Η βαθιά οικονομική κρίση της χώρας έχει φέρει στα έσχατα όρια αντοχής και ανοχής την κοινωνία και όλες τις επαγγελματικές τάξεις. Οι κυβερνώντες δεν έπεισαν τους πολίτες για τις επιλογές τους που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Συνεπώς η σύγκρουση της κοινωνίας με το κράτος, την πολιτική εξουσία συνεχώς γενικεύεται και ολοένα διευρύνεται παίρνοντας καθολικά χαρακτηριστικά.
Η παρουσία της τρόικας και ο τρόπος που λειτουργεί, μειώνει τη δημοκρατία μας, είναι προκλητικός και ταπεινωτικός για τους κυβερνώντες, το έθνος και τους πολίτες.
Η κυβέρνηση επικαλείται τη «σωτηρία της χώρας» για τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, καθώς και τις πρωτοφανείς, σκληρές και άδικες πολιτικές λιτότητας που γυρίζουν το βιοτικό επίπεδο του λαού μας δεκαετίες πίσω.
Η κοινωνία στις πλατείες, οι συνδικαλιστές στους δρόμους και οι επαγγελματικές τάξεις σε κινητοποιήσεις, αντιστέκονται και αγωνίζονται να διατηρήσουν τα θεμελιώδη κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα.
Η κυβέρνηση για να κάμψει αυτές τις αντιστάσεις κατά τρόπο αντιδημοκρατικό και συγκρουσιακό στοχοποιεί και αμαυρώνει το ρόλο και τη θέση του συνδικαλιστικού κινήματος, κυνηγάει μάγισσες με τη βίαια απελευθέρωση των επαγγελμάτων και ευθέως κατηγορεί όσους συγκεντρώνονται στις πλατείες, τους γνωστούς πλέον αγανακτισμένους.
Είναι πραγματικά παράδοξο και απλοϊκό να επιτίθενται μέλη της κυβέρνησης σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας, κινητοποίησης των εργαζομένων, των ελευθεροεπαγγελματιών και της νεολαίας. Βαπτίζοντάς όλες αυτές τις διεργασίες ως αποτέλεσμα συντεχνιακών νοοτροπιών. Φαίνεται ότι αυτά τα στελέχη δεν έχουν αντιληφθεί το τι γίνεται στην κοινωνία. Όταν η εργασία είναι δυσεύρετο αγαθό (800 χιλιάδες άνεργοι και πλέον), η ασφάλεια κινούμενη άμμος και οι φορολογικές επιδρομές χωρίς προηγούμενο είναι εύλογη και δικαιολογημένη η οργή των πολιτών.
Δυστυχώς οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές διεργασίες και με επικοινωνιακές παραστάσεις στο εσωτερικό ή το εξωτερικό πιστεύουν ότι θα ηρεμήσουν την κοινωνία και θα την πείσουν ότι είναι μονόδρομος και πρέπει η ζωή τους να γυρίσει ορισμένες δεκάδες χρόνια στο παρελθόν.
Δεν κατανοούν οι κυβερνώντες ότι με φοβισμένο και οργισμένο λαό και το 1/3 του ενεργού πληθυσμού άνεργο καμία κοινωνία δεν μπορεί να ‘χει μέλλον. Δεν κατανοούν επίσης ότι οι βίαιες προσαρμογές στις σκληρές φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και εισοδηματικών περιορισμών προκαλούν δικαίως και βίαιες, ακραίες αντιδράσεις.
Η κυβέρνηση φαίνεται να λειτουργεί ως εκτελεστικό όργανο του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. Νομοθετική και διοικητική εξουσία βρίσκονται στα χέρια και στη βούληση των εκπροσώπων των δανειστών. Τίποτε σοβαρό δεν νομοθετείτε χωρίς την έγκριση της τρόικας. Ακόμη και η διαχείριση των οικονομικών και του Δ΄ ΚΠΣ διευθύνεται από τους γραφειοκράτες του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε.
Όφειλε η κυβέρνηση να ‘χει δίπλα της την κοινωνία, τον συνδικαλισμό, τις επαγγελματικές τάξεις με διαρκή κοινωνικό διάλογο για να αντιμετωπίσει τους δανειστές στα πλαίσια των κανόνων της ευρωζώνης και ευρύτερα των συνθηκών της Ε.Ε.
Αλήθεια πότε ανακάλυψαν οι κυβερνώντες ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί το «βαρίδι» της ανάπτυξης και οι συνδικαλιστές είναι η χειρότερη μορφή συντεχνίας. Ο ιδρυτής του κυβερνώντος κόμματος Α. Παπανδρέου πίστευε ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί ένα από τα τρία βάθρα της δημοκρατίας. Αυτό το ξέχασαν οι κυβερνώντες; Ή θα μας πουν ότι άλλαξαν οι εποχές και ο συνδικαλισμός πρέπει να μπει στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Εκ των πραγμάτων σήμερα ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε «ώρα μηδέν», αλλά καθώς βλέπουν στο άμεσο μέλλον εκεί που φωνάζαμε ο συνδικαλισμός πέθανε γρήγορα θα ξαναπούμε ζήτω ο συνδικαλισμός. Κι αυτό διότι συνδικαλισμό δεν κάνουν μονάχα οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, στο Δημόσιο, συνδικαλισμό κάνουν και οι επαγγελματικές τάξεις:
Βιοτέχνες, έμποροι, ελευθεροεπαγγελματίες, επιστημονικοί σύλλογοι κ.α. Ελπίζω να μην βαπτίσουν οι κυβερνώντες και αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες σε συντεχνίες.
Οι έντονες και συνεχώς διευρυνόμενες κινητοποιήσεις του εργαζόμενου λαού και ευρύτερα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών έχουν πολλαπλά μηνύματα τόσο για την εγχώρια πολιτική εξουσία, όσο και για την ευρωπαϊκή. Οι αντοχές και οι ανοχές των πολλών έχουν εξαντληθεί. Όταν κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει προσφεύγει στη λαϊκή ετυμηγορία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
