ΑΝ ΕΙΧΕ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ;

Μοίρασε το

Προφανώς η ιστορία δεν εξελίσσεται με αν και προφητείες εκ των υστέρων. Τα γεγονότα είναι εκείνα που την καθορίζουν και φυσικά τα πρόσωπα που παίρνουν τις αποφάσεις. Αν όμως κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή θα δούμε πως οι ηγέτες που έπαιξαν ρόλο την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας στάθηκαν είτε μικροί απέναντι στο ιστορικό τους χρέος, είτε μοιραίοι να ανατάξουν το τσουνάμι που παρέλαβαν.

Τα πρόσωπα αυτά τέσσερα συν ένα, δεν καθόρισαν την πορεία γιατί ήταν μάλλον αδύνατον λόγω του μεγέθους του προβλήματος, αλλά σημαδεύτηκαν τα ίδια από μια άνευ προηγουμένου κρίση στη δημιουργία της οποίας έπαιξαν ρόλο, έστω και παράπλευρο.

[quote text_size=”small”]

Ο Κώστας Καραμανλής με τη “θωρακισμένη οικονομία του” την ύφεση από το 2007 και το Χατζηγάκη να μοιράζει προεκλογικά στους αγρότες παράνομα επιδόματα, παρέδωσε τα αναμμένα κάρβουνα στον σε νιρβάνα νίκης βρισκόμενο Γιώργο Παπανδρέου που όταν η βόμβα χρέους έσκασε στα χέρια του και οι αγορές έκλεισαν κατελήφθη από πανικό.

[/quote]

Ακόμα και το επίδομα αλληλεγγύης που μοίρασε ακολουθώντας την πολιτική του προκατόχου του, “όλα τα κιλά όλα τα λεφτά”, το άφησε στη μέση και άρχισε εναγωνίως να ψάχνει λύσει σε συμμάχους και μη, να μην ξεψυχήσει η χώρα στα χέρια του.

Και το κατάφερε με επώδυνο για τους πολίτες, κυρίως μισθωτούς και συνταξιούχους τρόπο. Φυσικά εκτινάσσοντας σε πρωτοφανή επίπεδα την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα. Βλέποντας την κοινωνική οργή να επικεντρώνεται στο πρόσωπό του και οι αντίπαλοί του να ξεσηκώνουν τα πλήθη, είτε με τα Ζάππεια, είτε με τους υποκινούμενους “αγανακτισμένους” – που εξαφανίστηκαν όταν προσέγγισαν την εξουσία -, προώθησε μετά από γραφικές παλινωδίες, την κυβέρνηση Παπαδήμου, την οποία στήριξε με αστερίσκους η άλλη μοιραία προσωπικότητα της κρίσης ο Αντώνης Σαμαράς. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια κεφαλαιοποίησης από τον τελευταίο της λαϊκής δυσαρέσκειας, με το καπέλωμα του αντιμνημονιακού κινήματος και τις υποσχέσεις για εύκολες και κυρίως ανώδυνες λύσεις στο πρόβλημα της χώρας. Εννοείται πως ο στόχος του ήταν να γίνει πρωθυπουργός, έστω και πάνω σε ερείπια, έστω κι αν αναιρούσε με μια επιστολή στους εταίρους, όλη την προεκλογική του ρητορεία, έστω κι αν η οικουμενική υπό τον Παπαδήμο, υπονομευόταν και δεν ολοκλήρωνε την αποστολή της.

Μια κυβέρνηση μάλιστα που είχε τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της βουλής που ακόμα δεν είχε κατακλυστεί από τις ορδές των γραφικών και των ακραίων. Την εξέλιξη την βιώσαμε, με τον Σαμαρά να πετυχαίνει το στόχο του, να προκαλεί εκλογές εν μέσω ακραίας σύγχυσης, και να επιτρέπει στους αποτελεσματικότερους λαϊκιστές από τον ίδιο να κάνουν παιχνίδι, στοχεύοντας και αυτοί στην κατάληψη του κορβανά και φυσικά όχι να εφαρμόσουν σχέδιο σωτηρίας της χώρας.

Και αυτοί το κατάφεραν, είτε να συγκυβερνήσουν όπως οι ΑΝΕΛ, είτε να εδραιωθούν στο κοινοβούλιο όπως οι νεοναζί, είτε να γίνουν κόμμα εξουσίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

[quote text_size=”small”]

Και μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να πέτυχε να ηγηθεί αυτής της στρατιάς των ατάκτων και να έγινε και αυτός πρωθυπουργός, ο τέταρτος κατά σειρά μοιραίος πολιτικός της κρίσης, για να κάνει τελικά την ίδια αλλά περισσότερο επικίνδυνη για τον τόπο μετεκλογική κυβίστηση, το πρόβλημα της χώρας ωστόσο όχι μόνο δε λύθηκε, αλλά παρά τις εν τω μεταξύ οδυνηρές θυσίες, επανήλθε υπό δυσμενέστερες συνθήκες στην ίδια κατάσταση που ήταν έξη χρόνια πριν.

[/quote]

Έχει δικαίωμα λοιπόν ο κάθε σώφρων πολίτης να αναρωτηθεί, πως αν οι προσωπικές και καταστροφικές για τη χώρα φιλοδοξίες είχαν παραμεριστεί και η οικουμενική ολοκλήρωνε την αποστολή της, ίσως η ιστορία των τελευταίων χρόνων να ήταν τελείως διαφορετική. Σαν εκείνη των άλλων χωρών που είτε αναγκαστικά, είτε με τη θέλησή τους εφήρμοσαν μνημόνιο και τώρα έχουν γυρίσει στην κανονικότητα.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου