει” για το άθλημα του βόλεϊ;
Κατηγορηματικά σου απαντώ, πως σε μικρά παιδιά όχι. Ξέρεις τι έχω πει; Ότι πχ. κρίνω πως οι δυνατότητές σου είναι αυτές αλλά εγώ μπορώ να σε βοηθήσω να βγάλεις ότι περισσότερο μπορείς στο άθλημα. Έχω διώξει βέβαια δεν σου κρύβω, άντρες αλλά και γυναίκες τόσο από προπόνηση όσο και από αγώνα ή/και ομάδα. Με ενοχλούν θέματα στο χαρακτήρα του άλλου και όχι τα φυσικά του προσόντα.
Πως βλέπετε το μέλλον σας ως προπονητή; Αντέχετε;
Η αλήθεια είναι πως έρχονται φορές που λέω “θα τα παρατήσω” αλλά βλέπω πως οι αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο από μέσα και όχι φεύγοντας. Το περιβάλλον είναι αποθαρρυντικό για τα Σωματεία να κρατήσουν και να συντηρήσουν ομάδες σε υψηλό επίπεδο. Είμαστε νησί, μακριά από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, με πολλαπλάσια έξοδα λόγω μετακινήσεων και με ομάδες που δεν έχουν μεγάλα budgets να υποστηρίξουν μεταγραφές. Όμως, νομίζω πως μεγάλωσα πια και δεν μπορώ να έχω εκρήξεις εφήβου οπότε θα κάτσω να το παλέψω.
Πάντα, άλλωστε, είχα συμπαράσταση από γονείς και μου έδειχναν εκτίμηση. Αυτό μου δίνει δυνατό κίνητρο να μένω στον πάγκο. Χαίρομαι την δουλειά μου, παλεύω γι΄ αυτή, δίνω πολύ από την ενέργειά μου και το “είναι” μου σ΄αυτή. Δεν ήμουν, άλλωστε, ποτέ καλός στις δημόσιες σχέσεις ούτε το είδα σαν δημοσιοϋπαλληλίκι άρα θα εξακολουθήσω σίγουρα να προσπαθώ, όπως προσπαθούσα, να δουλεύω σωστά τους παίκτες που έχω.
Για το τέλος, Έλληνας/ες παίκτης/ες που ξεχωρίζετε, κύριε Πρασανάκη, στο ελληνικό βόλεϊ;
Σίγουρα ο Νίκος Σαμαράς είναι ιστορία για το ελληνικό βόλεϊ. Ακόμη, σημαντικά κεφάλαια είναι ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, ο Στέλιος Καζάζης (ίνδαλμα κιόλας για μένα), ο Τάσος Τεντζέρης, ο Δημήτρης Γόντικας και ο Μάριος Γκιούρδας, φυσικά, από τους πιο καινούριους. Θεωρώ πως ο Μάριος είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης, μαζί με τον Σαμαρά, που πέρασαν από την Εθνική ομάδα ποτέ.
Τον ευχαριστώ θερμά για τη συνομιλία μας!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
