Αντικρίζοντας για πρώτη φορά από κοντά την Πάολα Μπακίντου, πολιτική συντάκτρια στην Ιταλική τηλεόραση και υπεύθυνη επικοινωνίας της «Λίστας Τσίπρα» κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, ο καθένας θα μπορούσε να αναρωτηθεί προς τι αυτή η αναστάτωση που δημιουργήθηκε με την επίμαχη φωτογραφία της με μαγιώ στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας.
Μέσα στο Μπερλοσκουνικό «μηντιακό» Σύμπαν, όπου κάθε τηλεοπτική ‘γλάστρα’, ή όποια καλλίγραμμος δεσποσύνη, έχοντας ως μόνο προσόν την ευειδή της φιγούρα, μπορούσε να αναδειχθεί όχι μόνον σε ευρωβουλευτή, βουλευτή, περιφερειακό παράγοντα, αλλά ακόμη ακόμη και σε υπουργό, ο αναβρασμός για την—όχι τόσο προκλητική με βάση τα μέτρα του καθημερινού, σχετικού, κίτρινου Τύπου—εικόνα της Μπακίντου, ηχεί ως υποκρισία.
Ένας αναβρασμός που ξέσπασε ακόμη και στις τάξεις της ‘Αριστεράς’. Μίας Αριστεράς, που ίσως αισθάνθηκε ότι η φιλοπαίγμων διάθεση μίας υποψηφίου κι η προσοχή που αυτό το παιχνίδι μπορεί να προκαλέσει, υποσκάπτει το παραδοσιακό, πλην όμως αρτηριοσκληρωτικό, προσωπείο που η παράταξη αυτή πασχίζει πάντα να καλλιεργήσει: αυτό του συνοφρυωμένου διανοουμένου, με τα τσαλακωμένα, πολυχρησιμοποιημένα ρούχα και την ατημέλητη κόμη……..Στοιχεία που, το θέλουμε, ή όχι, στις σημερινές συνθήκες θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη, σε συνδυασμό με τις νέες ανάγκες για την ανανέωση του ίδιου του πολιτικού λόγου και της εμβέλειας των επιχειρημάτων.
Μολαταύτα, ο ορυμαγδός που ξεσηκώθηκε από την επίμαχη φωτογραφία φαίνεται να έχει επικαλύψει την πραγματικά συγκροτημένη φύση του λόγου και της πολιτικής στάσης της Μπακίντου. Στη λίγη ώρα της συνέντευξής μας, σ’ ένα καφέ κοντά στην έδρα της RAI στο Κόρσο Σεμπιόνε στο Μιλάνο, η υπεύθυνος επικοινωνίας της Λίστας Τσίπρα, με μεστό και ξεκάθαρο λόγο, έθιξε πολλές πτυχές από την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στην Ιταλία, εξέφρασε με παρρησία τη γνώμη της για τις διεργασίες στο εσωτερικό της Αριστεράς εκτός του Δημοκρατικού Κόμματος του Ματέο Ρέντσι και (δεδομένου ότι η συνέντευξή μας πραγματοποιήθηκε πριν την επαλήθευση των γεγονότων) την ανησυχία της για τις εξελίξεις και την πικρία που ενδέχεται (κι έγινε όντως) να δημιουργηθεί από τυχόν παρεμβάσεις της ηγεσίας της Λίστας στον τρόπο και τα πρόσωπα που θα την εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή—με την παράκαμψη των νέων, «άφθαρτων» και ορεξάτων υποψηφίων, υπέρ της ‘παραδοσιακής’ ηγεσίας. Η απόφαση της Μπάρμπαρα Σπινέλι, να αντικαταστήσει αυτή τον Μάρκο Φούρφαρο και τα παρεπόμενα, που σηματοδότησε τούτη η κίνησή της, δικαίωσαν τις προβλέψεις της.
