Πόσες φορές πρέπει να μας το πουν (Κοινοτικοί των Βρυξελλών και λοιποί…) για να το καταλάβουμε; Πως για τα όσα κακά του τόπου τούτου δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από μας; Μόλις προχθές με τον πλέον επίσημο τρόπο, οι Βρυξέλλες αποφάνθηκαν πως η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στη διεθνή κρίση, αλλά στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι γνωστό και σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο, πως εδώ και χρόνια η ελληνική οικονομία χρειάζεται μια βαθιά τομή. Ένα «σοκ» θα έλεγαν κάποιοι άλλοι. Το έχουν ομολογήσει ουκ ολίγοι. Μεταξύ αυτών, ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που δεν έχει πάψει να το λέει χρόνια τώρα. Ο κ. Στέφανος Μάνος επίσης. Ο κ. Κώστας Σημίτης που δεν παραλείπει ποτέ να το τονίζει. Ακόμα κι ο σημερινός πρωθυπουργός που στα χρόνια που κυβερνά τον τόπο έκανε σημαία του τις «μεταρρυθμίσεις». Ακόμα κι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ως εν αναμονή πρωθυπουργός μιλά κι αυτός για «βαθιές τομές».
Αναρωτιέται ευλόγως κανείς γιατί ενώ όλοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα δεν έκανε τίποτα (ή έκαναν λιγότερα απ’ όσα έπρεπε) για να το λύσουν. Η εξήγηση είναι απλή και συνοψίζεται σε δυο λέξεις: Πολιτικό κόστος.
Ο κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός με τον κ. Μάνο στη θέση του «τσάρου της οικονομίας», πλήρωσε την προσπάθειά του να προχωρήσει σε ένα ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Βρήκε απέναντί του τα συνδικάτα και στο τέλος η κυβέρνησή του έπεσε. Ο κ. Σημίτης έχασε ουσιαστικά την εξουσία, όταν επιχείρησε να ανοίξει το θέμα του ασφαλιστικού και βρέθηκε αντιμέτωπος με τους «δικούς» του συνδικαλιστές. Ο σημερινός πρωθυπουργός μόλις προ ημερών (μετά από πέντε χρόνια στο τιμόνι της χώρας) κατάφερε να ολοκληρώσει την πώληση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ικανοποιώντας σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων το μεγαλύτερο μέρος των αιτημάτων των συνδικαλιστών. Το ίδιο περίπου συνέβη και με τον ΟΤΕ…
Δεν είναι βέβαιο, αν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ο ορθός δρόμος για την ανάπτυξη και την ευημερία ενός τόπου, πόσο μάλλον που τις μέρες μας η «ελεύθερη, αυτορυθμιζόμενη αγορά», όχι αδίκως, επικρίνεται. Όμως το θέμα είναι η αδυναμία κάθε ηγεσίας να εφαρμόσει την πολιτική της και να κριθεί γιαυτό. Τώρα οι Βρυξέλλες ζητούν περιορισμό των δαπανών του Δημοσίου και των ελλειμμάτων. Όταν είναι γνωστό πως οι ανελαστικές δαπάνες του κράτους για πληρωμή μισθών και μόνο είναι δυσθεώρητες, μια λύση θα ήταν η διακοπή νέων προσλήψεων. Ποιος θα το πει στους Έλληνες, πολύ περισσότερο θα το κάνει, και θα έχει ελπίδες να εκλεγεί; Κανείς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
