Με μια πρωτόγνωρη ένταση για αυτοδιοικητική αναμέτρηση συγκρούονται οι πολιτικοί αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων. Και όσο η μεταξύ τους αντιπαράθεση κορυφώνεται, τόσο υπάρχει μια παγωμάρα από την πλευρά των πολιτών.
Όσο και αν οι πολιτικοί επιζητούν την πόλωση, για να επέλθει και η συσπείρωση των ψηφοφόρων τους, όσο και αν ο καταιγισμός δηλώσεων εκατέρωθεν σφυροκοπεί τα αυτιά μας και το πολιτικό σκηνικό οξύνεται μέσα από επιτηδευμένες τηλεοπτικές κοκορομαχίες, μέχρι στιγμής, η πλειονότητα του εκλογικού σώματος δείχνει να μην αντιδρά στα ερεθίσματα, να έχει γυρίσει την πλάτη της σε όλο αυτό το νταβαντούρι.
Αυτό που οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ως αδιευκρίνιστη ψήφο, αυτό που οι πολιτικοί ξορκίζουν ονομάζοντας το αποχή από την κάλπη, είναι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που δεν είναι γνωστό αν αδιαφορεί για το μέλλον του ή αν απλά έχει απελπιστεί. Ο κόσμος πια δεν μιλά. Μονολογεί… Μετρά λογαριασμούς που δεν του βγαίνουν, καταριέται λίγο την κακή του τη μοίρα του, βαρυγκομά και περιμένει… Είναι η νηνεμία λίγο πριν από την καταιγίδα; Είναι ένας υπόκωφος παφλασμός από ένα τσουνάμι που έρχεται; Ή τίποτα, ένα κενό; Μήπως δεν μας έχει μείνει τίποτα; Μήπως μας τα έχουν στραγγίξει όλα, ακόμη και την οργή μας; Μήπως τελικά διαψεύσουμε τα προγνωστικά των ειδικών που προοιωνίζουν μια κοινωνική έκρηξη;
Κι αυτό που μπορεί να αφουγκραστεί κανείς είναι ότι αυτή η απάθεια και απαξία έχει απλώσει τα δίχτυα της σε όλες τις μορφές των κοινωνικών μας αντιδράσεων. Είναι σαν να έχουν νεκρώσει οι συναισθηματικές μας απολήξεις. Λειτουργούμε με το ένστικτο της επιβίωσης ψαλιδίζοντας διαρκώς τον κώδικα των αξιών μας. Κάνουμε εκπτώσεις παντού. Στο αίσθημα της αλληλεγγύης, της φιλίας, της ανιδιοτέλειας. Κάνουμε εκπτώσεις στα οράματα, τα ιδανικά μας και τις ηθικές μας αρχές.
Και μέσα σε όλη αυτή την εκλογολογία και τις πολιτικές κορώνες ήρθε μια είδηση για να ταρακουνήσει τη συνείδησή μας και να ανάψει για λίγο το πράσινο φως στις ενοχές μας. Ένας άστεγος συνθλίφτηκε στο μύλο ενός απορριμματοφόρου στον Ταύρο. Ένα σκουπίδι, μέσα στα σκουπίδια… Και για κάποια ελάχιστα τηλεοπτικά λεπτά νιώσαμε να μας τρυπά σαν σουβλιά ο πόνος του διπλανού, αυτού που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Πιθανόν, γιατί άγγιξε, για να μην κοροϊδευόμαστε, τα φοβικά μας αντανακλαστικά. Γιατί ξέρουμε καλά ότι πολύ εύκολα πλέον μπορούμε να βρεθούμε στο δικό του στρατόπεδο. Μια στραβή, ένα δάνειο που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε, μια υπερφορτωμένη κάρτα, μια έξωση… Αλλά και πάλι πριν καλά- καλά στεγνώσει το δάκρυ στο μάγουλό μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα τους προσπεράσουμε απαξιωτικά στους δρόμους, που θα νιώσουμε ότι προσβάλλουν την αισθητική μας όταν τους βλέπουμε κουλουριασμένους στη Σταδίου, στην Κοραή, στην Πανεπιστημίου, στα παγκάκια , στα χαρτοκούτια.
* «Ο Βασιλιάς της Ασίνης» Γ. Σεφέρης
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
