Ο Παναγιώτης Μαυρίδης επικαλείται πληροφορίες που θέλουν τον Αλέξη Τσίπρα να έχει επεξεργαστεί σχέδιο Β ανεξάρτητα τού τι θα ψηφίσουν οι βουλευτές στην ψηφοφορία για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ένα σχέδιο που άρχισε να διακινείται μετά την επιστολή παραίτησης της Κατερίνας Παπακώστα με την δικαιολογία ότι δέχεται απειλές κατά της ζωής της.
Ατάραχος λένε πως έδειχνε ο Αλέξης Τσίπρας όταν έλαβε την επιστολή παραίτησης της Κατερίνας Παπακώστα. Σαν να το περίμενε. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν στην πρώτη σειρά διάβασε “… παραμένω πιστή στις πολιτικές αρχές που θέσπισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής”, κατάλαβε ότι η αναπληρώτρια υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αφήνει ανοικτό ένα παράθυρο για να εξηγήσει τους λόγους μιας αρνητικής ψήφου. Πίστη στις αρχές του Κωνσταντίνου Καραμανλή (που δάκρυζε για τη Μακεδονία) και ψήφος εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση που φέρνει συμφωνία που παραχωρεί τη Μακεδονία, δεν κολλάει…
Μπορεί βέβαια, ο Πρωθυπουργός να μην έκανε δεκτή την παραίτηση της αναπληρώτριας υπουργού Προστασίας του Πολίτη, πλην όμως αυτό ουδόλως ερμηνεύτηκε ως ανησυχία ή φόβος για το αποτέλεσμα της αποψινής ψηφοφορίας. Το αντίθετο…
Σχέδιο Β Χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης
Πληροφορίες θέλουν τον Αλέξη Τσίπρα να έχει επεξεργαστεί σχέδιο Β ανεξάρτητα τού τι θα πράξει, όχι μόνο η κα Παπακώστα, αλλά οποιοσδήποτε άλλος βουλευτής και εντέλει δεν συγκεντρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός των 151 βουλευτών. Και πράγματι κάτι τέτοιο φαίνεται να ισχύει από τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε με το προσωπείο των “καθαρών λύσεων”, της “θεσμικής κανονικότητας” και της “πολιτικής νομιμοποίησης”. Τότε, σημειώνεται, έθεσε τους όρους του παιχνιδιού, εκμεταλλευόμενος τη δυνατότητα που του παράσχει το Σύνταγμα.
Αν λοιπόν η πρόταση του για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης καταψηφιστεί, θα πάει άμεσα σε εκλογές. Δεν θα κυβερνήσει με ανοχή. Παρότι συνταγματικά θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία δεν θα διακινδυνέψει να επιβεβαιώσει την Αντιπολίτευση που τον κατηγορεί ότι κινείται στα όρια της θεσμικής εκτροπής. Θα αναγνωρίσει το νέο πολιτικό δεδομένο, για να φανεί πολιτικά συνεπής – άσχετα αν η καθαρή λύση θα ήταν να πάει σε εκλογές από τη στιγμή που ο κυβερνητικός του εταίρος αποσύρθηκε από την κυβέρνηση…
Κατά την προεκλογική περίοδο, που θα είναι σύντομη, ο κ. Τσίπρας θα εστιάσει σε τρεις άξονες.
Οικονομία
Θα υπερπροβάλει την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, αποσιωπώντας την αδυναμία εξόδου της χώρας στις αγορές και την άτυπη επιτροπεία από αυτές. Έχοντας απωλέσει την κυβερνητική πλειοψηφία, δεν θα απολογείται για το καταστροφικό του έργο στην οικονομία. Θα δικαιολογείται ότι δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει. Πάνω που άρχισαν να φαίνονται τα οφέλη από το τέλος των μνημονίων και την ανάκτηση της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας. Πάνω που θα άρχιζε να μοιράζει στο μέρισμα της …ανάπτυξης τους αδύναμους που εξακολουθεί να προστατεύει.
Αποστασία
Θα ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση του έπεσε από συμφέροντα που εξαρχής τον πολεμούσαν. Θα αποδώσει την καταψήφιση της πρότασης του σε πιέσεις που ασκήθηκαν στους βουλευτές, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις πήραν το χαρακτήρα απειλών κατά της ζωής τους. Η περίπτωση της κας Παπακώστα δεν είναι η μόνη. Ανάλογες καταγγελίες έκανε και ο βουλευτής των ΑΝΕΛ κ. Παπαχριστόπουλος. Φαίνεται μάλιστα πως τις τελευταίες ώρες το σενάριο των “απειλών κατά ζωής” διακινείται εντόνως στην κυβέρνηση. Ίσως για να ενισχύσει το νέο προεκλογικό αφήγημα του κ. Τσίπρα.
