Στις αγορές θα κριθεί το επόμενο διάστημα, η διάρκεια και το μέγεθος της ανάσας, για την Ελληνική οικονομία που έδωσε η απόφαση των Ευρωπαίων, αλλά και κυρίως αυτή του Προέδρου της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ.
Όμως το ή “αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” είναι πια μονόδρομος και μάλιστα υπό την “δαμίκλειο σπάθη” του Δ.Ν.Τ, πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως το πρόβλημα δεν λύνεται ούτε σταματάει εκεί. Η Ελλάδα πρέπει να μπει σε μια μακρά περίοδο προσαρμογών για να αντιμετωπίσει τον πραγματικά μεγάλο βραχνά που δεν είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά το χρέος, με όλες τις συνέπειες (οικονομικές, κοινωνικές κ.α) που συνεπάγεται μια τέτοια μακρόχρονη πολιτική.
Ο μηχανισμός στήριξης που υιοθετήθηκε από τις χώρες της Ευρωζώνης, δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι ένας πρόσθετος «βραχνάς», ένας ισχυρός και πιεστικός μηχανισμός ελέγχου για την πορεία των δημοσιονομικών δεικτών, αλλά και της οικονομίας της Ελλάδας. Είναι ουσιαστικά πάνω από το κεφάλι της Ελλάδας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών «η δαμόκλειος σπάθη» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που βρήκε πλέον τρόπο να πατήσει στην «καρδιά της Ευρώπης».
Και μόνο η αναφορά ή παρουσία του, λειτουργεί ως «εφιάλτης» για λαούς και κυβερνήσεις, αφού όσες χώρες είχαν την «ατυχία» να μπουν υπό την σκέπη του, οδηγήθηκαν σε ακραίες καταστάσεις.
Το «φάντασμα», όμως αυτό του Δ.Ν.Τ, επιλέχτηκε – πρωτίστως από την Γερμανία αλλά όχι μόνο, για να λειτουργεί ως «φόβητρο», αλλά και ως «χωροφύλακας» πρωτίστως στις λεγόμενες «μεσογειακές χώρες» της Ευρωζώνης που παρουσιάζουν δημοσιονομικά προβλήματα και σοβαρές αποκλίσεις από το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Τα όσα διαμηνύει η κ. Μέρκελ για τους «απείθαρχους» της Ευρωζώνης – με πρώτη την Ελλάδα- δεν είναι τυχαία. Το οικοδόμημα της Ευρωζώνης παρουσιάζει πολλαπλά προβλήματα και η λεγόμενη «ατμομηχανή» του, δηλαδή η Γερμανία , φλερτάρει με την ιδέα κατ’ αρχήν μιας Ευρωζώνης πολλαπλών ταχυτήτων, με ό,τι αυτό σημαίνει, κυρίως για τις λεγόμενες «μεσογειακές χώρες».
Η «περιπέτεια» ουσιαστικά για την Ελλάδα, αλλά και αρκετές ακόμα χώρες, τώρα μόλις αρχίζει. Είναι αλήθεια πως η συμμετοχή μας στη ζώνη του Ευρώ ήταν όχι απλά μια αναγκαία επιλογή, αλλά και μια λύση που μας «γλύτωσε» από πολλές περιπέτειες τα τελευταία χρόνια, με δεδομένες σοβαρές και μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις που ταρακούνησαν πιο απομονωμένες οικονομίες (πετρελαϊκή κρίση, πόλεμος στο Ιράκ κ.α). Όμως, πλέον τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, παρά την ανάσα που πήρε η Ελλάδα στις 25 Μαρτίου στις Βρυξέλλες.
Το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» μπορεί να ήταν ένα προεκλογικό σύνθημα για τα «μπαλκόνια», όμως αντανακλά την πραγματικότητα.
Όση οικονομία και να κάνεις στις δημόσιες δαπάνες, όσους φόρους και αν επιβάλλεις, όσους συμβασιούχους και αν κόψεις, αντιμετωπίζεις το πρόβλημα μόνο λογιστικά και συγκυριακά.
Αν δεν αλλάξει και δεν ανασυγκροτηθεί η σχεδόν ανύπαρκτη παραγωγική δομή της χώρας «θα βουλιάξουμε». Αν δεν παταχθεί ο μεταπρατικός – πελατειακός χαρακτήρας της ανύπαρκτης παραγωγικής δομής της χώρας, ώστε να παραχθεί αληθινός και μη «υποθηκευμένος» πλούτος, τότε στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η «δαμόκλειος σπάθη του Δ.Ν.Τ» ή κάτι αντίστοιχου θα πέσει στο κεφάλι μας.
Συνεπώς ή «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
