ΘΕΛΕΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ 2015 Ο ΤΣΙΠΡΑΣ;

Είναι θεμιτό ο Αλέξης Τσίπρας να επιθυμεί να κυβερνήσει. Άλλωστε αυτή είναι η μύχια σκέψη κάθε πολιτικού, πόσο μάλλον του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που η (καλή του) τύχη τα έφερε έτσι, ώστε σήμερα να εμφανίζεται Πρωθυπουργός εν αναμονή. Υπάρχει όμως πάντα μια λεπτή γραμμή μεταξύ της εκδήλωσης μιας επιθυμίας και της υλοποίησης της. Κι αυτή προσδιορίζεται, αναγκαστικά, από τον κατάλληλο χρόνο – το σωστό timing… Το ερώτημα λοιπόν προκύπτει αβίαστα.

[quote text_size=”small”]

Ήρθε πράγματι η ώρα του Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου;

[/quote]

Πολιτικό και υπαρξιακό δίλημμα

Μάλλον ούτε κι ο ίδιος είναι απολύτως σίγουρος για την απάντηση – πόσο μάλλον όταν δεν είναι σίγουρος για την απάντηση ενός άλλου πολιτικού και …εν πολλοίς υπαρξιακού ερωτήματος:

Πως αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας το μελλοντικό πολιτικό του ρόλο; Ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Αριστεράς ή ως ηγέτη των Ελλήνων; Ως κομματάρχη ή ως εθνάρχη; Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα προσδιορίζει το βαθμό αναθεώρησης αρχικών θέσεων, το βαθμό διάθεσης και ικανότητας επίτευξης συμβιβασμών και συναινέσεων. Σε κάθε περίπτωση είναι μια απάντηση που απαιτεί χρόνο…

Κρίνοντας από την έως τώρα πορεία του, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς στον Αλέξη Τσίπρα την ωριμότητα της αναμονής – όταν, βεβαίως, δεν συνεπάγεται στασιμότητα. Ξεκίνησε ως φέρελπις του ΣΥΝ, πήρε το δακτυλίδι της διαδοχής από τον Αλέκο Αλαβάνο, κατάφερε να κρατήσει το ΣΥΝ εντός Βουλής και στη συνέχεια, αξιοποιώντας το Κίνημα της …Αγανάκτησης έκανε το ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Μετά έπρεπε να το κάνει και κόμμα – το κατάφερε κι αυτό. Και τώρα από κόμμα διαμαρτυρίας επιχειρεί να καταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ κόμμα αστικό – πυλώνα του πολιτικό συστήματος στη θέση του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ.

Στροφή στο ρεαλισμό

Με την εμφάνιση του στη ΔΕΘ και το “κοστολογημένο” πρόγραμμα του κόμματος του, ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να δώσει μια αίσθηση “κυβερνησιμότητας” στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη εμφανής στροφή προς το ρεαλισμό. Ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε την …επαναστατικότητα των “μονομερών ενεργειών” έναντι δανειστών και εταίρων και παραδέχθηκε ότι όποια εναλλακτική οικονομική πολιτική θα πρέπει να συμφωνηθεί μαζί τους και με την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης.

[quote text_size=”small”]

Η δεύτερη στροφή ήρθε μόλις πριν μερικές μέρες όταν στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος καταψηφίστηκε πρόταση για κρατικοποίηση των τραπεζών.

[/quote]

Το μήνυμα προς το εγχώριο τραπεζικό σύστημα πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την υφιστάμενη κατάσταση στο ελληνικό banking – με ό,τι αυτό συνεπάγεται… – ήταν ξεκάθαρο. Εξίσου εντυπωσιακή, στην ίδια συνεδρίαση, ήταν και η καταψήφιση πρότασης για κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, αλλά και επιβολή μεγαλύτερης φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου.

Η στροφή προς τον ρεαλισμό, ή την αποδοχή της “κανονικότητας” του συστήματος έχει αναλογικά δυο εξίσου σημαντικές συνέπειες.