Ο Πρωθυπουργός θα αυτοπροβληθεί ως μετριοπαθής, θεσμικά υπεύθυνος, σοσιαδλημοκράτης ηγέτης. Απέναντι του ο “ακραία νεοφιλελεύθερος”, “λαϊκιστής” και “διχαστικός” Κυριάκος Μητσοτάκης. Θα θυμίζει σε κάθε αποστροφή του προεκλογικού του λόγου, ότι ο πρόεδρος της ΝΔ διαψεύστηκε, καταγγέλοντας “μεθόδευση” και προεξοφλώντας την υπερψήφιση της πρότασης για ψήφο εμπιστοσύνης. Ότι εκείνος ανέσυρε το φάντασμα του εθνικού διχασμού μιλώντας για Σπαντιδάκηδες και απριλιανά. Ότι εκείνος υποκίνησε, με απειλές μάλιστα κατά της ζωής βουλευτών, μια νέα αποστασία. Θα πει μάλιστα πως αν υπάρχει υποψία χρηματισμού βουλευτών, αυτή έγινε για να ρίξουν την κυβέρνηση και όχι για το αντίθετο όπως τον μέμφονταν. Έτσι θα επιχειρήσει να εγκλωβίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον δεξιό πόλο και να αποτρέψει πολιτικά ανοίγματα του προς το κέντρο. Το κέντρο που πλέον θα διεκδικήσει στο πλαίσιο του νέο αφηγήματος της κεντροαριστερής συμπαράταξης και της αναβίωσης του διπολισμού/δικομματισμού μέσω της πόλωσης.
Συμφωνία Πρεσπών ως καυτή πατάτα
Το Μακεδονικό θα βρεθεί στο επίκεντρο της προεκλογικής ατζέντας. Ο κ. Τσίπρας θα απαιτεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξεκαθαρίσει αν θα πάει απέναντι στη βούληση του διεθνή παράγοντα όταν γίνει κυβέρνηση. Ουσιαστικά, θα του δώσει την καυτή πατάτα.
Σε αυτή την περίπτωση σύμμαχος του θα είναι και πάλι ο Πάνος Καμμένος. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ επιδίδεται ήδη στην αλίευση των πατριωτικών ψήφων που χρειάζεται για να διεκδικήσει την επανεκλογή του. Ήδη, αυτοανακηρύσσεται γνήσιος Μακεδονομάχος που αρνείται παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία ή παραγώγου του στην ονομασία των Σκοπίων και εξ αυτού φιλοδοξεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.
Αυτός είναι ίσως κι ένας ουσιαστικός λόγος που η ψήφος των κ.κ. Ζουράρι και Παπαχριστόπουλου δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Ούτε φυσικά οι έως τώρα αμφιλεγόμενες δηλώσεις τους, τούς δεσμεύουν. Ο κ. Ζουράρις κάλλιστα μπορεί να ισχυριστεί ότι τελικά η συνείδηση του δεν του επέτρεψε να στηρίξει μια κυβέρνηση που “σακατεύει” την Μακεδονία. Ο δε κ. Παπαχριστόπουλος πως δεν άντεξε στην πίεση (ίσως και τις απειλές) του κόσμου ο οποίος στην πλειοψηφία του τάσσεται κατά του “ξεπουλήματος της Μακεδονίας”… Συμπληρωματικά αμφότεροι είναι πολιτικά αναξιόπιστοι και καιροσκόποι. Θα ένιωθαν μάλιστα περισσότερο άνετα στο πλευρό του Πάνου Καμμένου, ο οποίος στο μεταξύ (τυχαία;) δεν τους έχει δείξει το δρόμο της εξόδου, από ότι στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα για μια κεντροαριστερή συμπαράταξη. Εκεί εξάλλου ο συνωστισμός είναι μεγάλος και μάλλον ελάχιστος χώρος υπάρχει για αυτούς.
Αν μάλιστα οι δυο βουλευτές των ΑΝΕΛ καταψήφισουν, ο κ. Καμμένος θα μέμφεται τον κ. Μητσοτάκη ότι προεξόφλησε το αποτέλεσμα της μεθόδευσης. Περαιτέρω δε ότι επιτέλεσε το ρόλο του ως θεματοφύλακας των εθνικών δικαίων. Και άρα ορθώς οι ψηφοφόροι του τού εμπιστεύτηκαν το ρόλο να είναι το δεξί χέρι του Αλέξη…
Σκηνοθεσία ηρωικής εξόδου
Με την υπάρξη του σχεδίο Β που δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί και ως σκηνοθεσία ηρωικής εξόδου αναρωτιέται κανείς τι πραγματικά θα επιθυμούσε ο Αλέξης Τσίπρας. Να χάσει ή να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης.
Εκτιμήσεις από ανθρώπους που έχουν βαθιά γνώση και αντιλαμβάνονται τις στρατηγικές επιδιώξεις του Αλέξη Τσίπρα συνηγορούν στην άποψη ότι ο Πρωθυπουργός επιθυμεί διακαώς και ψήφο εμπιστοσύνης να πάρει και η συμφωνία των Πρεσπών να κυρωθεί. Κι αυτό διότι, όπως ισχυρίζονται, ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμεί η παρακαταθήκη του για την επόμενη μέρα (είναι ακόμα νέος και έχει πολιτικό μέλλον), αλλά και για την σύγχρονη πολιτική ιστορία να είναι:
α. ότι ήταν ο ηγέτης που έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια. Και β. ότι ήταν ο πολιτικός που έλυσε την μακροχρόνια διαμάχη της Ελλάδας με τα Σκόπια. Ιδιαίτερα δε για το δεύτερο, σημειώνουν, ότι βλέπει τον εαυτό του ως μετενσάρκωση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος έμεινε στην Ιστορία ως Εθνάρχης επειδή υπέγραψε την Συνθήκη των Σεβρών. Άσχετα βέβαια, αν αυτή κατόπιν οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή για την οποία, προφανώς, δεν ευθύνονταν ο ίδιος αλλά οι δυνάμεις της δημαγωγίας και του λαϊκισμού…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
