Η πλειονότητα των πολιτών επιδεικνύουν αδιαφορία για τις Ευρωεκλογές και την πολιτική γενικότερα, είναι το συμπέρασμα στο οποίο αβίαστα καταλήγουν ειδικοί αναλυτές και δημοσκόποι – μένει να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν στις κάλπες της 7ης Ιουνίου… Είναι όμως απορίας άξιο! Επί ποίου ακριβώς θέματος επιδεικνύουν αδιαφορία οι πολίτες;
Στέκονται για παράδειγμα αδιάφοροι στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Αυτή την περίοδο μάλλον ναι. Πριν από μερικά χρόνια όμως οι Έλληνες υποστήριζαν με θέρμη την «ευρωπαϊκή ιδέα». Ήταν η εποχή όπως την αντιλαμβάνονταν ως ευκαιρία για να προστατευθεί η χώρα από τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς κινδύνους. Όταν διέβλεπαν πρόοδο κι ευημερία μέσα από την επιβολή των ευρωπαϊκών κανόνων που αναγκαστικά θα νοικοκύρευαν το σπάταλο και απορυθμισμένο ελληνικό κράτος. Όταν σκέπτονταν την Ευρώπη ως φορέα ή αγωγό προώθησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Ήταν η εποχή που η ιδέα της Ευρώπης «πουλούσε». Ήταν η εποχή που η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γινόταν το άλλοθι που δικαιολογούσε δημοσιονομικούς περιορισμούς και «μέτρα λιτότητας».
Σήμερα, υποτίθεται ότι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και οι ευρωσκεπτικιστές πλήθυναν. Πρόκειται ουσιαστικά για πλάνη. Για να «πουληθεί» η ευρωπαϊκή ιδέα παρουσιάστηκε μόνο η μια (θετική) πλευρά. Όσοι υπενθύμιζαν την ύπαρξη και της άλλης αντιμετωπίζονταν ως «γραφικοί». Οι κοινωνίες ζυμώθηκαν με την αντίληψη πως απ’ την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν μόνο να κερδίσουν. Τώρα που διαπιστώνουν πως έχουν και να χάσουν, η ευρωπαϊκή ιδέα εξωθείται στο πυρ της… αδιαφορίας… Βιώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες μια δεύτερη πλάνη.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αδιαφορούν. Δεν αδιαφορούν για τις κοινωνικές ανισότητες που αυξάνονται. Δεν αδιαφορούν για την εργασιακή ανασφάλεια που βιώνουν. Δεν αδιαφορούν για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Δεν αδιαφορούν για την κλιμάκωση της βίας. Δεν αδιαφορούν για το αυξανόμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Δεν αδιαφορούν για την επικράτηση της «ελεύθερης αγοράς» σε βάρος του κοινωνικού κράτους. Δεν αδιαφορούν για την έλλειψη ενός νέου οράματος. Για την απουσία ελπίδας.
Είναι εύλογο να προτιμούν την απόδραση σε μια ακρογιαλιά ή κάτι άλλο. Αλλά από την άλλη συναισθάνονται ότι δεν μπορούν να κρύβουν συνεχώς το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Στις δημοκρατίες η ύψιστη στιγμή για τον πολίτη είναι η ώρα που καλείται να ψηφίσει. Είναι ώρα που ο λαός γίνεται ο πρωταγωνιστής. Είναι η ώρα των αποφάσεων που αλλάζουν τα πράγματα ή τα διατηρούν. Είναι μια μέρα που προσδιορίζει τη ζωή όλων για τις υπόλοιπες 1.825. Γεγονός καθόλου αδιάφορο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
