Ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε βροντερό παρόν στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Η επίδραση που θα είχε η παρουσία του, ήταν εξαρχής γνωστή στην κυβέρνηση. Για αυτό και προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αποτρέψει ή να μειώσει την επίδραση της. Ματαίως…
Ο Μίκης, όπως μας έχει συνηθίσει δεν φιμώθηκε – άλλωστε θα ήταν αφελές για κάποιον να πίστευε το αντίθετο. Είπε όσα είχε να πει και προκάλεσαν σεισμό. Φάνηκε από τις αντιδράσεις κυβερνητικών στελεχών. Φάνηκε κι από τους φιλικούς προς την κυβέρνησης διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Και από τους διαπρύσιους υπερασπιστές της “Αριστεράς”. Και τι δεν έγραψαν. Ότι ο Μίκης από υπέρλαμπρος κοσμοπολίτης κατάντησε Βαλκάνιος πολιτευτής (τι είδους άραγε πολιτικό αξίωμα διεκδικεί ο 92χρονος…;;;). Ότι δίχασε με τον λόγο του. Ότι υπηρέτησε την οπισθοδρόμηση. Ότι στάθηκε δίπλα στον γιο του βασανιστή του. Ότι η ομιλία του υμνήθηκε από τις “σπορές” εκείνων που απαγόρευαν τα τραγούδια του.
Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ορισμένα πράγματα
Ο ΕΘΝΙΚΌΣ ΜΊΚΗΣ
Πρώτον, ο Μίκης είναι εθνικός. Το έργο του είναι διεθνές και βαθύτατα ελληνικό. Είναι ο άνθρωπος που με τις μελωδίες του ταξίδεψε την Ελλάδα σε όλο τον Πλανήτη.
Είναι ο άνθρωπος που μελοποίησε τους μεγάλους Έλληνες ποιητές και αναμετέδωσε το πνεύμα (τους) το ελληνικό απανταχού της Γης. Ακριβώς για να …μην λησμονάνε τη χώρα μας. Αλλιώς, για να την θυμούνται. Να μας θυμούνται για τον πολιτισμό μας, την Ιστορία μας, την εθνική μας ταυτότητα, όχι για την επαιτεία και τη χρεοκοπία μας…
Ποια η αξία λοιπόν αυτών που τολμούν να λοιδορούν σήμερα ή τολμούσαν και λοιδορούσαν για άλλους λόγους στο παρελθόν τον “εθνικό Μίκη”; Ποιες περγαμηνές εθνικής προσφοράς έχουν να επιδείξουν από το μετερίζι τους; Που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι τους, ώστε “λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα…”;
Ο ΜΊΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
Δεύτερον. Ο Μίκης δεν κρίνεται ως πολιτικός. Ουδέποτε διεκδίκησε τέτοια κρίση. Ούτε έγκριση. Οι κατά καιρούς πολιτικές τοποθετήσεις και απόψεις του ήταν κατά καιρούς άστοχες. Πλην όμως δεν υπέκρυπταν πολιτική υστεροβουλία. Αντιθέτως, ανέβλυζαν μια πραγματική εσωτερική αγωνία για τον τόπο του. Όπως έγραψε η Μαρία Φλώρου: “Σαν πολιτική ιδεολογία ο Θεοδωράκης ήταν σταθερός: ξεκάθαρος λυρικός εθνικός προσανατολισμός. Σαν τις συνθέσεις του. Μπορούμε να του κουνήσουμε το δάχτυλο ότι εμπιστευόταν τα λάθος άτομα. Δεν μπορούμε όμως να του κουνήσουμε το δάχτυλο ότι άλλαξε ποτέ ιδέες. Ότι έκανε κωλοτούμπες. Ότι πρόδωσε τα πιστεύω τα οποία διαλαλούσε.”
Ο ΜΊΚΗΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ
Τρίτον. Ως εθνικός ο Μίκης δεν ανήκει σε κόμματα και παρατάξεις. Ανήκει στην Ελλάδα την γη που το γέννησε και θα τον πάρει πίσω… Δεν έχει ανάγκη να απολογηθεί σε κανένα για το που στάθηκε. Ούτε για εκείνους που κατά καιρούς βρέθηκαν στον πλευρό του για να φωτιστούν από την λάμψη του. Ο Μίκης ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Σε όσους τον τραγουδάνε. Σε όσους αφουγκράζονται την αγωνία του. Σε όσους τεντώνονται κάθε φορά να τον δουν, να τον ακούσουν. Για να τους προβληματίσει, να τους αφυπνίσει, να τους εφησυχάσει, να τους δώσει ελπίδα, να τους οδηγήσει.
Συνεπώς, ο εθνικός Μίκης δεν χαρίζεται ούτε στην Ακροδεξιά, ούτε στην Αριστερά, ούτε πουθενά. Βρίσκεται στις ψυχές των Ελλήνων – ανεξάρτητα πολιτικών προτιμήσεων και αποχρώσεων.
Ο ΕΘΝΙΚΌΣ ΜΊΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Τέταρτον. Ο εθνικός Μίκης δεν είναι μονοπώλιο της Αριστεράς. Είναι ένας μύθος της Αριστεράς. Τον οποίο φιλοτέχνησε ο ίδιος για τον εαυτό με την …ευγενική χορηγία της Αριστεράς – όταν την βόλευε… Στην πορεία αυτονομήθηκε. Και ενοχλούσε με τις πολιτικές του επιλογές (δεν ήταν ο μόνος του χώρου όμως…)
Η παρουσία τού Μίκη στο συλλαλητήριο πόνεσε κυρίως όσους έκτισαν πολιτικές καριέρες καπηλευόμενοι τα σύμβολα της Αριστεράς – κι ο Μίκης είναι αναμφισβήτητα ένα τέτοιο σύμβολο. Όπως εξάλλου είναι και ο Μανόλης Γλέζος – ο οποίος κι αυτός χρησιμοποιήθηκε και το κατάλαβε έγκαιρα…
Ο εθνικός Μίκης πόνεσε με την παρουσία του όλους αυτούς που έκτισαν πολιτικές καριέρες πουλώντας …Αριστεροσύνη. Όλους εκείνους που έκαναν επαγγελματικές καριέρες στο όνομα της Αριστεράς (πόσοι άραγε από μας δεν έχουμε εντοπίσει στον κοινωνικό μας περίγυρο “αριστερούς με δεξιές τσέπες”…;).
…ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΔΕΕΣ
Ενοχλήθηκαν που ο εθνικός Μίκης τούς αφαίρεσε το ιδανικό άλλοθι για πάση χρήση (και κατάχρηση)…
Ενοχλήθηκαν που ο εθνικός Μίκης τους αφαίρεσε το αποκλειστικό προνόμιο της εκμετάλλευσης παναθρώπινων ιδεών. Αυτών, της ισότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ατομικής ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας. Ιδέες, που όπως ο Μίκης, έτσι κι αυτές δεν ανήκουν κατ’ αποκλειστικότητα στην Αριστερά. (σημ: Κι αυτό το παραμύθι έπρεπε κάποτε να τελειώσει… Γιατί είναι ιδέες που συναντάς και σε άλλα ιδεολογικά ρεύματα (π.χ. φιλελευθερισμός))
Ενοχλήθηκαν γιατί ο εθνικός Μίκης αφαίρεσε το φύλο συκής όλων των ηγεσιών της Αριστεράς που οικειοποιήθηκαν κοινές παναθρώπινες αξίες και στο όνομα τους διέπραξαν αποτρόπαια εγκλήματα – πρωτίστως εναντίον πρώην συντρόφων τους. Αυτών που “λιποτάχτησαν”. Που “πρόδωσαν”. Που έγιναν …“δηλωσίες”!
ΑΡΙΣΤΕΡΌΣΤΡΟΦΟΣ ΦΑΣΙΣΜΌΣ: ΝΕΜΕΣΗ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ
Πέμπτον. Η αποστροφή του Μίκη περί αριστερόστροφου φασισμού ακούστηκε σαν Νέμεση. Έπεσε σαν Θεία Δίκη. Αλλά ταυτόχρονα ξέπλυνε την άδολη Αριστερά που δυσφορεί στον κορσέ της εξουσιολαγνείας της ηγεσίας της. Ο διαχωρισμός τού Μίκη, αποτέλεσε μια Δικαίωση.
Ο λόγος του λυτρωτικός για τους απλούς, αγνούς και έντιμους αγωνιστές της Αριστεράς. Τους ανώνυμους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που (όπως αυτοί που πλημμύρισαν το Σύνταγμα χθες) έδωσαν το αίμα τους, πλήρωσαν με προσωπικές θυσίες στα Μακρονήσια και αλλού για την υπεράσπιση κοινών, πανανθρώπινων ιδεών.
