Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΞΑΠΛΩΣΤΡΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Μοίρασε το

«Ψήφισε στις Ευρωεκλογές. Αψήφισε την αδιαφορία» είναι το σύνθημα της καμπάνιας του υπουργείου Εσωτερικών για τις Ευρωεκλογές. Τα σχετικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ είναι καιρό στον «αέρα». Όπως είναι και τα «ρεπορτάζ» που θέλουν τον κόσμο να εκδράμει μαζικά σε νησιά και παραλίες. Ωσάν όλοι ξαφνικά να έπαθαν παράκρουση με τη θάλασσα. Λες κι ο Έλληνας τη στερείται, τη λιγουρεύεται και βρήκε του Αγίου Πνεύματος τη “μεγάλη ευκαιρία”(!) για να αράξει στην ξαπλώστρα…

Είναι αυτή η εικόνα; Ούτε κι οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων γνωρίζουν πια. Ψάχνουν, μετρούν, προσπαθούν να εξηγήσουν το «φαινόμενο» της προεξοφλούμενης «μεγάλης αποχής»! Ευλόγως, παραπέμπει σε συστηματική με προσπάθεια να εκπληρωθεί η «προφητεία»… Όχι πως δεν θα υπάρξουν κι αυτοί που δεν θέλουν να δουν την κάλπη ούτε ζωγραφιστή και μόλις ακούν τους πολιτικούς πραγματευτές τρέχουν να κρυφτούν…

Αλλά όπως και να το κάνουμε, όσο κι αν επιδιώκεται η απαξίωση του πολιτικού συστήματος (όχι τώρα, χρόνια τώρα…) είναι στο DNA των Ελλήνων να φτιάχνονται με κάθε λογής πανηγύρι. Κι οι εκλογές είναι πάντα ένα πανηγύρι. Είναι τυχαίο που εν έτη 2009 υπάρχουν ακόμα οι «γραφικοί» που θα πάρουν μια σημαία και τα παιδάκια απ’ το χέρι και θα πάνε σε μια ανοικτή συγκέντρωση; Μέγα πλήθος, μέγα πάθος. Εδώ και στα κακόγουστα πρωτοχρονιάτικα πάρτι του Αβραμόπουλου και του Κακλαμάνη στο Σύνταγμα πάνε.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Παραδοσιακά οι Έλληνες ενδιαφέρονται για την πολιτική. Είναι ποτισμένη στο DNA τους. Που αλλού άλλωστε υπήρξαν γαλάζια και πράσινα καφενεία; Που αλλού υπάρχει «ενημέρωση» απ’ τα παράθυρα των τηλεοπτικών δημοσιογράφων – αστέρων; Που αλλού θα πουλάει τόσο αυτή η συνταγή;

Ότι και να γίνει λοιπόν ένα είναι το σίγουρο. Ότι και αυτή τη φορά οι Έλληνες θα είναι από τους Ευρωπαίους που σε μεγαλύτερο ποσοστό θα ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές. Κι ας μην έχουν πάρει χαμπάρι, ακόμα, μετά από τόσα χρόνια τι σημαίνει «ψηφίζω για την Ευρώπη». Αρκεί που καταλαβαίνουν ότι «αποφασίζουν για την Ελλάδα». Διότι όπως και να το κάνουμε αυτές οι εκλογές θα προδιαγράψουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Για αυτό άλλωστε και τα κομματικά επιτελεία έδωσαν τόση έμφαση στη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση, θέτοντας έμμεσα ή άμεσα το δικό τους πολιτικό διακύβευμα. Ρηγίλλης και Μαξίμου θέλουν συμμετοχή και ψήφο στη ΝΔ, προκειμένου να αναβαπτιστεί η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή. Η Ιπποκράτους θέλει συμμετοχή και ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να αποτυπωθεί στην κάλπη το δημοσκοπικό προβάδισμα του κόμματος και η διαφορά (όσο μεγαλύτερη, τόσο το καλύτερο) να γίνει το πρώτο βήμα για την επάνοδο του Κινήματος στην εξουσία. Αλλά, υπάρχει και κάποιος που να μη πιστεύει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δίνει τη μάχη της ζωής του για να αποφύγει τυχόν εσωκομματικούς μπελάδες απ’ την 8η Ιουνίου και μετά; Μήπως κάτι ανάλογο δεν θέλει κι η Παπαρήγα; Ή ο Αλέξης και ο Αλέκος;

Αναπόφευκτα τα περί Ευρώπης ακούγονται βερεσέ. Όχι μόνο εδώ. Παντού. Γιατί στη Βρετανία τι θα γίνει; Το αποτέλεσμα της κάλπης δεν θα καθορίσει και την τύχη του Γκόρντον Μπράουν; Ή μήπως, στη Γαλλία και στην Ιταλία δεν θα είναι μια ευκαιρία για να τσαλακωθεί η εικόνα των σούπερ σταρ της ευρωπαϊκής πολιτικής Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι.

Κακά τα ψέματα. Η Ευρώπη, στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών έρχεται δεύτερη. Διότι, πρώτα είναι Βρετανοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ιταλοί και Γερμανοί και μετά Ευρωπαίοι.

Ως εκ τούτου το ζητούμενο, για τους πολίτες είναι ποια ομάδα θα στείλουν στην Ευρώπη για να εκπροσωπήσει καλύτερα τα εθνικά τους συμφέροντα. Διότι είναι εξίσου σημαντικό η χώρα να εκπροσωπείται στην Ευρώπη από ανθρώπους με υψηλή επιστημονική επάρκεια, με πολιτική εμπειρία και κυρίως με σαφή και ξεκάθαρη αντίληψη του ευρωπαϊκού και διεθνούς γίγνεσθαι. Διότι, καλώς ή κακώς, η Ευρώπη καθόλου δεν είναι μια απλή και αστεία υπόθεση, όπως κάποιοι έχουν συμφέρον να την εμφανίζουν. Διότι καλώς ή κακώς οι αποφάσεις της ΕΕ επηρεάζουν την καθημερινότητά μας. Είναι λίγο πράγμα το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής νομοθεσίας να διαμορφώνεται με βάση τις κοινοτικές οδηγίες και κανονισμούς. Οι οποίοι δεν προκύπτουν αυθαίρετα, αλλά είναι προϊόν έντονου παζαριού αντικρουόμενων οικονομικών, πολιτικών και εθνικών συμφερόντων που λαμβάνει χώρα στις Βρυξέλλες. Συνεπώς, έχει σημασία ποιους θα στείλουμε να κάνουν τα ευρωπαϊκά παζάρια για λογαριασμό μας.

Κι αυτό οι Έλληνες το γνωρίζουν. Το γνώριζαν ότι προ ετών δεν στέκονται αδιάφοροι στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Όταν υποστήριζαν με θέρμη την «ευρωπαϊκή ιδέα». Όταν αντιλαμβάνονταν την Ευρώπη ως ομπρέλα που θα προστατεύει τη χώρα από τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς κινδύνους. Όταν μέσα απ’ την Ευρώπη διέβλεπαν πρόοδο κι ευημερία, λόγο της επιβολή των ευρωπαϊκών κανόνων που αναγκαστικά θα νοικοκύρευαν το σπάταλο και απορυθμισμένο ελληνικό κράτος. Όταν σκέπτονταν την Ευρώπη ως φορέα ή αγωγό προώθησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Ήταν η εποχή που η ιδέα της Ευρώπης «πουλούσε». Ήταν η εποχή που η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γινόταν το άλλοθι που δικαιολογούσε δημοσιονομικούς περιορισμούς και «μέτρα λιτότητας».

Σήμερα, υποτίθεται ότι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και οι ευρωσκεπτικιστές πλήθυναν. Πρόκειται ουσιαστικά για πλάνη. Για να «πουληθεί» η ευρωπαϊκή ιδέα παρουσιάστηκε μόνο η μια (θετική) πλευρά. Όσοι υπενθύμιζαν την ύπαρξη και της άλλης αντιμετωπίζονταν ως «γραφικοί». Οι κοινωνίες ζυμώθηκαν με την αντίληψη πως απ’ την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν μόνο να κερδίσουν. Τώρα που διαπιστώνουν πως έχουν και να χάσουν, η ευρωπαϊκή ιδέα εξωθείται στο πυρ της… αδιαφορίας… Βιώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες μια δεύτερη πλάνη.

Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αδιαφορούν. Δεν αδιαφορούν για τις κοινωνικές ανισότητες που αυξάνονται. Δεν αδιαφορούν για την εργασιακή ανασφάλεια που βιώνουν. Δεν αδιαφορούν για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Δεν αδιαφορούν για την κλιμάκωση της βίας. Δεν αδιαφορούν για το αυξανόμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Δεν αδιαφορούν για την επικράτηση της «ελεύθερης αγοράς» σε βάρος του κοινωνικού κράτους. Δεν αδιαφορούν για την έλλειψη ενός νέου οράματος. Για την απουσία ελπίδας.

Είναι εύλογο να ακούν ευχάριστα τη διέξοδο της απόδρασης σε μια ακρογιαλιά ή κάτι άλλο. Αλλά από την άλλη συναισθάνονται ότι δεν μπορούν να κρύβουν συνεχώς το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Στις δημοκρατίες η ύψιστη στιγμή για τον πολίτη είναι η ώρα που καλείται να ψηφίσει. Είναι ώρα που ο λαός γίνεται ο πρωταγωνιστής. Είναι η ώρα των αποφάσεων που αλλάζουν τα πράγματα ή τα διατηρούν. Είναι μια μέρα που προσδιορίζει τη ζωή όλων για τις υπόλοιπες 1.825. Γεγονός καθόλου αδιάφορο. Και σίγουρα αρκετό για να ψηφίσουν… κάλπη κι όχι ξαπλώστρα…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου