Λίγο πριν βγήκα από το ΑΕΛΛΩ, έναν από τους κινηματογράφους των παιδικών μου χρόνων. Έδενε το περιβάλλον με την ταινία… ο εξαιρετικός ΝΟΤΙΑΣ, του -επίσης εξαιρετικού- Τάσου Μπουλμέτη με γύρισε 40 χρόνια πίσω.
Δεν έχει σημασία που δεν έζησα την ιστορία του Σταύρου, του ήρωα της ταινίας, δεν έχει σημασία που αυτός είναι μια γενιά πριν από εμένα. Σημασία έχει ότι ο Μπουλμέτης με ένα τόσο απλό, αλλά και τόσο μεστό και περιεκτικό σενάριο, με μια άψογη κινηματογραφική γραφή, μας θύμησε το μικροαστικό όνειρο μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε, στην Ελλάδα του ’70 και του ’80… δεν περάσαμε κι άσχημα!
Οι ταινίες του Τάσου Μπουλμέτη δεν είναι επαναστατικές, δεν θα παιχθούν ποτέ από σινέ τέχνης, δεν θα πάρουν τα βραβεία που πήρε ο Αγγελόπουλος, ούτε όμως και θα κάνουν τα εισιτήρια της Φίνος Films. Eίναι, όμως, αληθινή αποτύπωση του εαυτού μας και, γι’ αυτό, είναι αμιγώς πολιτικές και βαθύτατα ριζοσπαστικές! Νομίζω ότι ο Μπουλμέτης συνεχίζει αυτό που δεν ολοκλήρωσε ο Νίκος Περάκης. Αντί, όμως, για την καυστική -στα όρια του γκροτέσκο- σάτιρα του Περάκη, η μειλίχια και διαπεραστική ματιά του Μπουλμέτη δίνει το μέτρο της πραγματικότητος.
Πίσω από τις εικόνες του ελληνικού μικροαστισμού, της κοινωνίας του ’60, του ’70 και του ’80 ο σκηνοθέτης μας δείχνει μια δροσερή λιακάδα, μας λέει πως θέλει να δει την Ελλάδα του κοντινού μας μέλλοντος…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
