Μέσα στις συνθήκες της ενεστώσας χρηματοοικονομικής κρίσης, όπου ακόμη και το κυρίαρχο μοντέλο του μεταφορντισμού περιέρχεται σε μία φάση αποδιοργάνωσής του, με την οικονομία να υποκαθιστά την πολιτική–όχι πλέον μόνον σε επίπεδο επιρροής στις αποφάσεις, αλλά ουσιαστικά με την ακραιφνή άσκηση της διακυβέρνησης απευθείας απο τις δικές της δομές–η θεμελιώδης (βλέπε τις θεωρίες του Πάολο Βίρνο, του Κριστιάν Μαράτσι και, δευτερευόντως, των Νέγκρι και Χαρντ) παράμετρος του σύγχρονου πλήθους ως μορφής αυτοοργάνωσης της πολιτικής σφαίρας, γνωρίζει και τούτο μεγάλες μεταβολές.
Η εμπειρία των ‘Αγανακτισμένων’ της Ισπανίας, του πλήθους στην Πλατεία Συντάγματος, κ.ο.κ. ναι μεν ανέδειξαν τις δυνατότητες του πλήθους να αντιταχθεί με έναν τρόπο “σποντανεϊστικό” (à la Ρόζα Λούξεμπουργκ) στις επιβεβλημένες από την οικονομίστικη πολιτική αποφάσεις, όμως κατέδειξαν την εγγενή αδυναμία του, όχι τόσο ν’ αποκτήσει συνεκτική συνείδηση, αλλά πιότερο σαφή ριζοσπαστικά πολιτικό προσανατολισμό (όχι κομματικό, αλλά ιδεολογικά συγκεκριμένο), ώστε να διεκδικήσει τις όποιες αλλαγές.
Το παράδειγμα της Πλατείας Συντάγματος, όπου οι ‘αγανακτισμένοι’ πολίτες αποτελούν ένα ανομοιογενές συμπίλημα απόψεων που δεν συνάπτονταν στα αιτήματά τους –πέραν της προφανούς καταδίκης της υπάρχουσας πολιτικής τάξης και των ξένων δανειστών, που είχε ως αποτέλεσμα όχι τη ζύμωση της δράσης, αλλά την μετατόπισή της (χάρις στις πλατείες, η Χρυσή Αυγή ανδρώθηκε περισσότερο, ενώ οι πρωτοστατήσαντες εκμεταλλεύθηκαν για ίδιους λόγους την προβολή τους) σε μία παθητική κι ευκαιριακή αντίδραση. Το ίδιο συνέβη και στην Ισπανία, όπου βέβαια εκεί οι πολιτικές διαφορές από καιρού έχουν αμβλυνθεί κι έτσι οι μικροκαταθέτες συμφύρονται με τους εναλλακτικούς, απολίτικους ως έναν βαθμό, χωρίς να δημιουργείται ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που θ’ αντιδράσει με σαφείς οντολογικά και πολιτικά όρους στην επικυρίαρχη διείσδυση του υποσυστήματος της κοινωνίας στο κρατικό σύστημα και στην “αποίκιση” που πραγματοποιεί με βίαιο τρόπο στην καθημερινή σφαίρα της ζωής.
Τούτες τις συνθήκες και την ανάγκη δημιουργίας ενός πολιτικού (;) υποκειμένου, που πλέον θα εξακτινώνεται από την προσωπική, στενή, σφαίρα της ενικότητας του ατόμου, της μικροσυλλογικότητας της παρέας και στις συνάψεις της με τις αντίστοιχες πυρηνικές συσσωματώσεις μέσα στη γειτονιά, την κοινωνία και μέσα από την εγκατάσταση μίας διαφορετικής μορφής επικοινωνίας (ακόμη και χάρις στη επανεφεύρεση ενός γκραμσιανού ‘απελευθερωμένου χρόνου’) θα συγκροτεί μία νέα συλλογικότητα, η οποία διαρκώς θα διαμορφώνεται σε συγκροτημένους όρους πολιτικούς, θα πληθαίνει χάρις στην αλληλένδετη συζήτηση και διαβούλευση των θέσεών της (κι όχι στην άνωθεν επιβολή θέσεων από κάποιον φορέα και την αναγκαστική –λόγω έλλειψης άλλης πολιτικής έκφρασης–συμφωνία μαζύ τους), θα εξετασθούν στη συζήτηση που οργανώνει στον Πολυχώρο (Γαμβέτα και Μπενάκη) ο Δρ Αισθητικής και Φιλοσοφίας της Γλώσσας Γιώργης-Βύρωνας Δάβος, με τη συμμετοχή των καθηγητών Αποστόλη Αποστόλου, κα.
Παράλληλα, έναυσμα για τη συζήτηση θα αποτελέσουν δύο κείμενα (γραμμένα ειδικά για την περίσταση) των Κριστιάν Μαράτσι και Πάολο Βίρνο.
ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΓΑΜΒΕΤΤΑ & ΕΜ. ΜΠΕΝΑΚΗ, 09/04/2013, ώρα 19.00
Συζήτηση κι εικαστικό/μουσικό δρώμενο, σε επιμέλεια Γιώργη-Βύρωνα Δάβου
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
