ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ…

Μοίρασε το

Την Μεγάλη Δευτέρα, στο Πολεμικό Μουσείο, είδα το ντοκυμαντέρ «ΠΑΥΛΟΣ, ένας ασυνήθιστος Βασιλιάς» (https://www.youtube.com/watch?v=oB7Dx1yHQr8). Εξαιρετική δουλειά, ανεξαρτήτως των όποιων ενστάσεων μπορεί να έχει κανείς επί της ουσίας. Ισορροπημένη παρουσίαση του ανθρώπου και του άνακτος, με πολλές άγνωστες λεπτομέρειες για την πολιτική ιστορία της περιόδου εκείνης. Και μια έμμεση πλην σαφής -και απαραίτητη, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί- αποκατάσταση της Βασιλίσσης Φρειδερίκης, η οποία εμφανίζεται στις αληθινές της διαστάσεις, με τα καλά αλλά και με τα άσχημά της, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της πολιτικής προπαγάνδας.

Οι παραγωγοί και οι επιστημονικοί συντελεστές είναι άξιοι συγχαρητηρίων και εύχομαι η προσπάθειά τους να αποτελέσει έναυσμα και για άλλα παρόμοια εγχειρήματα για πρόσωπα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Σε κάθε περίπτωση, η MP Productions έθεσε πολύ ψηλά τον πήχυ και ελπίζω οι συνεχιστές της να μην τον χαμηλώσουν υποκύπτοντας στην εμπορικότητα ή στις ιδεολογικοπολιτικές σκοπιμότητες.

[quote text_size=”small”]

Δείτε το ντοκυμαντέρ «ΠΑΥΛΟΣ, ένας ασυνήθιστος Βασιλιάς»… η ιστορική αλήθεια έχει πολλές συνιστώσες! Εμένα με προβλημάτισε πολύ, όχι σε σχέση με το θεσμό της βασιλείας, τον οποίο θεωρώ ιστορικώς ξεπερασμένο, αλλά και αταίριαστο για τη χώρα μας. Με προβλημάτισε η θέση του εκάστοτε κυβερνήτη, βασιλέως, προέδρου ή ό,τι άλλο. Στοιχειώδης επίγνωση της θέσεώς και των καθηκόντων του, επιβάλλουν ορθολογικές επιλογές, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή, περίπου όπως είναι υποχρεωμένος να δρα ο εισαγγελέας και να κρίνει ο δικαστής.

[/quote]

Οι τελευταίοι υπηρετούν το νόμο και τη δικαιοσύνη, ο κυβερνήτης τα συμφέροντα της χώρας της οποίας ηγείται. Και, εδώ ακριβώς είναι το δίλημα και η τεράστια δυσκολία: τα εθνικά συμφέροντα σπανίως ταυτίζονται με το στενό συμφέρον ενός εκάστου την δεδομένη χρονική στιγμή, πολλώ δε μάλλον δυσκόλως γίνονται αντιληπτά από την μερική, περιορισμένη ή αποσπασματική οπτική της πλειοψηφίας των πολιτών. Δεν θα επιχειρηματολογήσω για να το αποδείξω, αρκεί να ψάξουμε μόνο την ελληνική ιστορία για να δούμε πολλά τέτοια παραδείγματα, με κορυφαία τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο, τον Καραμανλή, ακόμη και τον -αντιπαθή έως μισητό για τους περισσοτέρους- Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στον μακαρίτη Καραμανλή ανήκει η φράση «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω» και πιστεύω ότι είναι σωστή και ισχύει για όλους, ανεξαρτήτως της γνώμης που καθ’ ένας μας έχει για έναν έκαστο των ανωτέρω, αλλά και για άλλους, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, ο Πλαστήρας, ο Μεταξάς κα. Τελικώς, υπάρχει πολύ μοναξιά στην κορυφή…

Όμως, η ταινία που μου άρεσε ακόμη περισσότερο, με γοήτευσε και με έκανε όχι μόνο να σκεφθώ, αλλά και να απογοητευθώ, ήταν η VIVA LA LIBERTA (https://www.youtube.com/watch?v=dLicMAWhv1k) μια εξαιρετική πολιτική κομεντί! Μου άρεσε για το έξυπνο σενάριό της και για τις άριστες ερμηνείες -δοσμένες μέσα στο εξαιρετικώς υποβλητικό κλίμα που δημιουργούσε η υπόκρουση της εισαγωγής από την «Δύναμη του πεπρωμένου» http://www.youtube.com/watch?v=fa8s0P0cg1A -αλλά με απογοήτευσε γιατί μου θύμησε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις πολιτική μιλώντας στην ψυχή των ανθρώπων! Πόσο δύσκολο είναι να βρεις τα λόγια που θα κάνουν τους πολίτες να αντιληφθούν την αλήθεια και να εμπιστευθούν τον ορθολογισμό, χωρίς να πέσεις στην παγίδα του ξύλινου λόγου, της απλής λογιστικής απεικονίσεως.

Ο σεναριογράφος καταφεύγει στο τέχνασμα της χρήσεως κειμένων από έργα διασήμων, όπως του Μπρεχτ, τα οποία βάζει στο στόμα του πρωταγωνιστή ώστε να μιλήσει στο πλήθος με πάθος και να το συνεπάρει! Και που είναι το δύσκολο θα σκεφθεί κάποιος; Τι σε εμποδίζει να μιλήσεις με πάθος, να αγγίξεις τις ευαίσθητες χορδές των ψηφοφόρων και να τους κερδίσεις;

Είναι, αλήθεια, τόσο απλό;

[quote text_size=”small”]

Έχω καεί στο χυλό, όταν έτρεχα στις ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου και άφηνα να με κυριαρχεί το συναίσθημα, χωρίς να σκέπτομαι την ουσία, χωρίς να αναζητώ την αλήθεια πίσω από τα συνθήματα και ψηλές κορώνες! Σήμερα, που προσπαθώ εγώ να πείσω για τις δικές μου πολιτικές αλήθειες νοιώθω σα να φυσσάω στο γιαούρτι προσπαθώντας να αποφύγω τις σειρήνες του λαϊκισμού και του εύκολο εντυπωσιασμού.

[/quote]

Πώς να παρουσιάσω σύνθετες οικονομικές προτάσεις και λεπτές πολιτειακές έννοιες χωρίς να στεγνώσω το λόγο μου; Πόσο πάθος μπορεί να περιέχει η φορολογική μεταρρύθμιση ή/και οι νέοι πολιτειακοί θεσμοί; Πως να εξηγήσω με νηφαλιότητα τι σημαίνει μνημόνιο, γιατί δεν είμαστε θύματα συνομωσίας τοκογλύφων και γιατί δεν μας συμφέρει να επιστρέψουμε στη δραχμή; Δεν έχω απάντηση…

Και, αφού δεν έχω απάντηση, αφού δεν ξέρω τον τρόπο, αφού δεν έχω τα εργαλεία της δαπανηρής πολιτικής επικοινωνίας, αφού δεν με στηρίζουν κανάλια και εφημερίδες, μου μένει μόνον ένα πράγμα: να πω την αλήθεια, χωρίς εξωραϊσμούς, χωρίς στρογγυλέματα, με ευθύτητα και ειλικρίνεια χωρίς υποκρισία! Τελικώς, ένα πράγμα μου μένει να επιλέξω: Θα κάνω κάτι που μου είναι εύκολο, θα είμαι ο εαυτός μου και δεν θα μιλήσω για όσα πρέπει να γίνουν, δεν θα πω στους άλλους τι να κάνουν, αλλά θα τους πω για όσα εγώ θέλω να κάνω, όχι για τι είναι πατριωτικό ή προοδευτικό, αλλά για ότι θεωρώ ωφέλιμο και αποτελεσματικό! Θα μιλήσω για όσα ήθελα αλλά διαψεύσθηκα, για όσα εγώ νοιώθω και πιστεύω…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου