Όσο κι αν το πολιτικό σύστημα, για να επιβιώσει εν μέσω κρίσης, προσφεύγει με τη βοήθεια πρόθυμων μέσων επικοινωνίας, είτε στον παραλογισμό των υποσχέσεων, είτε στη σύγχυση του εκλογικού σώματος, καλό είναι να διατρέξουμε το χρονικό των μνημονιακών χρόνων και να δούμε αν είναι ο γιαλός στραβός ή μήπως στραβά αρμενίζουμε.
Κατ’ αρχήν σε όσους συμπολίτες μας έχει μείνει η δυνατότητα να σκέφτονται λογικά, προκύπτουν ανελέητα τα ερωτήματα: Γιατί οι χώρες που εφήρμοσαν αναγκαστικό μνημόνιο, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία γύρισαν σε κάποια κανονικότητα, παρά τα προβλήματα που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν, έχοντας βγει από τον ασφυκτικό κλοιό των εταίρων δανειστών. Γιατί η Κύπρος ετοιμάζεται να βγει στις αγορές και προαναγγέλλει ότι δεν θα πάρει άλλες δόσεις από το ΔΝΤ, γιατί μάλλον δεν θα τις χρειαστεί. Και γιατί οι χώρες που έχουν εφαρμόσει με τη θέλησή τους μνημόνιο όπως η Ισπανία και η Ιταλία, παίρνουν τα εύσημα της Ευρώπης; Την ίδια ώρα γιατί εμείς αντί να είμαστε στο τέλος της οδύνης γυρίζουμε πάλι στο μηδέν; Μπορεί λογικός και καλόπιστος άνθρωπος να δεχθεί το μεταφυσικό επιχείρημα, ότι ολόκληρος ο πλανήτης επιβουλεύεται τη χώρα μας και για το λόγο αυτόν μας ταλαιπωρεί;
[quote text_size=”small”]
Αν δεχθούμε ότι το πολιτικό σύστημα επί διακυβέρνησης Καραμανλή και Παπανδρέου των νεώτερων πιάστηκε στον ύπνο και ολιγώρησε να αντιδράσει, αφήνοντας την κατάσταση να εκραγεί, γιατί όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, ενός γνώστη του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, που είχε τεράστια κοινοβουλευτική υποστήριξη, δεν αφέθηκε να πάρει τα μέτρα εκείνα που γρήγορα θα έφερναν τη χώρα στη σταθερότητα;
[/quote]
Τότε υπήρχαν πλέον όλα τα δεδομένα που μας οδήγησαν στον γκρεμό και η επίλυσή τους ήταν κατά βάση στα δικά μας χέρια, αρκεί οι πολίτες να πείθονταν για την αναγκαιότητα της προσπάθειας και για το χρονοδιάγραμμα εξόδου. Αντί να επιδείξουμε ωριμότητα, επιδοθήκαμε οι μισοί εναντίον των άλλων μισών να παίζουμε το προσφιλές μας παιχνίδι του αιώνιου εμφυλίου. Αυτή τη φορά άφρονες πολιτικοί πλαισιωμένοι από τσαρλατάνους οικονομολόγους άρχισαν, – όπως τελικά αποδείχθηκε -, να πουλούν φούμαρα ως θαυματουργές λύσεις, όπως το νερό του Καματερού που γιάτρευε τα πάντα. Και όταν καταλάμβαναν με τις υποσχέσεις την εξουσία, έκαναν την κυβίστηση και ζάλιζαν την ήδη καθημαγμένη κοινωνία.
Αποτέλεσμα να αρχίσουν να φύονται τα αγκάθια που μέχρι τότε λειτουργούσαν είτε σαν ζιζάνια, είτε ως ατροφικά φυτά στις παρυφές του κοινοβουλευτισμού. Είδαμε ναζιστικά μορφώματα να γίνονται τιμητές των δημοκρατικών αξιών, είδαμε κόμματα που μόνιμα ζούσαν στην κόψη του ξυραφιού για το αν θα μπουν στη βουλή να εκτινάσσονται σε πόλο εξουσίας, είδαμε γραφικούς και «ψεκασμένους» να κάνουν πολιτική καριέρα πάνω στα κοινωνικά ερείπια.
[quote text_size=”small”]
Και σαν να μην έφθαναν αυτά, ο καταλύτης ήταν το εμπόριο ελπίδας και η ολική μετάλλαξη της τελευταίας διακυβέρνησης, που μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να τρελάνει όχι μόνο τους αντιπάλους της, αλλά ακόμα και τα κορυφαία στελέχη της, ακόμα και τους πιο πιστούς οπαδούς της.
[/quote]
Για να ακολουθήσει ο κανόνας πλέον των τερατογενέσεων μετά από κάθε κωλοτούμπα που αναγκαστικά έφερνε ο τυχοδιωκτισμός των ανέφικτων υποσχέσεων. Έτσι μετά τον αντιμνημονιακό Αντώνη Σαμαρά της πρώτης περιόδου, ήρθε η σειρά του Αλέξη Τσίπρα να πληρώσει τα επίχειρα των αφρόνων πολιτικών του, καθώς νέα εξτρεμιστικά σχήματα εκ της σαρκός του κόμματός του τον στήνουν στον τοίχο της πολεμικής τους, προσπαθώντας να υφαρπάξουν ότι απόμεινε από το ζαλισμένο πρώην αντιμνημονιακό κοινό τους. Μέσα σε αυτό λοιπόν το κλίμα του παραλογισμού και της τεχνητής πόλωσης, ήταν δυνατόν ποτέ να εφαρμοζόταν οποιοδήποτε πρόγραμμα, σκληρό ή μαλακό, που αργά ή γρήγορα θα μας έβγαζε από την κρίση; Υπάρχουν ακόμα προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
