Η νέα κυβέρνηση ορκίστηκε, μια περίοδος αναμετρήσεων τέλειωσε και η επόμενη μέρα φέρνει τον Αλέξη Τσίπρα και τον –νέο- ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στα δυσεπίλυτα προβλήματα της υλοποίησης των συμφωνιών του τρίτου μνημονίου. Γιατί νέο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί με ορόσημο τη βραδιά του δημοψηφίσματος η σελίδα γύρισε και τίποτα δεν είναι ίδιο για το κόμμα αυτό, όπως τα προηγούμενα πεντέμισι χρόνια της κρίσης και της νεφελοβατούσας αντιπολίτευσης.
Η επαφή με την οδυνηρή πραγματικότητα, η απειλή της οικονομικής καταστροφής της χώρας, ο φόβος κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος που ήρθε πιο κοντά από ποτέ, έκλεισε έναν κύκλο που άνοιξε με τις εκλογές του Ιανουαρίου και έκλεισε οριστικά τις πρόσφατες της 20ης Σεπτεμβρίου. Αυτή τη φορά μάλιστα οι ανοιχτοί λογαριασμοί επιλύθηκαν ενδοοικογενειακά, χωρίς κυβερνητικές ανατροπές και οικουμενικές λύσεις. Στην πραγματικότητα, οι αυτοανακηρυχθέντες θεματοφύλακες της αριστερής ιδεολογίας, όπως ο κ. Λαφαζάνης, ο κ. Λαπαβίτσας, η κ. Κωνσταντοπούλου, ο κ. Γλέζος, και οι άλλοι της ΛΑΕ, θέλησαν να επιβάλουν την αντιευρωπαϊκή στροφή της χώρας, με την ανιστόρητη και επικίνδυνη προπαγάνδα περί εθνικού νομίσματος, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Ξαφνικά δηλαδή η λογική απέκτησε στον τόπο μας έναν αντίπαλο, περισσότερο επικίνδυνο και από τις εθνικιστικές γραφικότητες.
Ωστόσο όλα αυτά που υποστήριζαν οι “αριστεροί”, προεκλογικά δεν διέφεραν από αυτά που προπαγάνδιζαν η ηγετική ομάδα αλλά και ο ίδιος ο αρχηγός τους την τελευταία πενταετία ανεξαρτήτως αν τα πίστευαν. Φυσικά όλα τα αστικά κόμματα, σε όλον τον κόσμο, συνηθίζουν τις υπερβολές όταν είναι στην αντιπολίτευση τις οποίες ξεχνούν όταν αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης. Αυτό δεν έγινε το πρώτο επτάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί οι ιδεοληψίες είχαν το πρώτο χέρι, είτε γιατί οι διαφωνούντες εκβίαζαν την κυβερνητική πλειοψηφία, είτε επειδή ο νεαρός, για τα δεδομένα της χώρας μας, πρωθυπουργός, εκπαιδευόταν στρεβλά από τον νάρκισσο οικονομολόγο των αγανακτισμένων και των τηλεπαραθύρων. Για να έρθει η οριακή στιγμή, που όλα κρεμάστηκαν από μια κλωστή, και το πολιτικό σύστημα βλέποντας το χάρο με τα μάτια του, υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας διαβεβαίωνε τους εταίρους, ότι το “όχι” στην πραγματικότητα ήταν “ναι”.
Η συνέχεια ήταν να δοθεί η απάντηση από τον Αλέξη Τσίπρα, αν συνεχίσει να επιμένει στις ιδεοληψίες του παρελθόντος, ακολουθώντας τις απόψεις της μειοψηφίας, που σκαρφάλωνε, κατά τον Σαββόπουλο, “σε σκοτάδια απόλυτα”, ή θα δεχόταν έναν νέο ρόλο, παίρνοντας το μεγάλο ρίσκο, να ηγηθεί μιας κυβέρνησης που δεν θα διέφερε από τις προηγούμενες ως προς την υλοποίηση των μνημονίων, θα διέφερε ωστόσο ως προς την ακτινοβολία και τη δημοφιλία του ιδίου.
[quote text_size=”small”]
Ίσως στο μέλλον να σταθούμε ευγνώμονες στον κ. Τσίπρα για την απόφαση που πήρε, έστω κι αν κόστισε ακριβά, έστω κι αν ήρθε σε σύγκρουση και με την ιδεολογία του, αλλά και με συντρόφους του με τους οποίους είχε κοινή πορεία για πολλά χρόνια, προτάσσοντας κι αυτός, όπως ένας ακόμη αστός πολιτικός, το συμφέρον των πολιτών και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
[/quote]
Το ερώτημα πάντως που μάλλον έχει απαντηθεί για τον ίδιο είναι, αν η κυβερνητική αριστερά του σήμερα, είναι αυτή που προεκλογικά παρουσίασαν ο κ. Λαφαζάνης, ο κ. Λεωτσάκος και η κ. Κωνσταντοπούλου, και που ως παρένθεση έκλεισε τις τελευταίες εκλογές.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
