Με την ερώτηση της συναδέλφου Ευαγγελίας Τσικρίκα στον Αλέξη Τσίπρα μπήκε αλατοπίπερο σε μια κατά τα άλλα άνοστη παράσταση στη ΔΕΘ. Βρήκαμε θέμα να ασχολούμαστε…
Η ουσία πάντως δεν είναι άλλη από ένα επεισόδιο στο σίριαλ της αντιπαράθεσης κυβέρνησης – ΜΜΕ που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αναμενόμενη κατάσταση μετά τη δημοπρασία για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών.
Ασχολίαστες οι αήθεις επιθέσεις του Παύλου Πολάκη στο πρόσωπο της συναδέλφου. Σε μια σύγκρουση, κάθε πλευρά χρησιμοποιεί τα όπλα που διαθέτει, βάση της αισθητικής της. Οι πολίτες κρίνουν και επικρίνουν.
Το θέμα είναι αλλού και πάντως όχι στο αν και κατά πόσο η κυβέρνηση στήνει νέα διαπλοκή. Ακούγεται ως επιχείρημα αλλά μάλλον δεν πείθει. Περισσότερο πείθει το πρωθυπουργικό επιχείρημα ότι είναι ο μόνος πολιτικός στη μεταπολίτευση που τόλμησε να τα βάλει με τα ισχυρά ΜΜΕ, παρά ότι στήνει δική του διαπλοκή. Δηλαδή πως τη στήνει; Όσοι δεν πήραν άδειες είναι απέναντι του, όσοι πήραν χρυσοπληρώνοντας τις, πάλι είναι απέναντι του.
Είναι λοιπόν αυτές οι αντιδράσεις που δίνουν πάτημα στον Πρωθυπουργό να επικαλείται το “πολιτικό κόστος” της επιλογής του να πατάξει τη διαπλοκή, όπως προεκλογικά υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους του. Πέραν της συνέπειας βεβαίως, καλό είναι να δούμε και το αποτέλεσμα. Το οποίο πέραν της αναταραχής και της αβεβαιότητας που προκάλεσε στον ταλαιπωρημένο χώρο των ΜΜΕ, μάλλον πενιχρό φαντάζει. Στους ίδιους παραμένει η δύναμη κι αν όχι ακριβώς στους ίδιους σίγουρα η ίδια δύναμη…
Ωστόσο δεν είναι αυτό που προβληματίζει. Στο κάτω κάτω στις Δημοκρατίας, τα ΜΜΕ έχουν ισχυρή επιρροή και μάλλον ορθώς περιέρχεται σε χέρια ιδιωτών. Αλίμονο αν μεταβιβάζονταν κι αυτή στην πολιτική εξουσία. Θα είχαμε φαινόμενα ολοκληρωτισμού και στις δημοκρατίες θέλουμε αντίβαρα εξουσίας, ώστε η μια εξουσία να ελέγχει την άλλη. Καλώς ή κακώς έτσι λειτουργεί το πράγμα.
Εκείνο όμως που προβληματίζει κάθε φορά είναι ο τρόπος άσκησης της όποιας μιντιακής επιρροής ή/και κρατικής εξουσίας. Αν δηλαδή γίνεται με όρους τυφλής σύγκρουσης, ενώ θα έπρεπε να γίνεται με όρους συνεργασίας και συναίνεσης.
Εν προκειμένω, η κυβέρνηση έστησε μια διαδικασία για να δείξει πως είναι το αφεντικό στη χώρα και να τα “πάρει” από τους καναλάρχες. Το μήνυμα προς την αγορά ήταν σαφές. Από τη στιγμή που τα βάζουμε με τους μεγάλους και τους τα παίρνουμε, αλίμονο σε εσάς τους μικρούς.
Με τέτοιες αντιλήψεις βάζει την επιχειρηματικότητα στο στόχαστρο και την ενοχοποιεί στα μάτια των πολιτών.
Αν όμως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θέλουν ανάπτυξη για να την εμφανίσουν ως τρόπαιο στην κοινωνία, καλό είναι να γνωρίζουν πως αυτό δεν θα επιτευχθεί με εκβιασμούς στην επιχειρηματική τάξη. Ούτε στρέφοντας τους εργαζόμενους εναντίον των εργοδοτών τους. Μπορεί διατυπώσεις του τύπου “όλοι γνωρίζουμε το καθεστώς γαλέρας που επικρατεί στα ΜΜΕ” που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, ή “οι εργαζόμενοι να κοιτάξουν στα μάτια τους εργοδότες τους και όχι την κυβέρνηση” που χρησιμοποίησε ο Νίκος Παππάς, να πουλάνε στο κομματικό ακροατήριο, όμως οι ρόλοι έχουν πλέον αλλάξει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι κομματάρχης, είναι πρωτίστως πρωθυπουργός.
Έχει ευθύνη και εντολή να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με τέτοιες διχαστικές αντιλήψεις και υπό καθεστώς εκβιασμών από το ισχυρό και ανίκητο κράτος, οι επιχειρηματίες φεύγουν και οι επενδυτές δεν έρχονται.
Και χωρίς επιχειρηματίες και χωρίς επενδυτές αντίο ανάπτυξη. Και χωρίς ανάπτυξη αντίο και εξουσία…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
Μία Απάντηση
Χωρίς να υπερασπίζομαι την δικτατορία της περιόδου 67-74 επειδή υπερασπιστής της αλήθειας πρέπει να δηλώσω κατα την περίοδο αυτή υπήρχε πραγματική ανάπτυξη 8-12%, λιγότερη εγκληματικότητα και γενικά πρόοδο παντού. Οι δυνάμεις που την έφεραν αυτές είναι και έπνιξαν, γιατί δεν συμβιβάστηκαν. Οι δυνάμεις αυτές είναι και τώρα με άλλο προσωπείο. Απορώ, γιατί υπάρχει φόβος να λέμε τα καλά από όπου και αν προέρχονται; Μήπως σκεπτόμαστε υστερόβουλα; Και αυτό είναι κακό.