Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν (2011)
The snows of Kilimanjaro
Σε μια επαρχιακή πόλη του Γαλλικού νότου, ένα ζευγάρι μεσόκοπων μικροαστών ζει μια ήσυχη ζωή μέχρι τη στιγμή που ο άντρας χάνει τη δουλειά του μετά από μια ομαδική απόλυση.
Ο Μισέλ, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι ένας συνδικαλιστής εργάτης που βάζει τη δικαιοσύνη της εργασίας πάνω απ’ όλα. Πρόωρα συνταξιοδοτημένος, συντροφιά με την αγαπημένη του σύζυγο ετοιμαζέται να πραγματοποιήσει την επιθυμία μιας ζωής, ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο που τους έκαναν δώρο τα παιδιά τους. Τις ευτυχισμένες στιγμές που θα ακολουθούσαν έρχεται να διαταράξει ένα απροσδόκητο συμβάν. Το ζευγάρι πέφτει θύμα ληστείας, γεγονός που πυροδοτεί μια σειρά αντιδράσεων που οδηγούν τον ήρωα σε μια αναθεώρηση του ίδιου του νοήματος της ζωής.
Μετά το πρώτο σοκ της συνειδητοποίησης του ιδίου του γεγονότος και τα ερωτήματα του τύπου: «γιατί σ’ εμάς;» και «ποιος θα μπορούσε να το έκανε;» ο σκηνοθέτης αναλαμβάνει να απαλλάξει το θεατή από την εκβιαστική συγκίνηση και δίνει τη θέση σε μια πολιτική και βαθειά ουμανιστική ταινία.
Ποιος όμως τελικά είναι ο θύτης και ποια θα ήταν η κατάλληλη τιμωρία;
Μια σύμπτωση θα οδηγήσει το Μισέλ στο δράστη της ληστείας. Και ενώ αρχικά επιθυμεί την τιμωρία του, όταν αποδεικνύεται ότι κι αυτός με τη σειρά του είναι θύμα της άδικης σύγχρονης κοινωνίας, ο πρωταγωνιστής φορτώνεται τις τύψεις του θύτη και προσπαθεί να εξιλεωθεί. Αναλαμβάνει λοιπόν να αποδώσει ο ίδιος τη δικαιοσύνη, κάτι που η πολιτεία αδυνατεί…
Ενώ κάπου η ανθρωπιά υπολείπεται κάπου αλλού περισσεύει…
Σε μια Ευρώπη της οικονομικής ύφεσης, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια κοινωνία σε κρίση αξιών που είναι πιο σημαντική, και είναι ίσως το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούμε να παλέψουμε. Αποφεύγοντας δεξιοτεχνικά τα κλισέ και την εύκολη συγκίνηση η ταινία είναι ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για τη σύγχρονη εποχή στην οποία ζούμε, χωρίς να στοχεύει στα λάθη των μεγάλων αλλά στις θυσίες των μικρών για ένα καλύτερο κόσμο.
Μέσα σ’ ένα περιβάλλον φόβου και τρομοκρατίας είναι πολύ δύσκολο να καταφέρουμε να μείνουμε «άνθρωποι». Ο ήρωας μας τα καταφέρνει και εμείς μένουμε να αναρωτιόμαστε αν θα κάναμε το ίδιο στη θέση του…