ΕΡ. Κα Μπακίντου, βρισκόμαστε λίγες ημέρες μετά τις ευρωεκλογές. Στην Ιταλία η παράταξή σας ‘Λίστα Τσίπρας’ κατόρθωσε να συγκεντρώσει το 4% των επιλογών του εκλογικού σώματος και να εκλέξει 3 Ευρωβουλευτές. Στην πολιτική κονίστρα, υπήρξε μία σαρωτική νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος του Ματέο Ρέντσι, αλλά και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ένα σημαντικό εκλογικό αποτέλεσμα που ίσως αλλάζει τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τη γνώμη σας, το μήνυμα και οι προοπτικές της Αριστεράς, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ιταλία, ποιο μπορεί να είναι;
ΑΠ. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θεωρώ πως η Ιταλική Αριστερά, και λέγοντας αυτό εννοώ το Δημοκρατικό Κόμμα, αναδεικνύεται ως ένας από τους πιο δυναμικούς συνομιλητές, μετά την τόσο μεγάλη αποδοχή κι ενίσχυσή του. Συνεπώς για την Ιταλία, πιστεύω ότι αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και καινούργιο φαινόμενο, που θα πρέπει να το παρακολουθήσουμε στενά, να δούμε εάν ο ηγέτης του, ο Ματέο Ρέντσι, θα μπορέσει να μετουσιώσει την αποδοχή τούτη και στις τράπεζες διαπραγματεύσεων στην Ευρώπη. Ο ίδιος έχει καταστεί ένα σημαντικό πρόσωπο στην ευρωπαϊκή πολιτική, όπως κι η Ιταλία απέκτησε σημαντική αντιπροσώπευση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όσον αφορά την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος για την «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα», ξεπεράσαμε το 4% του εκλογικού ορίου κι έχουμε αντιπροσώπευση στο Ευρωκοινοβούλιο, κι αυτό από μόνο του λέει πολλά όντας το Δημοκρατικό Κόμμα κινήθηκε σε τόσο μεγάλα ποσοστά (41%). Συνεπώς υπάρχει μία δεξαμενή ψήφων, η οποία μπορεί να καλλιεργηθεί ακόμη περισσότερο, ήδη σχεδιάζεται ένας πανεθνικός μετασχηματισμός της Λίστας, με όλες τις προσωπικότητες που κατήλθαν στο ψηφοδέλτιό της και τη στήριξαν. Βέβαια, προς ώρας υπάρχουν δυσκολίες, όσον αφορά τις πιθανές προβληματικές σχέσεις στο εσωτερικό της, μεταξύ κομματικών παρατάξεων και άλλων προσώπων που συμμετείχαν στη Λίστα κι αυτό είναι ένα θέμα, που εάν γίνει κατορθωτό να υπερβαθεί θα δώσει τη δυνατότητα μίας περαιτέρω εκλογικής ανάπτυξης, εάν όχι, δυστυχώς, υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει στην απώλεια.
ΕΡ. Όμως τούτη η δυναμική που δημιουργήθηκε στους κόλπους στην Ιταλική Αριστερά, μπορεί να αποδώσει πραγματικά καρπούς; Γιατί όπως είδαμε, το πιο δυναμικό κομμάτι της, το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι, σύμφωνα με πολλούς επικριτές του—ανάμεσά τους κι ο Αλέξης Τσίπρας—κινείται όλο και περισσότερο προς μία κατεύθυνση σύμπλευσης με τις τάσεις για οικονομικο-πολιτικά μέτρα που προωθεί η ΕΕ; Θα μπορέσει να διασωθεί κι η Ιταλική Αριστερά από την «πλημμυρίδα Ρέντσι», ή μοιραία θα απορροφηθεί;
ΑΠ. Αυτό θα εξαρτηθεί από το τι θα πράξει το μόνο Αριστερό κόμμα της Ιταλίας που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, η SEL (Αριστερή Οικολογία Ελευθερία, του Νίκι Βέντολα), καθώς ένα τμήμα του κόμματος αυτού θα ήθελε να συνεργασθεί με το Δημοκρατικό Κόμμα, και να ενσωματωθεί σ’ αυτό, ενώ ένα άλλο τμήμα του θα ήθελε να παραμείνει αυτόνομο, Είναι φανερό όμως πως με τον παρόντα εκλογικό νόμο (ΣτΜ. Που ψηφίσθηκε πρόσφατα με τη συνεργασία της ΄Φόρτσα Ιτάλια’ του Σίλβιο Μπερλουσκόνι), το 4% ή λίγο παραπάνω της SEL, ή ενός αριστερού κόμματος, δεν θα έκανε μεγάλη διαφορά με το Δημοκρατικό Κόμμα να κινείται σε τόσο υψηλά ποσοστά. Και γιατί όπως φαίνεται το ποσοστό αυτό θα παραμείνει σε υψηλά ποοσοστά και στις επόμενες εκλογές, καθώς τον έλεγχο της διακυβέρνησης της χώρας και τις πρωτοβουλίες ήδη τις ελέγχει το Δημοκρατικό Κόμμα, Συνεπώς εκτιμήσεις πιο σοβαρές θα μπορούν να γίνουν όταν η SEL αποφασίσει το τι πρόκειται να πράξει στο εσωτερικό του ίδιου της του κόμματος. Διότι εάν η SEL διασπασθεί, τότε στο μέλλον θα έχει πολύ λιγότερη πολιτική επιρροή.
