Τελικά ήταν ο “κουτσακαβακισμός” του Αντώνη Σαμαρά το θέμα προς συζήτηση από την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ; Κι όμως έγινε talk of the town… Αλλά το αν και κατά πόσο ο Πρωθυπουργός δεν εξέπεμψε την “αστική ευγένεια” που τον χαρακτηρίζει ή αν δεν εμφανίστηκε “θεσμικός” στις προσωπικές προκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα, είναι ελάσσονος σημασίας ζήτημα – όπως άλλωστε τα ταγιέρ και τα ψηλοτάκουνα της Θεοδώρας Τζάκρη ή – ακόμα περισσότερο – η “βοήθεια” της Ζωής Κωνσταντοπούλου έξω από την ΕΡΤ και η Ραχήλ Μακρή στα …κάγκελα της ΕΡΤ!
Υποκειμενικές αξιολογήσεις μπορεί να κάνει ο καθένας. Είναι θέμα προσωπικού στυλ και γούστου. Σε άλλους αρέσει ο Σαμαράς, σε άλλους ο Τσίπρας, άλλοι βλέπουν τη Τζάκρη ως θεά, άλλη τη Κωνσταντοπούλου ως …Ζαν ντ’ Αρκ και άλλοι τη Ραχήλ ως παθιασμένη (ουχί όμως ψεκασμένη) πασιονάρια μιας φανταστικής επανάστασης.
Από κει πέρα έρχεται η πολιτική. Κι εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Πίσω από τις εντυπώσεις αναζητείται η ουσία. Αναζητείται…
Ποια η ουσία της πρότασης μομφής ουδείς ακόμα έχει καταλάβει. Οι πολιτικοί σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα υπερακοντίζουν σε μια απλούστευση. “Από τη στιγμή”, λένε “που οι βουλευτές της συμπολίτευσης έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης (έστω και ανοχής…) είναι εκτεθειμένοι στους πολίτες των περιφερειών τους και για λόγους πολιτικής επιβίωσης θα αναγκαστούν να γίνουν ανελαστικοί σε κρίσιμα νομοσχέδια που έπονται”.
Καλή σκέψη, πλην όμως εκεί εξαντλείται η πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμα κι αν το ζητούμενο ήταν να πλήξουν τη κυβερνητική συνοχή, οξύνοντας το προσωπικό πολιτικό πρόβλημα του καθενός βουλευτή, ποιο το νόημα; Να ρίξουν μια ώρα αρχύτερα την κυβέρνηση; Μα, χρειαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να τους πει τι θα κάνουν; Αλλά άντε και το έκαναν; Θέλει πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει, τώρα, τη διακυβέρνηση της χώρας;
Επ’ αυτού εκφράζονται αρκετές επιφυλάξεις. Και ως προς την πρόθεση και ως προς την πολιτική ικανότητα.
Για όσους συμβαίνει να παρακολουθούμε από κοντά στάσεις και συμπεριφορές, τέτοιου είδους πρόθεση δεν είναι ορατή. Τουλάχιστον, οι σοβαροί άνθρωποι που, ευτυχώς, υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν καλοβλέπουν την “έφοδο στα ανάκτορα”. Ψιθυρίζουν πως το προτιμότερο θα ήταν οι Σαμαράς και Βενιζέλου να τελειώσουν τη “βρώμικη δουλειά” και κατόπιν να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ για να καρπωθεί τα παρεπόμενα μιας ανάπτυξης που αργά ή γρήγορα θα έρθει – αφού θα έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για να έρθει.
Όσο δε για την ικανότητα, οι ίδιοι άνθρωποι αναγνωρίζουν πως αυτή εκλείπει. Όχι επειδή δεν οι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα την παρούσα κατάσταση, αλλά ακριβώς γιατί στην παρούσα κατάσταση μόνο περιθώρια διαχείρισης υπάρχουν. Το πλαίσιο που θέτει η διεθνής συγκυρία πρωτίστως και οι δανειστές δευτερευόντως συνιστούν μια σκληρή πραγματικότητα την οποία ο Αλέξης Τσίπρας ομολόγησε στη Βουλή, με τη φράση: Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σχίσει τα Μνημόνια!
Τώρα για το πως θα τα σχίσει ο λαός, που έσπευσε ακολούθως να διορθώσει, ουδείς εχέφρων Έλληνας δύναται να το καταλάβει; Προφανώς, (θα μπορούσε να είναι η απάντηση) ψηφίζοντας ένα κόμμα που τάσσεται κατά του Μνημονίου. Αλλά από τη στιγμή που το αντι-μνημονιακό αυτό κόμμα αναγνωρίζει πως δεν θα μπορούσε να το κάνει, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε έξοδο της χώρας από την ΕΕ, τότε τι μπορεί να περιμένει.
Είναι λοιπόν προφανές πως ο Αλέξης Τσίπρας κάνοντας την πρόταση μομφής, κάτι άλλο ομολογούσε εμμέσως πλην σαφώς. Την απροθυμία του να κυβερνήσει τώρα και να περιμένει στωικά την επετηρίδα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
