Δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να κατανοήσει κανείς την αναγκαιότητα έναρξης διαλόγου για το Ασφαλιστικό. Όχι μόνο γιατί πλέον «η κατάσταση είναι δραματική» όπως παραδέχθηκε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Ούτε και γιατί το Ασφαλιστικό είναι μια «βραδυφλεγής βόμβα» στα θεμέλια του κράτους, όπως έχουν επισημαίνει κατά καιρούς, πολλοί – κι ως εκ τούτου θα πρέπει να απενεργοποιηθεί.
Ουδείς αμφιβάλει ότι πρόκειται για μια πάρα πολύ δύσκολη κι επώδυνη διαδικασία. Είναι όμως μια υπόθεση απ’ την οποία θα κριθεί η ικανότητα αυτής της κυβέρνησης να επιτυγχάνει κοινωνικές συναινέσεις και να επιλύει δύσκολα προβλήματα.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος που φέρει άμεσα την πολιτική ευθύνη συνεπικουρούμενος από την γνώση και την εμπειρία του Γιώργου Κουτραμάνη και την πολιτική κάλυψη του Γιώργου Παπανδρέου, έχει την ευκαιρία να κερδίσει ένα πολύ μεγάλο στοίχημα που θα καθορίσει το πολιτικό του μέλλον. Αν αποτύχει θα καταβαραθρωθεί πολιτικά μη έχοντας τη δυνατότητα να αναζητήσει πολιτικά άλλοθι. Αν επιτύχει θα αφήσει ιστορία. Συνεπώς, έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει ειλικρινά και με όλες τους τις δυνάμεις.
Το πολιτικό του κίνητρο μένει να επιβεβαιωθεί και στην πράξη. Αν προσέλθει στο διάλογο, θέτοντας στο τραπέζι την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και την περικοπή των συντάξεων, χωρίς προηγουμένως να προχωρήσει σε μέτρα δραστικής αντιμετώπισης της εισφοροδιαφυγής και εξορθολογισμού των δαπανών υγείας, το μόνο που θα πετύχει είναι να στρέψει την κοινωνία εναντίον του.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις που θα απαιτηθούν μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις, έτσι και στην «καυτή πατάτα» του Ασφαλιστικού, η νέα κυβέρνηση πρέπει πρωτίστως να επιτύχει μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία. Αν αντιθέτως η κοινωνία αισθανθεί ή πειστεί πως η κυβέρνηση υπερασπίζεται τα συμφέροντα ορισμένων ισχυρών κοινωνικών τάξεων σε βάρος των υπολοίπων, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις σύγκρουσης κυβέρνησης – εργαζομένων. Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα αρχίσει να εισπράττει ραγδαία φθορά και το κυριότερο η κατάσταση της χώρας να επιδεινώνεται.
Ανάλογη, με την κυβέρνηση, υπευθυνότητα οφείλουν να επιδείξουν και τα συνδικάτα. Οι ηγεσίες τους που κατά τεκμήριο εκπροσωπούν μια μειονότητα «ευνοημένων» εργαζομένων, οφείλουν να διαπραγματευτούν με γνώμονα και τα συμφέροντα των επερχόμενων γενεών ασφαλισμένων που όχι μόνο δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στο διάλογο, αλλά που εν τέλει θα κληθούν να σηκώσουν το μεγαλύτερο κόστος των επερχόμενων αλλαγών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
