Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου άτομο χωρίς ιδιαίτερη άποψη για την πολιτική και τους πολιτικούς. Πάντα πίστευα ότι αυτά δεν είναι για μένα, είναι για τους άλλους. Εγώ έχω τα δικά μου: το σινεμά μου, τα βιβλία μου, τη μουσική μου… Απ’ αυτά αντλώ δύναμη και κουράγιο για να αντιμετωπίσω τη σκληρή και αδυσώπητη καθημερινότητα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δυο τρία πράγματα στη ζωή τους -πολύ ιερά- με τα οποία τους αρέσει να ασχολούνται και μέσα από αυτά, όχι μονάχα βελτιώνονται ως άτομα αλλά ακόμη και η ίδια η ύπαρξή τους αποκτά πραγματικό νόημα.
Τον τελευταίο καιρό, βλέποντας πως η πολιτική μονοπωλεί το ενδιαφέρον των περισσοτέρων συνανθρώπων μου, αποφάσισα κι εγώ να διευρύνω τους ορίζοντές μου, να μην είμαι «μονόπλευρος», όπως μου λένε και οι φίλοι μου. Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω ένα παράθυρο σε ένα νέο, δυσνόητο για μένα κόσμο. Στην αρχή δειλά και στη συνέχεια με περισσότερη θέρμη, είπα να δω πιο στοχαστικά τι γίνεται στο πολιτικό σκηνικό, μιας και όλοι πια για αυτά τα πράγματα μιλούν, όλοι έχουν ξεκάθαρη άποψη, όλοι έχουν κάτι να πουν για τα δεινά μας και με ποιο τρόπο τελικά θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από αυτήν την κατάσταση. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω εφημερίδες, να βλέπω ειδήσεις, να παρακολουθώ σατιρικές εκπομπές, να διαβάζω οικονομικές αναλύσεις και ό,τι άλλο μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να έχει μια πληρέστερη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω του. Περιττό βέβαια να πω ότι δεν ήταν και η πιο ευχάριστη ενασχόληση που είχα ποτέ.
Όμως, όσο περισσότερο εμβάθυνα στα εν λόγω ζητήματα, τόσο ένοιωθα ότι δεν έφτανε. Πόσο δίκιο τελικά είχε ο Σωκράτης: “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Είπα να προσπαθήσω κι άλλο, μιας και δεν έφτανε τόσο. Κάτι έχανα όμως. Γιατί όλα παρουσιάζονταν τόσο πολύπλοκα; Συνέχιζα ακόμη να νοιώθω ότι δεν καταλάβαινα. Εγώ πάντα ήθελα να ακούω τα απλά, αυτά που μπορώ να κατανοήσω και να εφαρμόσω. Δεν έπρεπε όμως να τα παρατήσω, έπρεπε να αντέξω κι άλλο. Έπρεπε να συνεχίσω να βλέπω παράθυρα με «ειδικούς» που φώναζαν αντί να συζητούν. Έπρεπε να συνηθίσω τη «γλώσσα» τους. Έπρεπε, γιατί απ’ αυτούς κι εγώ θα αποκτούσα άποψη.
Ο δρόμος όμως συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο δύσκολος.
Είναι όμως τόσο δύσκολα τα πράγματα ή απλά έτσι παρουσιάζονται; Αυτήν την απορία μου όμως δεν μπόρεσε να τη λύσει κανένας ειδικός.
Άρχισα να κουράζομαι και να απογοητεύομαι – και από τον εαυτό μου και απ’ όλους τους άλλους. Μάλλον θα αποχωρήσω… Αρχίζω σιγά σιγά να κλείνω τα παράθυρα της τηλεόρασης και τα παράθυρα που άνοιξα στην ενημέρωση για την πολιτική. Θα ανοίξω τα δικά μου παράθυρα που τόσο καιρό άφησα κλειστά για να συγκεντρωθώ στο νέο μου στόχο. Δεν είμαστε όλοι ικανοί για όλα. Τώρα πια είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Και είμαι πιο σίγουρος ότι δεν είναι ικανοί αυτοί που δείχνουν και παριστάνουν τους ικανούς.
Φεύγω λοιπόν. Θα επιστρέψω στα δικά μου. Θα επιστρέψω λοιπόν στην παρηγοριά μου που λέει κι ένας στίχος από ένα γνωστό τραγούδι: Η παρηγοριά σου… η μουσική, το θέατρο, το σινεμά σου… από τους ανθρώπους… η μικρή η διαφορά σου…
Τα υπόλοιπα τα αφήνω για τους άλλους που μέσα από τα παράθυρά τους και με την ξύλινή τους γλώσσα προσπαθούν να σώσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