Αλλά και των επιγόνων τους που κάποια στιγμή αντιμετώπισαν κι αυτή το …μαχαίρι του σκληρού κομματάρχη. Του “καθοδηγητή” που έπαιρνε κεφάλια για να τηρήσει τις …ποσοστώσεις των διαγραφών. Που λοιδορούσε όσους τολμήσουν να αμφισβητήσουν την …μοναδική αλήθεια του Πολιτικού Γραφείου. Κυρίως όμως που στιγμάτιζε όσους έβαζαν πρώτα το “καλό της Πατρίδας” και μετά το “συμφέρον του Κόμματος”.
Ο ΑΡΙΣΤΕΡΌΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΌΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
Έκτον. Ο Μίκης διαχώρισε τη θέση του, από τις μεθοδεύσεις της σημερινής ηγεσίας της “Πρώτης φοράς Αριστερά”. Αυτό έκανε πάντα εξάλλου. Το έκανε σήμερα για το εθνικό ζήτημα – ίσως και όχι μόνο για αυτό όπως φάνηκε… Φυσικά δυσαρέστησε την ηγεσία – όπως τη δυσαρεστούσε και στο παρελθόν. Πλην όμως δεν εξέπληξε όσους έχουν καταλάβει από την μακρά πορεία στα δημόσιο πράγματα, πως διαχρονικά ο Μίκης υπηρετούσε απαρέγκλιτα ό,τι πίστευε πως είναι το “καλό της Πατρίδας”. Για αυτό και δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να το κάνει και πάλι, παρόλο που αρχικά (ίσως αφελώς) την πίστεψε και την στήριξε.
Μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που η ελπίδα του διαψεύστηκε – όπως και πολλών άλλων. Όμως, και τώρα δεν δίστασε να πάρει την ευθύνη και το κόστος.
Ως τελευταίος των …Μοϊκανών, βγήκε μπροστάρης για ένα εθνικό ζήτημα. Γιατί πολύ απλά ο Μίκης ουδέποτε χάρισε τον πατριωτισμό του σε κανένα κόμμα, σε κανένα Πολιτικό Γραφείο. Πόσο μάλλον τώρα να εκχωρούσε τον πατριωτισμό στην αποκλειστική δικαιοδοσία της Δεξιάς – ακόμα χειρότερα της Ακροδεξιάς και της Εθνικοφροσύνης.
Όσοι προχθές στο Σύνταγμα σιγοτραγουδούσαν “της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ” δεν ήταν οι γραφικοί ακροδεξιοί που περιπαιχτικά και υποβολιμαία ανέφεραν τα τρόλια της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ήταν άνθρωποι που ένωσαν την φωνή τους με τη φωνή του Μίκη. Γιατί αυτός διαθέτει ακόμα και σήμερα το ανάστημα να εκφράσει τον άδολο αριστερό πατριωτισμό τους.
- Γιατί υπάρχει και αριστερός πατριωτισμός. Γιατί πάντα υπήρχε…
ΠΟΤΕ Η ΆΔΟΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΔΕΝ ΥΠΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ
Διότι όλοι αυτοί οι άδολοι αγωνιστές και ιδεολόγοι, όπως κι ο Μίκης, ό,τι έπραξαν στη ζωή τους, με τα λάθη τους, τα σωστά τους, τις προσδοκίες τους και τις διαψεύσεις τους, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν υπέστειλαν την ελληνική σημαία. Ουδέποτε αρνήθηκαν την εθνική τους συνείδηση.
Γιατί πάνω από όλους. Πάνω και πέρα από πολιτικούς διαχωρισμούς και κομματικές περιχαρακώσεις είναι η σημαία. Το σύμβολο της εθνικής μας συνείδησης.
Και όσοι επιχειρούν να οικειοποιηθούν κατ’ αποκλειστικότητα το εθνικό σύμβολο για να κτίσουν (νέες) πολιτικές καριέρες, αντιμετωπίζουν την χλεύη και τον αποτροπιασμό του κόσμου. Όπως αντίστοιχα αντιμετωπίζουν την χλεύη και τον αποτροπιασμό όσοι επιχειρούν να οικειοποιηθούν τα σύμβολα της Αριστεράς για τις δικές τους καριέρες.
Γιατί όπως όλοι οι Έλληνες δικαιούνται και έχουν το πατριωτικό καθήκον να κρατούν τη σημαία ψηλά, άλλο τόσο όλοι οι Έλληνες δικαιούνται να ενώνουν την φωνή τους με τον εθνικό Μίκη και να τραγουδούν το Άξιον Εστί…
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Παναγιώτη Μαυρίδη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