Από τη μια πλευρά καθησυχάζει τους εγχώριους ισχυρούς συστημικούς παίκτες (ενδεικτική είναι και η σχετική, προς το …φιλικότερο, μεταστροφή των mainstream media έναντι του Αλέξη Τσίπρα), που δεν εκλαμβάνουν πλέον το ΣΥΡΙΖΑ ως απειλή για τα συμφέροντα τους, αλλά αντιθέτως, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μιας κοινωνίας που συλλογικά εξαντλεί τις αντοχές και ανοχές της. Πιο συγκεκριμένα,

[quote text_size=”small”]

ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει ως το νέο, άφθαρτο πρόσωπο που διαθέτει τα απαιτούμενα αποθέματα ελπίδων (έστω και φρούδων) που θα καταναλώσει η κοινωνία, ώστε να διατηρηθεί η επίπλαστη κοινωνική συνοχή και να αποτραπεί τυχόν απρόβλεπτη πολιτική αναταραχή.

[/quote]

Από την άλλη πλευρά, επιτρέπει στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να απευθυνθεί προς άλλα ακροατήρια, που, υπό τις νέες συνθήκες, δείχνουν πρόθυμα να τον ακούσουν. Όμως, τα …ακούσματα αυτή τη στιγμή δεν αφορούν στην εναλλακτική οικονομική πρόταση – που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ή κι αν ακόμα υπήρχε η εφαρμογή της θα ήταν ένα μακρινό όνειρο σε μια Ευρώπη που βρίσκεται σε διαδικασία μετάβασης από το γερμανικό μοντέλο “λιτότητας” σε ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” με τους Ευρωπαίους πολίτες – αλλά οφείλονται στην κόπωση του εκλογικού σώματος από τις πολιτικές λιτότητας και στην ελπίδα ότι και μόνο η απλή εναλλαγή προσώπων στις θέσεις εξουσίας θα μπορούσε να αποβεί θετική για τη χώρα, καθώς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ “ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν”…

Η ματαιότητα της “ευρωπαϊκής λύσης”

Ιδανικά, βεβαίως, ο Αλέξης Τσίπρας θα επιθυμούσε να μην ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Θα ήθελε ο ίδιος να διαθέτει περισσότερους βαθμούς πολιτικής αυτονομίας, για να επιβληθεί στους εγχώριους συστημικούς παράγοντες. Προφανώς, τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναγκασμένος να συμμορφωθεί με υποδείξεις περί εθνικής ενότητος, συνεννόησης και συναίνεσης, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο εθνικού διχασμού και απόκλισης από την “πορεία των μεταρρυθμίσεων”.

Ιδανικά επίσης ο Αλέξης Τσίπρας θα επιθυμούσε να εκπροσωπεί μια ισχυρότερη χώρας με περισσότερους βαθμούς οικονομικής αξιοπιστίας για να συμμετάσχει ενεργά στις ευρωπαϊκές ζυμώσεις και να τις επηρεάσει καθοριστικά (βλ. π.χ. αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας). Κάτι τέτοιο προφανώς δε συμβαίνει. Όπως δε συμβαίνει και οι ισχυροί του Νότου (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) να συγκροτούν μια συμπαγή συμμαχία, ικανή να αμφισβητήσει την γερμανική ηγεμονία και θα αλλάξει το μοντέλο της δημοσιονομικής πειθαρχίας που έχει επιβάλλει στην Ευρώπη.

[quote text_size=”small”]

Συνεπώς, με την αβεβαιότητα να καθορίζει τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, είναι λογικό πως η παρατεταμένη επίκληση των δυνατοτήτων μιας “αποφασισμένης” και “απαιτητικής” κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να τις επηρεάσει προς την οποιαδήποτε (εναλλακτική) κατεύθυνση, αφορά ορισμένους, ελάχιστους, αφελείς και ονειροπόλους.

