Τα τελευταία χρόνια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιλέγει να μιλά σπανίως. Μόλις δυο με τρεις παρεμβάσεις του ετησίως, μπορούν να καταγραφούν. Είναι σαφές ότι ο “Επίτιμος” θέλει να δώσει πολιτικό χώρο στα παιδιά του. Είναι επίσης σαφές ότι επιλέγει να μιλά “θεσμικά”, επιφυλάσσοντας – όχι αδίκως – για τον εαυτό του ένα ρόλο “σοφού” – υπερκομματικού παράγοντα της πολιτικής ζωής.
Τόσο η παρέμβαση ενόψει του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών με αντικείμενο τη διαφθορά, όσο κι αυτή στο MEGA για την οικονομία, είχαν την τύχη προηγούμενων παρεμβάσεων του. Κυριάρχησαν στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συζητήσεις των ενημερωτικών εκπομπών και κατέλαβαν θέση ανάλογη των εξαγγελιών Παπανδρέου για την οικονομία. Είναι σαφές ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέτυχε να δημιουργήσει θόρυβο.
Κι αυτό μια μόλις μέρα μετά την άρνηση της Ντόρας Μπακογιάννη να αναλάβει το σκιώδες χαρτοφυλάκιο Παιδείας και Πολιτισμού που της πρότεινε ο Αντώνης Σαμαράς. Κατόπιν τούτου, η σχετική συζήτηση για το “που το πάει η Ντόρα;” διευρύνθηκε. Έλαβε τη διάσταση: “που το πάει η οικογένεια Μητσοτάκη;”
Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη κι ως εκ τούτου επισφαλής. Μόνο υποθέσεις προκύπτουν, επί του παρόντος… Πλην όμως καθίσταται σαφές ότι μετά την αποτυχία της Ντόρας Μπακογιάννη να πάρει το κόμμα και την επιλογή του Αντώνη Σαμαρά να στρίψει προς τα δεξιά, στελεχώνοντας παράλληλα την ηγετική του ομάδα κατά βάση με άτομα που τον στήριξαν στην εσωκομματική μάχη για την αρχηγία, προκύπτει ζήτημα για το μελλοντικό ρόλο της πρώην υπουργού Εξωτερικών στο πολιτικό σύστημα και της οικογένειας Μητσοτάκη ευρύτερα.
Κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής αντιπαράθεσης διακινούνταν σενάρια περί αποχώρησης της κας Μπακογιάννη από τη ΝΔ και τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα “φιλελεύθερου” προσανατολισμού που θα καλύπτει το πολιτικό κενό μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ το σχετικό σενάριο είναι ορατό.
Σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα τα κόμματα των Φιλελευθέρων διαδραματίζουν ρόλο “ρυθμιστή” συνεπικουρώντας ή συμπληρώνοντας κυβερνητικές πλειοψηφίες. Πρόκειται για κόμματα που δε διστάζουν να πουν “γυμνές αλήθειες”, εκφράζοντας μειοψηφίες που απαιτούν επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικές αλλαγές προκειμένου να καταστήσουν “ανταγωνιστικές” τις οικονομίες των χωρών – κάτι που εύκολα διακρίνει κανείς στη δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
