Αν ετίθετο η ερώτηση “έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ” η πιθανότερη απάντηση θα ήταν: “και ποιος νοιάζεται;”. Του λόγου το ακριβές επιβεβαιώνει η δημοσκοπική κατάρρευση του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος που πλέον φλερτάρει σοβαρά με το ενδεχόμενο να μην βρίσκεται στην επόμενη Βουλή. Γεγονός που αποδεικνύει πως και οι πιο ένθερμοι οπαδοί του το έχουν πια εγκαταλείψει συμφωνώντας με την πρόβλεψη του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη πως το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης.
Το παράδοξο είναι πως αδιαφορία δεν επιδεικνύουν μόνο οι οπαδοί, αλλά και κορυφαία στελέχη του που έχρισαν υπουργοί ή θήτευσαν σε υψηλά κρατικά αξιώματα επί σειρά ετών. Πολλοί εξ αυτών ούτε στο Συνέδριο δεν θέλουν να συμμετέχουν – αν, όταν κι εφόσον τελικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποφασίσει να το ορίσει…
Κι αλήθεια τι καινούργιο μπορεί να προσφέρει ένα Συνέδριο σε τέτοιου είδους συνθήκες; Για κάποιους είναι ευκαιρία να τελειώνουν μια και καλή με τον Βενιζέλο τον οποίο κατηγορούν ότι ακολουθεί “προσωπική στρατηγική” ή, στην καλύτερη περίπτωση, να το θέσουν σε μια πολιτική, δεσμευμένο σε “πολιτική πλατφόρμα” που θα επαναπροσδιορίζει τη ιδεολογικο-πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα είναι αν το ΠΑΣΟΚ με το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό είναι σε θέση να αναζητήσει, να διαμορφώσει και να καταθέσει τέτοιου είδους πλατφόρμα. Ο Κώστας Σκανδαλίδης και ο Ανδρέας Λοβέρδος που εμφανίζονται σήμερα ως υποψήφιοι διεκδικητές της ηγεσίας του κόμματος κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Ο πρώτος κινείται αντιμνημονιακά, ο δεύτερος μνημονιακά, γεγονός που επί του παρόντος βοηθά τον Ευάγγελο Βενιζέλο να εμφανίζεται ως η πλέον “ενωτική” λύση!
Αλλά και πάλι “ποιος νοιάζεται” για το τι θα κάνει ο Σκανδαλίδης ή ο Λοβέρδος. Στη συνείδηση του κόσμου οι δυο πολιτικοί συνδέονται με το παλιό και το φθαρμένο ΠΑΣΟΚ και σε όποια κατεύθυνση κι αν κινηθούν το αποτέλεσμα στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν να προκαλέσουν τρικυμία σε ποτήρι.
Η μόνη, ίσως, λύση για το κόμμα που κάποτε ήταν ο βασικός πυλώνας του πολιτικού συστήματος είναι να συμβιβαστούν οι παλαιοί με την ιδέα της αποχώρησης από το δημόσιο βίο παραχωρώντας χώρο προς τη νεότερη γενιά στελεχών. Όμως κι εκεί αν κοιτάξει κανείς δεν θα δει κάτι καινούργιο. Το ΠΑΣΟΚ δεν φρόντισε να καλλιεργήσει το έδαφος για να αναδειχθούν ικανοί άνθρωποι που θα έπαιρναν τη σκυτάλη. Το μόνο που φρόντιζε επί μακρόν ήταν να κατασκευάζει στελέχη του κομματικού σωλήνα που εκπαιδεύτηκαν σε ρόλους κομπάρσων. Αποτέλεσμα, σήμερα το ΠΑΣΟΚ να μη διαθέτει “πάγκο”, όχι ικανό να το επαναφέρει στην εξουσία, αλλά να το κρατήσει στη ζωή…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
