Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα που καταλόγιζαν οι πολιτικοί αναλυτές στον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ότι, ενώ μπορούσε να έχει ως συνεργάτες την αφρόκρεμα του τόπου, προτιμούσε κυρίως για έμπιστούς του τους μέτριους και τους κόλακες. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα γι’ αυτό, καθώς και ότι ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα έμοιαζε να ενδιαφερόταν για την υστεροφημία του.
Όπως και να’ ναι πάντως η ιστορία κάποια στιγμή ψύχραιμα και χωρίς τα γρανάζια των σκοπιμοτήτων της επικαιρότητας, θα αποτιμήσει την πολιτική παρουσία του ανθρώπου που επηρέασε όσο λίγοι την πολιτική ιστορία της χώρας και λατρεύτηκε από μεγάλο τμήμα των πολιτών. Εκείνο ωστόσο που δεν περίμενε κάποιος ήταν η επιχείρηση αποκαθήλωσης με αμετροεπή τρόπο που επιχειρήθηκε το τελευταίο διάστημα από τις δύο τελευταίες γυναίκες της ζωής του, τη μια που υπήρξε μάλιστα η μητέρα των περισσότερων παιδιών του και εκείνη που υποτίθεται πως ήταν ο παθιασμένος και επικίνδυνος γεροντοέρωτας του. Δύο βιβλία σε μικρή απόσταση χρονικά το ένα από το άλλο, δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί γιατί τώρα και πιο σκοπό πρεσβεύουν, τη στιγμή κυρίως που η συγκυρία έχει την οικογένεια Παπανδρέου στριμωγμένη στη γωνία, να βάλλεται από αντιπάλους μέσα και έξω και μια διακριτή προσπάθεια να της φορτώσουν όλα τα δεινά του τόπου.
Ας μη σταθούμε στο πόνημα της κυρίας Λιάνη το οποίο γεμάτο συνωμοσιολογία και προσωπικές εμπάθειες, κυρίως κατά του Γιώργου Παπανδρέου, αντέχει ως θέμα μόνο των ελαφρών τηλεοπτικών πρωινάδικων, και φυσικά θα έχει την ίδια μοίρα με το προηγούμενο βιβλίο της, που ακόμα μένει σκονισμένο στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Εκείνο που κυρίως έκανε ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση ήταν η απόπειρα της Μαργαρίτας να πάρει ρεβάνς από την ιστορία, καταθέτοντας όπως ως άτομο είχε δικαίωμα τις απόψεις της, όχι όμως ως ιστορικό πρόσωπο που ενώ έπαιξε κάποια στιγμή σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, μεταφέρει το κέντρο βάρους της αφήγησής της στο επίπεδο σεναρίου σαπουνόπερας. Αυτός τελικά ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια των δύο γυναικών, που έζησαν δίπλα του ως σύζυγοι για πολλά χρόνια;
Αυτή την εικόνα λάτρεψε ο κόσμος ή την πολιτική που εφήρμοσε, της εθνικής συμφιλίωσης, της κατάργησης της Ελλάδας των δύο ταχυτήτων, της δημιουργίας του ΕΣΥ, της προστασίας των απόμαχων της αγροτιάς που πέθαιναν αβοήθητοι χωρίς περίθαλψη στα χωριά τους. Για να μην μιλήσουμε για τα ΜΟΠ, που ήταν η πρώτη μετάγγιση χρημάτων από τον πλούσιο βορά στο φτωχό νότο και που με την επιτυχημένη αυτή πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου, ευεργετήθηκαν όλες οι χώρες του νότου.
Και καλά η υπερενενηντάχρονη Μαργαρίτα ένοιωσε την προσωπική ανάγκη να εκφράσει τη δική της οπτική στα γεγονότα. Τα παιδιά της και κληρονόμοι της ιστορίας του πατέρα τους, δεν ένοιωσαν ότι αυτή η λάιτ εκδοχή της γηραιάς μητέρας τους κάνει κακό και στην υστεροφημία του και στους ίδιους; Και δεν έπρεπε να θυμίσουν όχι μόνο στην Μαργαρίτα και στη Δήμητρα, αλλά και σε άλλους επίδοξους συγγραφείς της βιογραφίας του πατέρα τους, τη ρήση του Κατσιφάρα ότι «αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους»;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