[/quote]

Διότι, καλώς ή κακώς, η πλειονότητα των Ελλήνων κατανοεί και αναγνωρίζει πως οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση οικονομικής πολιτικής, πόσο μάλλον διατυπωμένη από έναν “αντισυμβατικό” και “ακτιβιστή” Έλληνα πρωθυπουργό, θα τύγχανε μετά βεβαιότητος της απαξίωσης των Ευρωπαίων. Και πως σε μια τέτοια περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας θα δοκίμαζε την ισχυρή πίεση των Ευρωπαίων είτε να αποδεχθεί τα ήδη συμφωνηθέντα, με νέους αυστηρότερους όρους, είτε (στην καλύτερη) να αναμείνει στο περιθώριο. Και στις δυο περιπτώσεις, το κόστος για τη χώρα θα ήταν ανυπολόγιστο και ευλόγως θα μετατρέπονταν σε δυσθεώρητο πολιτικό κόστος για τον ίδιο και το κόμμα του. Κι αυτό όχι μόνο γιατί θα διέψευδε τις προσδοκίες που καλλιέργησε στους ψηφοφόρους του, αλλά και γιατί, ακόμα χειρότερα, θα καλούνταν να διαχειριστεί τις επιπτώσεις της αναμονής – από την πιθανή διακοπή των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων έως και την εξώθηση της Ελλάδας, προς παραδειγματισμό των υπολοίπων, σε έξοδο από την Ευρωζώνη…

Ο ρόλος του “αναλώσιμου”

Είναι προφανές ότι η ώρα για να ικανοποιηθούν οι υψηλές προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει ο Αλέξης Τσίπρας, δεν έχει επέλθει. Για αυτό και

[quote text_size=”small”]

το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας περιορίζει τη ρητορική των μαξιμαλιστικών στόχων (που όμως, όπως ορθά τού επισημαίνει ο Γιάνης Βαρουφάκης, προϋποθέτει ένα λαό προετοιμασμένο για δάκρυα και αίμα…), συναισθανόμενος, προφανώς, την ανάγκη να μεριμνήσει για την ανάληψη της εξουσίας με όρους μακροημέρευσης και όχι απλής εναλλαγής στην εξουσία με ημερομηνία λήξης…

[/quote]

Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι η ρητορική των μαξιμαλιστικών στόχων οδηγεί, ίσως, στην εξουσία, πλην όμως, η αδυναμία εκπλήρωσης τους στη συνέχεια, σε μια εξουσία με ημερομηνία λήξης… Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα επιθυμούσε ούτε Πρωθυπουργός με ημερομηνία λήξης να γίνει, ούτε και διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του αναλώσιμου ηγέτη.

Ανάγκη “βελούδινης αλλαγής”

Παράλληλα, είναι επαρκώς ευφυής για να αντιληφθεί τις εσωτερικές αντιφάσεις των Ελλήνων. Μπορεί για παράδειγμα οι Έλληνες να υφίστανται τις βιαίως τις επιπτώσεις μια πολυεπίπεδης χρεοκοπίας και ως εκ τούτου να είναι οργισμένοι με τις πολιτικές ηγεσίες “που τους έφεραν μέχρι εδώ”, πλην όμως έχουν πλήρη επίγνωση του “πάρτι” που γίνονταν (και αναλογικά συμμετείχαν) και εν πολλοίς δικαιολογούν την αναπόφευκτη (λόγω ευρωπαϊκής ύφεσης) χρεοκοπία του ιδιότυπου ελληνικού οικονομικού μοντέλου.

[quote text_size=”small”]

Μπορεί, επίσης, οι Έλληνες να ζητούν ριζικές αλλαγές και βαθιές τομές “γιατί δεν πάει άλλο”, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα των αλλαγών με “δάκρυα και αίμα”. Θέλουν οι αλλαγές να γίνουν με τη δέουσα ομαλότητα και με την εξασφάλιση μιας ελάχιστης πολιτικής σταθερότητας και ασφάλειας.

[/quote]

Για αυτό και αποδέχθηκαν, έστω ασθμένοντας, τη λύση των Μνημονίων έναντι της άτακτης και ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Δηλαδή από τα δυο κακά επέλεξαν το λιγότερο κακό.

Ως ρεαλιστής πολιτικός ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να αγνοήσει την επιθυμία της πλειονότητας των Ελλήνων για μια “βελούδινη επανάσταση” – πόσο μάλλον όταν απευθύνεται σε ευρεία κοινωνικά στρώματα που μόνο αυτά μπορούν να του εξασφαλίσουν την επικράτηση.

Τεστ κυβερνησιμότητας η προεδρική εκλογή

Όταν λοιπόν η εθνική ενότητα και πολιτική συνεννόηση, προβάλλει ως ανάχωμα ανεξέλεγκτων καταστάσεων, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να την παρακάμψει. Εφόσον φλερτάρει με την ιδέα να ηγηθεί μιας νέας εθνικής προσπάθειας για την οικοδόμηση μιας “νέας Ελλάδας”, οφείλει να επιδείξει πολιτική ωριμότητα και να αφουγκραστεί τις κοινωνικές απαιτήσεις.

Η στάση του στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είναι η δοκιμασία “κυβερνησιμότητας”. Οι πολίτες των οποίων τη ψήφο δεν έχει δεδομένη, αλλά τη διεκδικεί, θα τον κρίνουν με βάση την ικανότητα του να επιδιώκει και να πετυχαίνει συναινέσεις – ανάλογες με αυτές που έχει ήδη επιτύχει στο κόμμα του, κρατώντας συντεταγμένο ένα συνονθύλευμα συνιστωσών αποτελούμενο από αριστεριστές, κομμουνιστές, τρικοσμικούς και αντιευρωπαϊστές ΠΑΣΟΚους κοκ. Πλην όμως αυτή δεν είναι η προϋπόθεση για να κυβερνήσεις μια χώρα; Δεν είναι η διακυβέρνηση μια συνεχής και αέναη διαδικασία συμβιβασμών και συγκερασμού αντιτιθέμενων απόψεων – πόσο μάλλον συμφερόντων; Και το κυριότερο δεν είναι ο σεβασμός στη “συνέχεια του κράτους”, για την οποία ο Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωσε (ως μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση…) μετά τη συνάντηση του με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στο υπουργείο Άμυνας;

[quote text_size=”small”]

Αργά ή γρήγορα λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να αποφασίσει με ποιους θα προχωρήσει μπροστά και ποιους θα αφήσει πίσω. Χωρίς αυτούς που συνωστίζονται στο κόμμα του, βλέποντας το ΣΥΡΙΖΑ ως “σημαία ευκαιρίας” δεν υπάρχει ως αρχηγός κόμματος. Χωρίς τους άλλους που αναγνωρίζουν την ανάγκη αλλαγής δεν θα υπάρξει ως Πρωθυπουργός. Κάπου λοιπόν θα πρέπει να βρει τη χρυσή τομή.

[/quote]

Ο χρόνος της “χρυσής τομής”

Προφανώς ακόμα ο χρόνος για την επίτευξη της “χρυσής τομής” δεν έχει επέλθει. Όσοι, ορθώς, στέκονται επιφυλακτικοί απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, θέλουν χρόνο για να σιγουρευτούν.

Πρώτον, ότι πράγματι η δυναμική της συγκυβέρνησης εξαντλήθηκε. Αφού, εξασφάλισε την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, απομάκρυνε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, κατοχύρωσε το πλαίσιο των αλλαγών που πρέπει να γίνουν για να πάρει η χώρα έναν άλλο δρόμο, δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, πλην της συμφωνίας για το χρέος και τη βιωσιμότητα του – κάτι που θα γνωρίζουμε το προσεχές διάστημα.

[quote text_size=”small”]

Δεύτερον, ότι πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας είχε την πολιτική ωριμότητα να μην παίξει με τους θεσμούς για την πάση θυσία άνοδο του στην εξουσία στη λογική της “εναλλαγής για την εναλλαγή” και προς ικανοποίηση όλων εκείνων που επιζητούν να αντικαταστήσουν όσους κατέχουν τις νευραλγικές θέσεις του Δημοσίου.

[/quote]

Ότι διαθέτει μια ρεαλιστική (και εφαρμόσιμη με δεδομένους τους ευρωπαϊκούς περιορισμούς) εναλλακτική οικονομική πολιτική και ότι είναι σε θέση να διαπραγματευτεί μια ευνοϊκότερη συμφωνία για το χρέος.

Κλειδί το χρέος

Ιδιαίτερα, το θέμα του χρέους αποτελεί το κλειδί των πολιτικών εξελίξεων, υπό το πρίσμα της προεδρικής εκλογής.