ΕΡ. Δεν υπάρχει η δυνατότητα, ή άλλες δυνάμεις, που να εξασφαλίσουν στην εκτός PD Ιταλική Αριστερά να σταθεί στα δικά της πόδια και να διεκδικήσει μία αυτόνομη και πιο δυναμική παρουσία;
ΑΠ. Το πρόβλημα είναι πως άλλες δυνάμεις της Αριστεράς με μεγάλη επιρροή στην Ιταλία δεν υπάρχουν. Κι όσον αφορά τη Λίστα Τσίπρα, ήταν η SEL εκείνη που διέθεσε τα περισσότερα κεφάλαια (τις 200.000 ευρώ) που απαιτούνταν για την εγγύηση ώστε να κατέβει αυτόνομη η πρωτοβουλία στις Ευρωεκλογές (η Rifondazione Comunista συνεισέφερε με μόλις 20.000), αλλά συνάμα διέθεσε και τις δομές και την οργάνωση για την πραγματοποίηση της προεκλογικής εκστρατείας. Όλοι όσοι συμμετείχαμε, το κάναμε εθελοντικά, εγώ η ίδια εργάσθηκα χωρίς αμοιβή—ήμουν βέβαια στο ψηφοδέλτιο ως υποψήφια, αλλά δεν έκανα προεκλογικό αγώνα, δεν μ’ ενδιέφερε, συμμετείχα κι οργάνωνα την προεκλογική εκστρατεία του κόμματος. Δεν πιστεύω ότι με την παρούσα δομή, με τα ίδια παραδοσιακά πρόσωπα της Αριστεράς—που και στο παρελθόν δεν μπόρεσαν να πείσουν τους ψηφοφόρους….
Όπως αποδείχθηκε και κατά τις πρόσφατες εκλογές, που στήριξαν τον (δικαστή και ήρωα του αγώνα κατά της Μάφια) Πιέρο Ινγκρόια, αλλά και στο παρελθόν ….
Ακριβώς, δε νομίζω ότι με αυτά τα χαρακτηριστικά, θα μπορούσε να σταθεί η Λίστα σαν αυτόνομο κόμμα…
ΕΡ. Πως αντιμετωπίσθηκε η μεγάλη νίκη κι επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα; Δημιουργήθηκε μήπως μία ελπίδα, όχι μόνον για την Αριστερά, αλλά και για την ανάδειξη ενός Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος ως ‘δυνατού παίκτη’ στις Βρυξέλλες, που ενδεχομένως θα μπορούσε να αλλάξει κάπως τις ακολουθούμενες πολιτικές.
ΑΠ. Ναι, στην ουσία αυτό που κυκλοφορεί εδώ στην Ιταλία ως παρατήρηση είναι πως εσείς (οι Αριστεροί) δεν έχετε δυστυχώς έναν Ιταλό Αλέξη Τσίπρα. Διότι η εικόνα ενός Αλέξη Τσίπρα νικητή, με μία θαρραλέα πολιτική γραμμή, που έφερε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 27% μέσα σε 3 χρόνια, εμείς στην Ιταλία τον ονομάζουμε τον «πραγματικό φορέα της απόσυρσης», αυτόν που είχε το θάρρος και κατόρθωσε να προωθήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα που σε λίγα χρόνια μεταμόρφωσε το κόμμα σε νικητή, από απλό φορέα διαμαρτυρίας. Όλοι κοιτούν ζηλόφθονα την εικόνα του νικητή Τσίπρα, που κατόρθωσε να επιτύχει μία πολιτική νίκη, αναλαμβάνοντας με θάρρος όλα τα ρίσκα. Εμείς στην Ιταλία, δυστυχώς, δεν έχουμε αυτήν την προσωπικότητα. Αντίθετα, το δικό μας μεγάλο πρόβλημα είναι πως κάνουμε μία πολιτική εσφαλμένη, μέσα από προσωπικές διαμάχες και ηγεμονισμούς, με τις αριστερές μας πολιτικές δυνάμεις τόσο διχασμένες, που δεν έχουμε στην Ιταλία μία προσωπικότητα σαν τον Τσίπρα, που να μπορεί να τις συγκεντρώσει, να τις φέρει σε διάλογο, και να της ενώσει.
