Η μόνιμη επωδός των γιατρών που έχουν αναλάβει να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κλάδου τους, είναι η υπεράσπιση του αγαθού της υγείας.
Έτσι αιτιολογούν τις κινητοποιήσεις τους. Αμέσως μετά όμως προβάλουν τα αιτήματα του κλάδου τους, τα οποία στην πλειονότητά τους ουδεμία σχέση έχουν με την ελλειπή και προβληματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή νοσηλεία των ασθενών.
Με απλά λόγια και οι γιατροί συμπεριφέρονται εγωιστικά. Σε μια εποχή που η χώρα δίνει μάχη να αποφύγει την χρεοκοπία. Σε μια εποχή όπου η χώρα χρειάζεται σταθερότητα. Σε μια εποχή που τα γνωστά …υποζύγια (μισθωτοί, συνταξιούχοι) υπόκεινται σκληρές περικοπές μισθών και συντάξεων. Σε μια εποχή όπου μόνο το 40% του παραγωγικού δυναμικού της χώρας καταβάλει φόρους. Σε μια εποχή όπου γίνεται σαφές καθημερινά πως το κράτος δεν έχει πλέον περιθώρια να ξοδεύει αφειδώς και ανεξέλεγκτα, οι γιατροί ακολουθούν την μέθοδο κι άλλων κοινωνικών ομάδων, ζητώντας εξαίρεση απ’ τις θυσίες.
Διαφορετικά δεν εξηγείται η στάση τους. Διότι αν πράγματι το Εθνικό Σύστημα Υγείας λειτουργούσε άρτια, με απόλυτα διαφανή τρόπο και με πλήρη κάλυψη των ασθενών, τότε πράγματι οι γιατροί θα έβρισκαν άξιο συμπαραστάτη την κοινωνία, θα επικαλούνταν και ευλόγως θα αξίωναν και την κατανόηση και τη στήριξη της. Το αντίθετο όμως συμβαίνει. Οι γιατροί με την αρνητική στάση στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο (που σύμφωνα με τον Ανδρέα Λοβέρδο δεν τους αφορά άμεσα), προκαλούν όχι μόνο την κοινωνία, αλλά και την κοινή λογική.
Και η κοινή λογική λέει πως το φαύλο και σκοτεινό σύστημα της δημόσιας υγείας, στο οποίοι η πλειονότητα των γιατρών έχει μικρή ή μεγάλη συμμετοχή, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Και σε αυτή την προσπάθεια θα περίμενε κανείς από τον ιατρικό κλάδο να πρωτοστατεί – και μόνο για να αποκαταστήσει τα χαμένη τιμή του ιερού λειτουργήματος του.
Δυστυχώς όμως, η συνδικαλιστική ηγεσία των ιατρών – όπως και ηγεσίες άλλων κλάδων – συμπεριφέρονται με πρωτοφανή ανωριμότητα και κυρίως με άγνοια των πραγματικών συνθηκών που βιώνει η χώρα. Προσφεύγουν χωρίς περίσκεψη σε παρωχημένες και αναχρονιστικές μεθόδους διεκδίκησης με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται και να υπαναχωρούν ατάκτως στη συνέχεια, έχοντας χάσει όχι μόνο τη διάθεση των πολιτών να σταθούν αλληλέγγυοι, αλλά το κυριότερο, πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να διασώσουν.
Κάπως έτσι, το ένα μετά το άλλο τα συνδικαλιστικά “κάστρα” γκρεμίζονται. Το ένα μετά το άλλο τα σκληρά μέτρα που προτείνουν οι δανειστές περνάνε. Και οι όποιες κοινωνικές αντιστάσεις διαρκώς εξασθενούν, καθώς οι πολίτες αποδέχονται ενοχικά τα παρεπόμενα μιας επίπλαστης ευημερίας που κατ’ αναλογία απόλαυσαν τα προηγούμενα χρόνια.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
