Η αντιμνημονιακή ρητορεία των τελευταίων χρόνων, – πριν εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά, μετά την μετάλλαξη προς το απροσδόκητο για τους οπαδούς του -, του Αλέξη Τσίπρα, στηρίχθηκε στην «απώλεια λόγω μνημονίων», της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Και συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα, ενώ ήδη είχαν αποδειχθεί φρούδες οι ελπίδες για δανεισμό από τρίτες χώρες, αλλά και φαιδρή η άποψη πως ο πλανήτης συνωμοτεί, λες και δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί, να καταστρέψει την ξεχωριστή χώρα του πλανήτη και να καταλύσει την «υποδειγματική» δημοκρατία της.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι, είτε πολιτικοί, είτε αναλυτές, είτε επιστήμονες που προέβαλαν το αυτονόητο αξίωμα που λέει πως όταν δανείζεσαι πάνω απ’ τις δυνάμεις σου, κάποια στιγμή οι κρουνοί του χρήματος θα κλείσουν και τότε ακόμα και οι σύμμαχοί σου που θα τους παρακαλέσεις για βοήθεια, θα σου την προσφέρουν με σκληρές διασφαλίσεις, ελπίζοντας πως έτσι θα πάρουν κάποτε πίσω τα κεφάλαιά τους. Και οι διασφαλίσεις αυτές είναι τα τρία μνημόνια που ήδη έχει υπογράψει η χώρα και όσα ακόμα υπογράψει, μέχρι να αποφασίσουν, πολιτικό σύστημα και πολίτες, να συντάξουν ομόφωνα ένα πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης, απομονώνοντας τις σειρήνες του λαϊκισμού που χαϊδεύοντας αυτιά, εφευρίσκουν δήθεν λύσεις, ροκανίζοντας εξουσία και χρήμα από την ελπίδα των ευκολόπιστων.
Εννοείται πως το να φταίνε οι δανειστές για την κακοδαιμονία μας, είναι κάτι που ακούγεται ευχάριστα από τους δανειζόμενους. Ανέκαθεν ο τραπεζίτης ήταν ευχάριστος μόνο μια φορά. Εκείνη της ημέρας εκταμίευσης του δανείου.
[quote text_size=”small”]
Και γίνεται μισητός στη συνέχεια τόσες φορές όσες είναι οι δόσεις αποπληρωμής του. Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν τα χρόνια της κρίσης σχεδόν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, επιχειρώντας αφ’ ενός να ξεπλύνουν το αμαρτωλό παρελθόν τους, αφ’ ετέρου να στρέψουν την οργή των πολιτών κατά εκείνων που «επιβουλεύονται» την εθνική μας κυριαρχία, ζητώντας εγγυήσεις.
[/quote]
Να θυμίσουμε πως η ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έγινε κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους, καθώς θεωρήθηκε και σωστά από τους εμπνευστές της πως τα σύνορα της χώρας θα γίνονταν σύνορα της Ευρώπης, προς αντιμετώπιση της εξ ανατολών απειλής.
Βέβαια δεν κακοπέσαμε και οικονομικά, καθώς τα κεφάλαια που μπήκαν στη χώρα είτε με μορφή επιδοτήσεων είτε με τη μορφή προγραμμάτων, δημιούργησαν την πρωτοφανή για περιφερειακή χώρα εκτίναξη του βιοτικού επιπέδου και κυρίως την πιο ομαλή πολιτικά περίοδο που έχει περάσει η Ελλάδα από την απελευθέρωσή της, που είναι η περίοδος της μεταπολίτευσης. Το ερώτημα που πρέπει λοιπόν να απαντηθεί απ’ όλους, πολιτικό, οικονομικό και επιχειρηματικό σύστημα, αλλά και από την διαρκώς εξαπατημένη κοινωνία, είναι αν τα μνημόνια υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία, ή οι χρόνιες παθογένειες του κράτους και του συστήματος εξουσίας είναι εκείνες που έκαναν τα μνημόνια αναπόφευκτα. Γιατί, αν συνεχίσουμε να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το σπάταλο κράτος, την ανίκητη γραφειοκρατία, τα μονοπωλιακά κλειστά επαγγέλματα και να προωθήσουμε τόσες άλλες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που συμφωνούμε την ημέρα και τις καταργούμε με μεταμεσονύκτιες τροπολογίες στο σκοτάδι, αποκλείεται να γλυτώσουμε ποτέ από τα εναλλασσόμενα μνημόνια. Και το ποιος θα είναι νικητής των εκλογών δεν θα έχει καμιά απολύτως σημασία και απλώς θα μας φταίνε οι άλλοι ή ίσως το κακό το ριζικό μας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