ΕΡ. Μιλήσατε προηγουμένως για «πολιτική απόσυρση», έναν όρο που εφηύρε ο Ματέο Ρέντσι. Θα μπορέσει αυτή η προοπτική να λειτουργήσει, όχι μόνον σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, ή αποτελεί μόνον ένα σλόγκαν, που σύμφωνα με πολλούς αποσκοπεί απλώς στο να επαναφέρει μ’ ένα καινούργιο περίβλημα το παλιό πολιτικό κατεστημένο, που θα συνεχίσει το απαρχαιωμένο πρόγραμμά του;
ΑΠ. Εγώ πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει η ανάδυση μίας πολιτικής απόσυρσης εδώ στην Ιταλία, όσο στην Ευρώπη δεν είναι εύκολο, βλέποντας τις συγκεκριμένες πολιτικές που ακολουθούνται. Ευελπιστώ ότι και στην Ευρώπη θα γεννηθούν νέες πολιτικές παρουσίες, όπως για παράδειγμα στην Αγγλία, που έχουν αναδυθεί πολιτικοί ηλικίας γύρω στα 40, όπως και στην Ιταλία που έχει συντελεσθεί ήδη αυτό το «θαύμα». Συνεπώς, εγώ πιστεύω πως αυτή η έννοια της «απόσυρσης» μπορεί να έχει νόημα, ιδίως στη διακυβέρνηση, εάν ο Ματέο Ρέντσι αποδείξει ότι μπορεί να ξεπεράσει τις παλιές πολιτικές συνήθειες, από τις οποίες κι ο ίδιος προέρχεται ως πρώην Χριστιανοδημοκράτης, και να κάνει ένα πραγματικό βηματισμό αλλαγής. Αλλά φρονώ ότι το πρώτο βήμα αλλαγής έχει γίνει ήδη. Στην Ιταλία, περισσότερο απ’ ότι στο εξωτερικό, εγώ βλέπω ότι έχουν γίνει πολλά βήματα σε σχέση με το παρελθόν, καθώς εδώ η κατάσταση ήταν πιο αρτηριοσκληρωτική, πιο στατική.
ΕΡ. Θα μου επιτρέψετε να περάσω σε μία πιο προσωπική ερώτηση. Ξεσηκώσατε έναν πραγματικό σάλο, με τη δημοσίευση μίας πολύ προσωπικής φωτογραφίας σας, ορισμένοι μίλησαν για ένα πολιτικό ατόπημα: όμως κατ’ εμέ, εν μέσω ενός Μπερλουσκονικού μηντιατικού συστήματος της πολιτικής, όπου πολλές γυναίκες κατέληξαν όχι μόνον βουλευτίνες, ή Ευρωβουλευτές, αλλά και υπουργοί με μόνο προσόν τους την ομορφιά, ξεχείλισε η υστερία της υποκρισίας κι από πλευράς της Αριστεράς. Εσείς αισθάνεσθε θύμα αυτής της πολιτικής υποκρισίας;
ΑΠ. Ναι, η χειρονομία μου αυτή ξεσήκωσε ένα κύμα βίαιας αντίδρασης που δεν είχα προβλέψει. Στην πραγματικότητα ήταν μία χειρονομία με πολύ ειρωνική διάθεση, και ουδόλως με χυδαία πρόθεση. Στην ουσία, με είχαν συμπεριλάβει στους υποψηφίους Ευρωβουλευτές, αλλά εγώ δεν έκανα την παραμικρή εκστρατεία για την εκλογή μου, δεν έχω πολιτικές φιλοδοξίες. Εγώ απλώς ήμουν υπεύθυνη επικοινωνίας, μία αποστολή δύσκολη αυτή της επικοινωνίας για λογαριασμό ενός γερασμένου πολιτικού κινήματος, μη ανανεωμένου, που δεν ξαίρει να απευθυνθεί στους νέους. Ακόμη κι αυτή μου η κίνηση, είχε τον στόχο να απευθυνθεί με πιο ευχάριστο τρόπο στο νεώτερο κομμάτι του εκλογικού σώματος, να μιλήσει στους νέους, να τους δείξει μία άλλη πλευρά της ιταλικής Αριστεράς, χωρίς τους συνήθεις διανοουμένους, τη συνήθη ορολογία. Ναι, έχετε δίκαιο, υπάρχει περισσή υποκρισία στην Ιταλία πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά εν κατακλείδι, υπήρξε τόση μεγάλη υπερβολή, όσον αφορά το ζήτημα του διαλόγου πάνω σε αυτό. Όλη η Μπερλουσκονική περίοδος, της επίδειξης του σώματος, της πολιτικής του ανταλλαγής, έχει αλλάξει κατ’ εμέ και την αντίληψη της ίδιας της γυναίκας στην Ιταλία. Το πιο σκανδαλώδες για την Αριστερά ξαφνικά έγινε ότι μία γυναίκα μπορεί να επιδείξει το σώμα της με τον πιο φυσιολογικό τρόμο . Αυτή είναι μία νοοτροπία απόλυτα ξεπερασμένη και πραγματικά αναχρονιστική, αλλά εάν εν τέλει αυτό κατόρθωσε να στρέψει κάποιο ενδιαφέρον προς τη Λίστα, εγώ είμαι ευχαριστημένη που έστω κι έτσι αυτό έγινε.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
