Ο ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΣΑΝΤΑΜΟΥΡΗΣ θυμάται τον “αέρινο” Γιώργη…
Όταν η συγκίνηση ντύνει τις μνήμες πριν καν τις ανακαλέσεις ολόκληρες γίνεσαι ένα μ’ αυτές, τόσο εύθραυστος και ταυτόχρονα τόσο δυνατός.
Τόσο δυνατός ώστε να μη σε καταβάλλει η ταχύτητα με την οποία το παρόν γίνεται παρελθόν και τόσο εύθραυστος ώστε το παρελθόν να παραμένει ζωτικό για το παρόν σου. Έστω ως μνήμη.
Λόγια-αισθήματα, με αφορμή την περιπέτεια που απείλησε τη ζωή του Γιώργου Δεληκάρη. Τον θυμάστε;
Είναι πιθανό να τον ξέρατε αν είσθε ποδοσφαιρόφιλοι επάνω από τα σαράντα ή οι πιο νέοι θα μπορούσατε να έχετε ακούσει για τον μύθο του. Οι περισσότεροι…μπορεί να “μην έτυχε”….
Δεν ξέρουμε αν ο Δεληκάρης ήταν ο πιο καλός ποδοσφαιριστής, υποκειμενικά είναι αυτά…υπάρχουν ο Χατζηπαναγής, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας….Όμως, ο Γιώργος Δεληκάρης ήταν ο πιο “όμορφος” ποδοσφαιριστής.
Ωραίος κι ο ίδιος, όμορφη η μπάλα που έπαιζε.
Αέρινος. Αρχοντικός και μαχητικός. Εμπνευσμένος. Εγωϊστής.
Κι όπως συμβαίνει με τέτοιους τύπους, το παιχνίδι του ήταν “καλό αλλά λίγο”. Λίγο. Ποτέ δεν το χόρταινες.
Από τους λίγους αριστεροπόδαρους υψηλού επιπέδου κυρίως κατά την περίοδο 1966-1976, τότε που ακόμη οι αριστεροπόδαροι ήταν “ιδιαίτερα όντα”, οι “μάγοι της φυλής”.
Αντισυμβατικός τύπος, που από σημαία του Ολυμπιακού, για ένα γινάτι του, (άλλοι το εξωραίζουν ως φιλότιμο) βρέθηκε στον Παναθηναϊκό και, παρά τούτο, πέρασε ως Ολυμπιακός στη σφαίρα του μοντέρνου αστικού μύθου…
…Του λαϊκού αστικού μύθου, τον οποίο ενίσχυσαν η εξωγηπεδική και η μετα-ποδοσφαιρική ζωή του και κυρίως
ο ασκητισμός του (- αν κάτι τέτοιο τον οδήγησε από νωρίς σε φροντισμένη αποχή από τη δημοσιότητα).
Πολύ επιμελώς κρατημένος μακρυά από τα μέσα ενημέρωσης, ο Δεληκάρης ενίσχυε εκών-άκων έναν απίστευτο στρόβιλο φημών για κοινωνικές και υπαρξιακές περιδινίσεις του.
Σίγουρα ο “έλληνας Μπεστ” (Τζόρτζι μπόϋ τον αποκαλούσε ο Γουλανδρής, όπως το χαϊδευτικό του Μπεστ στον βρετανικό Τύπο)… ο “έλληνας Μπεστ”, λοιπόν, έπινε λιγότερο από τον αυθεντικό.
Έδινε εξ ίσου την εικόνα ότι ήταν το ίδιο πολύ στον δικό του κόσμο και σίγουρα ο ιρλανδός Δεληκάρης δεν είχε μεγαλύτερη απήχηση στις γυναίκες απ’ όση ο αυθεντικός στην Ελλάδα. Ακόμη και αν ο Γιώργος δεν το επεδίωκε.
Ο “Γιώργαρος” σταμάτησε την παράσταση νωρίς και το ποδόσφαιρο όχι πολύ αργά. Δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά, παντρεύτηκε, έζησε και παραμυθένια και πιο μετρημένα. Η δεύτερη ωριμότητά του δείχνει άνθρωπο που βρίσκει τον τρόπο του όσο κι αν η παρόρμησή του ήταν να ζει όπως νοιώθει – κάτι που πάντοτε κόστιζε έστω και αν πάντοτε δεν ήταν επικίνδυνο όσο σήμερα.
Από την πρώϊμη κατοίκηση στην Πεντέλη (είχε τελικά ελικοδρόμιο το σπίτι;) και τον επιλεκτικό δεσμό του με τον Πειραιά, το στάτους του Δεληκάρη ήταν “μόνος με τους φίλους του”, ακόμη και όταν -μετά από πολλά χρόνια λήθης- τον θυμήθηκε η νεοπαγής τότε ιδιωτική τηλεόραση.
Παρ’ ότι καινούριο τότε το μέσο και απειλητικό για τους άπραγους, ο Δεληκάρης ήξερε ήδη πως να το αποφύγει…Εδώ στην ακμή του και λίγο μετά αρνιόταν συνέντευξη σε ανθρώπους του Τύπου που τον αγαπούσαν και τόξερε. Τους άφηνε στην απ’ έξω είτε μόνος του είτε με ασπίδα τους φίλους του.
Αν προσπαθούσες, μπορούσες να τον βρεις στον Πειραιά. Δεν είχε όμως να σου πει πολλά. Πολλοί οι παραπονεμένοι δημοσιογράφοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι τυχεροί τριών δεκαετιών που του άνοιξαν το στόμα. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς τους λίγους “κέρδισαν” σε εποχές που εζητείτο η συνδρομή του σε διάφορες φάσεις αναδιοργάνωσης του Ολυμπιακού.
Ο Δεληκάρης ήταν μια εικόνα από το ποδόσφαιρο την οποία χρειάζονταν απ’ οποιονδήποτε χώρο οι νέοι στην εποχή του. Κυρίωςτην αναζητούσαν στην πολιτική μόδα της εποχής αλλά στη δική του “εικόνα” θα μπορούσαν να βρουν αρκετά που θα τους ενδιέφεραν.
Σήμερα ο Γιώργος, μετά από ένα τροχαίο και από νευροχειριουργική επέμβαση στο κρανίο, είναι στην εντατική. Σε σταθερή τώρακατάσταση και με πολλές προσδοκίες για πλήρως ομαλή εξέλιξη . Το πάλεψε και η καρδιά του που επιβαρύνθηκε τώρααλλά πάντα ήταν το ευαίσθητο σημείο του.
Να σηκωθεί και νάναι γερός και συντροφεμένος από την ανταπόδωσή μας σ’ όσα εκών-άκων μας χάρισε ή μας άφησε να του υποκλέψουμε.
Υ.Γ.
Ο Αλφόνσος ζήτησε 150 λέξεις, ο Πάνος δεν θα ενθουσιασθεί απ΄την πληθώρα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς…
Υπάρχουν κι άλλα: Καλοκαίρι 1973, ένα παιδάκι σκάρτα δώδεκα χρόνων, σε τουριστικό πλοίο υπερωκεάνιων δρομολογίων. Δύο νεαρές σερβιτόρες από το πλήρωμα, μία αυστραλή και μία κρεολή γαλλίδα “εξομολογούντο” στο παιδί, και οι δύο, πόσο θαύμαζαν ένα νεαρό ΕΛΛΗΝΑ…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
