Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΡΕΝΤΣΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές και τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα, ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτών, η Ιταλική (κι όχι μόνον, όπως αποδεικνύεται) Αριστερά  βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με την προαιώνια κακοδαιμονία της.  Παρά το γεγονός ότι η συμβολή του κόμματος του Νίκι Βέντολα «Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία» (SEL) στάθηκε αποφασιστική για να εκλέξει τρεις Ευρωβουλευτές η Λίστα «Για μια Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα», η παράταξη ήδη κλυδωνίζεται από τη διχοστασία μεταξύ των μελών της σχετικά με την στάση που πρέπει να πάρει το κόμμα απέναντι στην πολιτική πλημμυρίδα που έχει δημιουργήσει η επιτυχία του Δημοκρατικού Κόμματος (Pd,πρώην Κομμουνιστές) με τον Ματέο Ρέντσι στην ηγεσία του.

Μετά το σαρωτικό ποσοστό, σχεδόν 41%, που κατόρθωσε να συγκεντρώσει το Pd στις Ευρωεκλογές (για πρώτη φορά αυτόνομα, χωρίς άλλες συνεργασίες όπως στο παρελθόν), εντάθηκαν οι φωνές των «μιλιορίστι» (miglioristi), δηλ. όσων μελών της SEL συμπαρατάσσονται με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Τζενάρο Μιλιόρε, που διατρανώνει την ανάγκη συμπόρευσης, συμπαράταξης και γιατί όχι συνένωσης του κόμματος με το Pd. Το αποτέλεσμα ήταν η τελειωτική ρήξη, στη συνδιάσκεψη του Μπάρι το περασμένο Σαββατοκύριακο, με την παραίτηση του Μιλιόρε από τη θέση του και την επακόλουθη εκπεφρασμένη διάθεση του Βέντολα να αποχωρήσει, προκειμένου να διασωθεί το πνεύμα, η ενότητα και το πρόγραμμα της παράταξης απέναντι όχι μόνον στα γνωστά πολιτικά ζητήματα, μα ακόμη και στις νέες συγκυρίες που δημιουργούνται από τη διακυβέρνηση του Ρέντσι.

Η φιλο-Pd παράταξη, που εξόν από τον Μιλιόρε προσμετρά πλέον και την ‘επικεφαλής’ της Λίστας Τσίπρα Μπάρμπαρα Σπινέλι (που δημιούργησε σκάνδαλο στο εσωτερικό της Αριστεράς με την απόφασή της να ‘υποκλέψει’ την έδρα του Μάρκο Φούρφαρο στην Ευρωβουλή), καταλογίζει στον Βέντολα μία αμφίθυμη αντιμετώπιση του κυβερνητικού προγράμματος (όπως έχει γίνει για παράδειγμα με το «ναι μεν, αλλά» στο φορολογικό) και μία διάθεση για «περιθωριοποίηση» της Αριστεράς και τον εγκλεισμό της σ’ έναν παρελθόντα λόγο και μία αλλοτινού τύπου δράση που θα την απομακρύνει από την εξουσία και τη δυνατότητα να επηρεάσει τυχόν φιλο-φιλελεύθερες πολιτικές από τον Ρέντσι. Ιδίως τώρα, που μετά τον θρίαμβό του, ο πρώην Χριστιανοδημοκράτης ηγέτης του Pd, διαθέτει έναν βαρύνοντα λόγο, όχι μόνον στην Ιταλία –όπου είναι σχεδόν μονοκράτορας—αλλά και στην Ευρώπη.

Ωστόσο, όπως υποστηρίζει και τρόπον τινά έχει δίκαιο, η άλλη πλευρά, μία «προσέγγιση» της SEL  με το Pd εμπεριέχει τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής απορρόφησής, αλλοτρίωσής της και του πλήρους εκμαυλισμού του εκλογικού της σώματος. Τη στιγμή μάλιστα, που το κόμμα φάνηκε πως κατορθώνει να επανασυσπειρώσει ένα διασπασμένο και διάχυτο εκλογικό σώμα, έπειτα από τα καλά αποτελέσματα των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών (6,5%) , της σχετικά καλής απόδοσης της Λίστας Τσίπρα (4%), της εκλογής χάρις στην ενεργό συμβολή της SEL δημάρχων σε σημαντικές πόλεις (όπως του Πιζάπια στο Μιλάνο, αλλά και των Μάρκο Ντόρια στη Γένοβα, Μάσιμο Τζέντα στο Κάλιαρι).

[quote text_size=”small”]

Ιδιαίτερα, καθώς το Pd είναι πλέον σαφές ότι μετατρέπεται σε έναν «προσωποπαγή» σχηματισμό, που κατευθύνεται όχι μόνον ως πολιτική, αλλά και ως κομματική σύνθεση από τον ίδιον τον Ρέντσι. Και μάλιστα τώρα που ο πρώην δήμαρχος της Φλωρεντίας έχει δώσει δείγματα σύμπλευσης με τις αποφάσεις της Μέρκελ, έχει προσεγγίσει και συνδιαλαγεί για θέματα θεσμικά, εκλογικού νόμου κλπ με τον Μπερλουσκόνι και τη Λέγκα του Βορρά, ενώ αναφανδόν τάσσεται υπέρ της εκλογής του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της ΕΕ!!!!!

[/quote]

Ωστόσο, πλέον στο πρόσωπο του Ρέντσι, το ‘πληγωμένο’, παλαιό και ‘παροπλισμένο’,  εκλογικό σώμα του Pd βλέπει έναν ‘μεσσία’, που θα το επαναφέρει μεγάλο και με τις δικές του δυνάμεις στην εξουσία—κι όχι με τα δεκανίκια της ευκαιριακής συμμαχίας με ένα ευρύ φάσμα κομμάτων, κάποτε και διαφορετικής ιδεολογίας, όπως έγινε για να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο Μπερλουσκόνι!!!  Και το απέδειξε στις Ευρωεκλογές…..

Δυστυχώς, η SEL μοιάζει να παλιννοστεί στη μοίρα των αριστερών διασπάσεων, σχεδόν από τη γέννησή τους και μάλιστα τη στιγμή που όλα έδειχναν ότι βρίσκονται στην καλλίτερη στιγμή τους. Μέλλει μήπως να επαναληφθεί η ιστορία των αρχικών διασπάσεων με κεντρικό θέμα της συμμετοχής των Αριστερών στην εξουσία (υπό σοσιαλδημοκρατικό πρίσμα) από τον καιρό των Πρώτων Διεθνών σε ευρύτερο επίπεδο, ή ειδικότερα στην Ιταλία εκείνων του συνεδρίου του Λιβόρνο (1921), ή του 1947 μεταξύ ‘Νενιστών’ και ‘Σαραγκατιανών’, ή του 1964, και μαζύ μ’ αυτό να εξουθενωθεί και να εξαφανισθεί—ίσως κι οριστικά τούτη τη φορά, η ιταλική Αριστερά;

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP