Δεν φημίζομαι ως θρησκευόμενος, ούτε και μου αρέσει να κρίνω τους ανθρώπους αναλόγως της πίστεως ενός εκάστου, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που η πίστη καθ’ ενός δεν απαγορεύει τις δικές μου πεποιθήσεις για την ζωή, το δίκαιο και την -απολύτως προσωπική- σχέση με το Θείο, το άρρητο, το άκτιστο, το υπερπέραν.
Όμως, θα ήταν αστείο να μην αποδεχθώ ότι στη χώρα υπάρχει επικρατούσα θρησκεία, η οποία συμπυκνούται στο ελληνορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εξαιρετική και περιεκτική η προσέγγιση του -επίσης εξαιρετικού ιστορικού -βραβευμένου για έργα του από την Ακαδημία Αθηνών- κ. Κωνσταντίνου Σταματόπουλου:
Και ο Έλληνας, μολονότι νοιώθει έντονη τη νοσταλγία και την επιθυμία επανεύρεσης του «χαμένου του κόσμου», βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο. Από τη δίνη του μπορεί να τον ανασύρει μόνο μια σοβαρή και αποφασισμένη πολιτεία, η οποία ειλικρινώς θα νοιάζεται τον τόπο και θα προκαλέσει μία κοινωνική συστράτευση προς αυτόν τον σκοπό. Ο ελληνικός λαός δεν έχει την πολυτέλεια να πάψει να είναι λαός πίστης. Και δεν θα επιζήσει αν δεν ξαναγίνει. Μια πίστη όμως, ενσυνείδητη, βιωμένη, απαιτητική για τον ίδιο, περιχωρητική για όλους, χωρίς φανατισμό, η οποία -καίτοι συλλογική, κατά το δυνατόν πάγκοινη- θα ενέχει το στοιχείο της προσωπικής μετοχής και ευθύνης. (Απόσπασμα που περιλαμβάνεται στην ιδρυτική διακήρυξη του Βήματος Δημοκρατίας, Ιούλιος 2010.)
[quote text_size=”small”]
Γράφω το κείμενο αυτό με αφορμή την πληθώρα θρησκευτικών ραδιοφωνικών εκπομπών της Ε.Ρ.Τ. το τελευταίο χρονικό διάστημα. Τόσο πολλές δεν ακούγαμε όχι μόνο τις περιόδους Σαμαρά και Καραμανλή, αλλά ούτε καν την πρώτη μεταπολιτευτική 7ετία της Ν.Δ.! Βεβαίως, θα μπορούσε η εξήγηση να μην είναι άλλη από την οικονομική ένδεια της κρατικής ραδιοφωνίας, η οποία αναγκάζει σε ανάσυρση εκπομπών από το αρχείο (π.χ. την ραδιοφωνική έκδοση του QUO VADIS) ή/και την αναμετάδοση δωρεάν περιεχομένου, όπως είναι οι εκκλησιαστικές λειτουργίες. Τι να σκέπτεται άραγε ο κάθε -συνεπής με τον εαυτό του και την ιδεολογία του- Συριζαίος, που «πάλεψε» για την ανασύσταση της Ε.Ρ.Τ…
[/quote]
Προσωπικώς, ουδόλως με ενοχλούν οι εκκλησιαστικές εκπομπές της κρατικής ραδιοφωνίας, αν και θα προτιμούσα αντί του κάθε ερασιτέχνη και απαίδευτου ψάλτη να ακούω μαγικές φωνές όπως του Πέτρου Γαϊτάνου η τού Μανώλη Μητσιά και αρκετών άλλων αξιόλογων καλλιτεχνών που εκτέλεσαν με μεγάλη επιτυχία έργα εκκλησιαστικής μουσικής και ανέδειξαν την κρυμμένη της μελωδικότητα, εφάμιλλη της δυτικής εκκλησιαστικής μουσικής παραδόσεως μέσα από την οποία αναδύθηκε το θαύμα της κλασσικής μουσικής, από την εποχή του Γρηγοριανού Μέλους και του Μπαρόκ μέχρι τους ρομαντικούς του 19ου αιώνος και μέχρι τις μέρες μας.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πως θα ήταν η ελληνική μουσική αν η ορθόδοξη παράδοση -σε αντίθεση με την δυτική, καθολική και προτεσταντική- δεν απέρριπτε την χρήση οργάνων. Η ανάδειξη Ελλήνων κλασσικών συνθετών, όπως ο Καρέρ, ο Λαμπελέτ, ο Μάντζαρος, ο Καλομοίρης, ο Κωνσταντινίδης, ο Σκαλκώτας, αλλά και αυτός ακόμη ο Θεοδωράκης, με πείθει ότι και η χώρα μας θα μπορούσε να έχει αναπτύξει μια λαμπρή συμφωνική παράδοση, καθόλου μάλιστα αποκομμένη από το βυζαντινό μέλος, αλλά και από την δημοτική μουσική παράδοση. Όσοι έχουν ακούσει Καλομοίρη, Σκαλκώτα, αλλά και συμφωνικά έργα του Θεοδωράκη (π.χ. Τρίτη Συμφωνία, στην οποία περιέχεται η μελωδία του Ακαθίστου Ύμνου), μπορούν ίσως να καταλάβουν τι εννοώ. Όμως, για να γίνω σαφέστερος, ακούστε και κάτι νεώτερο, που έγραψε ο αείμνηστος Μάριος Τόκας και τραγούδησε ο Μανώλης Μητσιάς για να υμνήσει την Υψίστου Μήτηρ, Θεογεννήτορα Μαρία:
Καλή Ανάσταση για όλους!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
