Η παραδοχή των λαθών του ΔΝΤ , δίνει ένα επιχείρημα επιπλέον για επαναδιαπραγμάτευση, υπογραμμίζει στο new-Deal. Ανεξάρτητος Βουλευτής (αλλά μέλος ακόμα της ΔΗΜΑΡ) Οδυσσέας Βουδούρης. Επισημαίνει πως η προσφυγή στις κάλπες δεν είναι η καλύτερη λύση τώρα διότι υπάρχει κίνδυνος να αναπαραχθεί η ίδια ισορροπία δυνάμεων. Τονίζει όμως πως πρέπει να υπάρξει ριζική αλλαγή πολιτικής και σημειώνει πως «πρέπει να ωριμάσει η σκέψη μιας ευρύτερης συμμαχίας προοδευτικών, δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων, σε προγραμματική βάση», ενώ σε ότι αφορά την ενότητα των «Προοδευτικών Δυνάμεων» θεωρεί πως «οι πρωτοβουλίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση».
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Οδ. Βουδούρη στο new-Deal έχει ως εξής:
ΕΡ. Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις , δείχνουν πως η Ν.Δ πρωτίστως και η τρικομματική Κυβέρνηση , παρουσιάζουν αντοχή , παρά τα σκληρά μέτρα που προωθήθηκαν. Η σχετική αισιοδοξία που φαίνεται να υπάρχει σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης για την οικονομία, βλέπετε να έχει βάση;
ΑΠ. Αυτή η ερώτηση έχει ενδιαφέρον διότι εμμέσως αντανακλά την εικονική πραγματικότητα που προσπαθεί και σε ένα βαθμό πετυχαίνει να δημιουργήσει η κυβέρνηση. Για ποια «αντοχή» μιλάμε; Η τρικομματική κυβέρνηση ξεκίνησε με 48% (άθροισμα ποσοστών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ). Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τώρα 32 με 34% στην καλύτερη περίπτωση. Ξεκίνησε με 179 βουλευτές, τώρα έχει 163. Η περιβόητη αντοχή είναι στην πραγματικότητα μια ραγδαία φθορά, το μέγεθος της οποίας καλύπτεται αφενός από αδυναμίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αφετέρου από την τεράστια προπαγανδιστική προσπάθεια ενός μέρους των ΜΜΕ. Όσο για αισιοδοξία, μιλώντας καθημερινά με πολίτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων, δεν βλέπω ούτε ίχνος. Βλέπω μια γενικευμένη απαισιοδοξία η οποία προς το παρόν στρέφει τους περισσότερους σε μια ατομική προσπάθεια διάσωσης. Και γι’ αυτό δεν έχουν υπάρξει, προς το παρόν τουλάχιστον, μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις. Ας σκεφτούμε τέλος, ότι τα μέτρα ψηφίστηκαν αλλά μόλις τώρα θα εφαρμοστούν…
ΕΡ. Μετά τα όσα λένε περί λάθους τα στελέχη του ΔΝΤ, υπάρχει κατά την εκτίμηση σας περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης και σε ποια βάση;
ΑΠ.Η παραδοχή των λαθών του ΔΝΤ δίνει προφανώς ένα επιχείρημα επιπλέον για την επαναδιαπραγμάτευση. Δυστυχώς, η κυβέρνηση δείχνει να το αγνοεί παντελώς. Η λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» ήταν καθημερινά στα χείλη των κκ Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη μέχρι την παραμονή των εκλογών. Έκτοτε η λέξη αυτή χάθηκε από το λεξιλόγιό τους. Με ρωτάτε τώρα σε ποια βάση. Στη βάση μιας απλής διαπίστωσης: η πολιτική του μνημονίου οδηγεί σε συνεχιζόμενη ύφεση, σε συντριβή της ελληνικής κοινωνίας και δεν εξασφαλίζει τελικά ούτε τους δανειστές μας. Αυτή την απλή αλήθεια δεν μπορούν να την σηκώσουν οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος, διότι είναι πρωτεργάτες και δέσμιοι αυτής της πολιτικής. Το μεγάλο μυστήριο είναι γιατί δεν μπορεί να την πει ούτε ο Φώτης Κουβέλης, που το είχε αναλύσει τόσο εύστοχα προεκλογικά.
ΕΡ. Η αντίστροφη μέτρηση για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει και ένα τμήμα στελεχών του θέτει θέμα αποχώρησης του από την Κυβέρνηση. Ένας σχετικά παρόμοιος προβληματισμός εμφανίζεται και σε κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Τελικά αυτό μπορεί να είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση; Ποιες θα είναι οι συνέπειες από μια τέτοια κίνηση; Βλέπετε το ενδεχόμενο να ανοίξετε ένα τέτοιο θέμα στην προσεχή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ;
ΑΠ. Το δίλημμα «ρίχνω ή στηρίζω την κυβέρνηση», είναι λάθος προβληματισμός. Το πραγματικό διακύβευα είναι: συνεχίζουμε την πορεία προς την καταστροφή ή αλλάζουμε πολιτική. Ψηφίζω βέβαια το δεύτερο. Και το ερώτημα είναι πως υλοποιείτε αυτό. Δεν πιστεύω ότι η προσφυγή στις κάλπες τώρα είναι η καλύτερη λύση. Υπάρχει κίνδυνος να αναπαραχθεί η ίδια ισορροπία δυνάμεων. Πρέπει να γίνει μια δουλειά επεξήγησης και κινητοποίησης μέσα στην κοινωνία. Θα πάρει κάποιο χρόνο. Αυτός είναι και ο στόχος του Αριστερού Δικτύου, που δημιουργήθηκε πρόσφατα. Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να ωριμάσει η σκέψη μιας ευρύτερης συμμαχίας προοδευτικών, δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων, σε προγραμματική βάση. Μέχρι τότε πρέπει να μπει φραγμός στην πολιτική φτωχοποίησης της μικρομεσαίας τάξης, που επιχειρεί η κυβέρνηση, πχ με την φορολόγηση της μικρής ιδιοκτησίας. Όσο αφορά την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ πρέπει επιτέλους να αποφασίσει για τη στρατηγική της. Ακούω π.χ. τον Γραμματέα του κόμματος να λέει πως είναι ανοιχτός σε μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά προς το παρόν θα στηρίζει την ΝΔ. Δηλαδή τι είναι η ΔΗΜΑΡ για αυτόν, ένα κόμμα-μπαλαντέρ;
ΕΡ. Πιθανότητες διαλόγου και μιας Προγραμματικής συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν; Υπάρχουν πιθανότητες για μια ευρύτερη συνεννόηση όλων της δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς πάνω σε ένα Πρόγραμμα για μια προοδευτική διακυβέρνηση;
ΑΠ. Είναι ένα μεγάλο και κομβικό θέμα. Έχοντας ζήσει στη Γαλλία τη μεγάλη εμπειρία της ενωμένης αριστεράς, που περιλαμβάνει από ΚΚ μέχρι κεντρώες δυνάμεις, αλλά και από λογική ανάλυση, εκτιμώ πως μόνο μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι αρκετά απογοητευτική από αυτήν την πλευρά. Ενώ η Αριστερά έχει καταξιωθεί ιστορικά στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, παραμένει αδικαιολόγητα διαιρεμένη. Αυτή η κατάσταση δεν θα ξεπεραστεί με πρόσκαιρες συμφωνίες κορυφής. Η ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων πρέπει πρωτίστως να γίνει απαίτηση της κοινωνίας. Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, που με ρωτάτε, θεωρώ πως οι πρωτοβουλίες του προέδρου του κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν ξέρω πόσο θα ακολουθήσει το σύνολο αυτού του κόμματος. Πάντως κάθε κίνηση που αποσκοπεί στην ευρύτερη προγραμματική συμμαχία για την οποία μίλησα, θα έχει την υποστήριξή μου.
ΕΡ. Η όξυνση που υπάρχει με τις αλληλοκατηγορίες περί πολιτικής έντασης , αλλά και τα όσα προσάπτονται στον ΣΥΡΙΖΑ περί «λοξοκοιτάγματος» προς δυναμικές αντιδράσεις έχουν κάποια βάση;
Η όξυνση προκαλείται συνειδητά από την ΝΔ, διότι καταλαβαίνει πως μόνο έτσι μπορεί να στρέψει την προσοχή της κοινωνίας μακριά από τις δραματικές επιπτώσεις του μνημονίου και να «ψαρέψει» στα θολά νερά της ακροδεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του είναι δέσμιος μιας ρητορικής που ταίριαζε σε ένα κόμμα του 4% και στην οποία είχε εγκλωβιστεί επί δεκαετίες.
ΑΠ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι έκνομες ενέργειες όπως π.χ μια ένοπλη ληστεία ή μια ενδεχόμενη εμπλοκή σε τρομοκρατικές ομάδες, είναι απόλυτα καταδικαστέες και οφείλουν οι εμπλεκόμενοι να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Όμως εσείς οι πολιτικοί αναρωτηθήκατε για το πως νέοι άνθρωποι και μάλιστα από οικογένειες που στέκονται στα πόδια τους, ωθούνται σε τέτοιες μορφές αντίδρασης;
ΑΠ. Την απάντηση την δίνει η Ιστορία. Η τρομοκρατία φουντώνει σε κάθε κρίσιμη κατάσταση, όπου οι λαϊκές δυνάμεις αλλά και το πολιτικό σύστημα, αδυνατούν να προσφέρουν μια πειστική λύση. Ο δικομματισμός, που λειτούργησε με θετικά και αρνητικά στοιχεία, είχε περιέλθει στο αδιέξοδο του 2ου μνημονίου. Οι διπλές εκλογές, αντί να δώσουν λύση, οδήγησαν σε μετάλλαξη του δικομματισμού και οι δύο του «αντιπαραθετικοί» πόλοι μετατράπηκαν σε ένα «συγκηβερνητικό»! Τα δυο κόμματα που αποδοκιμάστηκαν, κατέληξαν να συγκυβερνούν με την ευλογία ενός 3ου εταίρου, που μέχρι την προηγούμενη μέρα ορκιζόταν πως δεν θα αποτελέσει το άλλοθί τους. Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικά! Τα πολιτικά αδιέξοδα ευνοούν τις βίαιες αντιδράσεις. Τις εξηγούν αλλά ουδέποτε τις δικαιολογούν. Όσο αφορά την κοινωνική καταγωγή των τρομοκρατών, να κάνω ένα ιστορικό σχόλιο: οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν υπήρξαν κίνημα της εργατικής τάξης
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