[quote text_size=”small”]

Αν οι εκλογές είναι η λύση στο πολιτικό αδιέξοδο της ασυμφωνίας για το χρέος, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λόγο να τις προκαλέσει και να αναλάβει το κόστος και την ευθύνη, για να την επιδιώξει στη συνέχεια – πόσο μάλλον όταν ακόμα οι διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες και ισορροπίες δεν τον ευνοούν.

[/quote]

Είναι προτιμότερο για τον ίδιο να κερδίσει το χρόνο, αφήνοντας στη συγκυβέρνηση την ευθύνη να το λύσει ή όχι.

Αν από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει πραγματικά ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται ή δεν είναι ικανή να διαπραγματευτεί μια λύση για τη βιωσιμότητα του χρέους, τότε δεν έχει παρά να αφήσει τη ζωή να το επιβεβαιώσει, αντί να προσφέρει ένα άλλοθι στην κυβέρνηση να το αποφύγει. Στην περίπτωση που η κυβέρνηση θεωρεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο και άρα δεν χρειάζεται νέα συμφωνία, τότε ο Αλέξης Τσίπρας εμμένοντας στην ανάγκη “κουρέματος” θα έχει την ευκαιρία να την επιδιώξει σε μεταγενέστερο χρόνο. Στην περίπτωση που η κυβέρνηση διαπραγματευτεί μια “κακή λύση”, τότε πάλι η άρνηση του να συνδράμει σε αυτή ή η αναγνώριση τής συμφωνίας ως “μη ανταποκρινόμενη στην ανάγκη της χώρας για ένα νέο ξεκίνημα”, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να τη διαπραγματευτεί εκ νέου όταν κι εφόσον ανέλθει στην εξουσία.

Δίλημμα ο χρόνος της εκλογής μάχης

[quote text_size=”small”]

Συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει το προσεχές διάστημα να απαντήσει σε ένα προσωπικό δίλημμα: Διαβλέπει ότι τώρα δημιουργείται ένα “παράθυρο ευκαιρίας” για να ανέλθει στην εξουσία (προφανώς με τη στήριξη άλλων πολιτικών δυνάμεων), εκβιάζοντας τις πρόωρες εκλογές με την προεδρική εκλογή; Ή ετεροχρονίζει την τελική (και αναπόφευκτη λόγω ολοκλήρωσης της τετραετίας) σύγκρουση;

[/quote]

Τότε που θα έχει κατοχυρώσει την ηγεμονία στο εσωτερικό του κόμματος του, θα έχουν διαμορφωθεί οι νέες ευρωπαϊκές ισορροπίες, η συγκυβέρνηση θα έχει δώσει απτά και αναμφισβήτητα δείγματα της πολιτικής της και ο ίδιος θα προβάλει ως πολιτικά ώριμη, αξιόπιστη και υπεύθυνη δύναμη που θα εξασφαλίσει την ομαλή μετάβαση της χώρας στη νέα εποχή και την πολιτική σταθερότητα.

Το δίλημμα είναι πολύ συγκεκριμένο, όπως κι ο χρόνος που απομένει. Εξάλλου, Κυριακή κοντή γιορτή. Εκλογές το 2016 απέχουν μόλις ένα χρόνο μετά τις πρόωρες εκλογές του 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λόγους να βιάζεται να πάρει την καυτή πατάτα στα χέρια του. Ο χρόνος λειτουργεί, έτσι κι αλλιώς, υπέρ του…

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω είναι υποθέσεις στηριζόμενες στα δεδομένα της στιγμής και υπό την προϋπόθεση ότι οι πρωταγωνιστές είναι ορθολογικοί δρώντες. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις συμφωνίες που θα μπορούσαν να γίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες, αν για παράδειγμα σε μια ενδεχόμενη συνάντηση Κορυφής μεταξύ Σαμαρά – Τσίπρα συμφωνηθεί η διαδικασία “παράδοσης – παραλαβής” της εξουσίας στο πλαίσιο της οποίας θα είναι και το πρόσωπο που διαδεχθεί τον Κάρολο Παπούλια στο Προεδρικό Μέγαρο και τις ενισχυμένες εξουσίες που θα συμφωνηθεί να έχει…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP