Ο Ηλίας Καραβόλιας αναδεικνύει το κράτος, το οποίο στην κρίση και την πανδημία αναλαμβάνει δράση. Παύει να είναι ο ανώνυμος Λεβιάθαν που ρημάζει ζωές με τη φορολογία σε ιδιώτες και επιχειρήσεις και παίρνει στα χέρια την βιοασφάλεια των πολιτών.
Η δύναμη των αριθμών είναι πάντα ισχυρότερη απο αυτή των λέξεων σε στιγμές γενικευμένης κρίσης όπως η τωρινή. Εξηγούμαι… 50 δισ. παρέχει η κυβέρνηση Τραμπ στις Πολιτείες της. Τέσσερα τρισ. δολάρια ρίχνει η αμερικανική κεντρική τράπεζα (Fed) στο πιστωτικό της σύστημα. 32 δισ. εκταμιεύουν οι Βρυξέλλες προς τις ευρωπαικές κυβερνήσεις. Και 120 δισ. ευρώ ρίχνει στην διατραπεζική αγορά η ευρωπαική κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ).
Στην Γερμανία η Κρατική Αναπτυξιακή Τράπεζα (KfW) διαθέτει περί τα 500 δισ. ευρώ να στηρίξει την οικονομία. Και σε κάθε κράτος ξεχωριστά οι κυβερνήσεις καλούνται να παρέχουν επιδόματα σε χαμένους μισθούς. Να αναστείλλουν οφειλές επιχειρήσεων που θα κλείσουν. Να στηρίξουν το δημόσιο σύστημα υγείας.
Πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει κάτι που αναθεματίζουμε όλοι μας. Κάτι που απωθούμε στο συλλογικό ασυνείδητο προτάσσοντας μια ψευδαίσθηση πλήρους επικράτησης δογμάτων ισοδύναμων με αυτό του κρατισμού. Αυτό το κάτι λοιπόν καλείται Κράτος. Αυτό είναι που στην δύσκολη ώρα “βάζει πλάτη” στις κοινωνίες και τις αγορές. Αυτό είναι που συναρμολογεί την ατομική ευθύνη και την μετατρέπει σε συλλογικό όφελος. Το Κράτος είναι που δομεί την μηχανή προστασίας της ζωής του καθενός σε δύσκολες στιγμές όπως αυτή.
Όλα κράτος στην κρίση και την πανδημία
Ο γιατρός που ρισκάρει την υγεία του με τους ασθενείς στο νοσοκομείο. Ο νοσηλευτής, το προσωπικό ασφαλείας στο Δημόσιο και οι άνθρωποι στα Σώματα Ασφαλείας, είναι κρατικοί λειτουργοί. Γιατί μόνο σε επείγουσες καταστάσεις όπως αυτή που ζούμε τώρα το Κράτος παίρνει όνομα, πρόσωπο, ταυτότητα. Παύει να είναι ο ανώνυμος Λεβιάθαν. Tο τέρας της γραφειοκρατίας. Tο θηρίο που ρημάζει τις ζωές μας με την φορολογία και τα βάρη σε ιδιώτες και επιχειρήσεις. Μια πανδημία αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε (;) ότι χωρίς τον δημόσιο πυλώνα στην Υγεία και στην Άμυνα, θα είχε γεννηθεί χάος και θα ζούσαν μόνο οι έχοντες.
Χωρίς λοιπόν το σιδερένιο χέρι του Κράτους δεν μπορεί να στηριχθεί η κοινωνία. Ας δούμε πώς μπόρεσε η Κίνα εντός 2,5 μηνών να δαμάσει την επιδημία και να περιορίσει την ζημιά. Και ας δούμε πώς οι εξασθενημένες δομές υγείας και διοίκησης στην Ιταλία άργησαν να προστατεύσουν τον πληθυσμό.
Η βιοασφάλεια απαιτεί ισχυρό κράτος
Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η βιοασφάλεια είναι ζήτημα κρατικών αντανακλαστικών που προϋποθέτουν ισχυρό Δημόσιο, ευέλικτη και ισχυρή κρατική μηχανή.
Δεν είναι ζήτημα επικρότησης του κρατισμού το να αναγνωρίσουμε την σπουδαιότητα του ισχυρού Δημοσίου. Ούτε επιτίθεται κανείς στα αγαθά της ιδιωτικής οικονομίας, στην ελευθερία επιλογών και αγορών.
Είναι όμως η στιγμή να νιώσουμε γιατί πρέπει να πληρώνουμε φόρους. Γιατί πρέπει να συντηρούμε – δυστυχώς με υπερβολικά βάρη – τον κρατικό μηχανισμό, τις δομές Υγείας, Άμυνας και Ασφάλειας. Γιατί πρέπει να μην τα βάζουμε συλλήβδην με όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Είναι η στιγμή που η ατομική μας επιλογή ευθύνης δεν αρκεί αν δεν συντονιστεί με την συλλογική προστασία. Κάτι τέτοιες στιγμές ο Δήμος γεφυρώνεται με την Αγορά.
Χωρίς να παραχωρούμε βαθμούς ελέγχου στο πατερναλιστικό μοντέλο προστασίας του πολίτη, οφείλουμε να σεβαστούμε την ισχύ της εντολής του συλλογικού υποκειμένου. Και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο θεσμός του Κράτους είναι βασικός στην οργανωμένη Πολιτεία.
Όσο και αν δεν πιστεύουμε στις ικανότητες της όποιας πολιτικής ηγεσίας σε κάθε χώρα, οφείλουμε να πιστέψουμε στην θεσμική επάρκεια των δομών και των ανθρώπων που στελεχώνουν το Κράτος. Και να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Διότι χωρίς τον πολίτη δεν υφίσταται Κράτος…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
