Αρκεί άραγε η απλή επίκληση στην χρησιμότητα ενός νέου ευρωπαϊκού σχεδίου που “να εμπνεύσει τους λαούς και να τονώσει τη πίστη τους στη χρησιμότητα της Ένωσης”; Για έναν σχολιαστή των ευρωπαϊκών εξελίξεων θα ήταν μάλλον αρκετό, καθώς θα έδειχνε βαθιά επίγνωση του σημερινού προβλήματος:
“Οι Ευρωπαίοι δεν αγαπάνε πλέον την Ευρώπη”!
Όμως, για τον πρόεδρο της ΝΔ, ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει ηγέτης των Ελλήνων, μπορεί η επίγνωση του προβλήματος να συνιστά μια ευτυχή συγκυρία, πλην όμως δεν είναι αρκετή… Από τη στιγμή λοιπόν που ο Κυριάκος Μητσοτάκης “έπιασε” το ευρωπαϊκό διακύβευμα, οφείλει να βρει και το αφήγημα – στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό δίνει τα διαπιστευτήρια ενός πολιτικού (πόσο μάλλον εθνικού) ηγέτη και τον διαχωρίζει από ένα σχολιαστή, αναλυτή, σύμβουλο…
Βεβαίως, ουδείς αμφιβάλλει για τη δυσκολία του εγχειρήματος – πόσο μάλλον όταν το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο στο οποίο αναφέρθηκε ο πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, δεν φαίνεται πουθενά στον ευρωπαϊκό ορίζοντα… Ούτε στον ορίζοντα εκείνων που έχουν το βάρος της ευθύνης για την πορεία που θα τραβήξει το ευρωπαϊκό καράβι, ούτε, πολύ περισσότερο, εκείνων που ευθύνονται για το επικίνδυνο σημείο στο οποίο έχει περιήλθε σήμερα…
Από την άλλη πλευρά ωστόσο, ουδείς αμφιβάλλει ότι είναι στις δυσκολίες που αναδεικνύονται οι πραγματικοί ηγέτες. Και είναι αλήθεια πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλλιέργησε ελπίδες και προσδοκίες ότι διαθέτει ηγετική στόφα, όχι μόνο για να ηγηθεί μιας ΝΔ σε πολιτική απαξίωση ή πολύ περισσότερο μιας κατακερματισμένης ελληνικής Κεντροδεξιάς, αλλά κυρίως μιας Ελλάδας με σαφές έλλειμμα στρατηγικού, οικονομικού, γεωπολιτικού προσανατολισμού…
Η συζήτηση λοιπόν για το μέλλον της Ευρώπης που αναγκαστικά πλέον θα γίνει (όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και, κυρίως, στην Ευρώπη) προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη πεδίον δόξης λαμπρόν να ξεδιπλώσει τις ικανότητες του εκείνες για τις οποίες, κάποιοι εντός (αλλά κατά το πλείστον εκτός…) ΝΔ διέκριναν και για τις οποίες τού ανέθεσαν την εντολή να ηγηθεί του κόμματος, ίσως αργότερα, και της χώρας.
Είναι μια συζήτηση όχι μόνο πολιτικά επίκαιρη (καθότι εθνικά και ευρωπαϊκά αναγκαία), αλλά, το κυριότερο, μια συζήτηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Κυριάκου – ο οποίος, κατά γενική παραδοχή, δεν ανταποκρίνεται με ιδιαίτερη επάρκεια στο παιχνίδι της μικροπολιτικής…
Αντί λοιπόν να ανακατεύεται με μικροπολιτικά πίτουρα με κίνδυνο να τον φάνε οι …εγχώριες κότες, θα ήταν σοφότερο για τον Κυριάκο να κοιτάξει πέραν από τα στενά όρια της χώρας. Να αξιοποιήσει το λαμπρό βιογραφικό του, τις διεθνείς διασυνδέσεις του, την άριστη γνώση του σε ξένες γλώσσες. Προσόντα δηλαδή που σπανίζουν στο υπάρχων ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Προσόντα τα οποία φιλοτεχνούν περισσότερο, το προφίλ ενός Ευρωπαίου (παρά επαρχιώτη) πολιτικού, ο οποίος (ελλείψει Ευρωπαίων ηγετών) μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμος τόσο για την Ευρώπη, όσο φυσικά για τη χώρα του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
