Επειδή στη φάση που είμαστε τα ζητήματα της πολιτικής επικοινωνίας αποκτούν μια ιδιάζουσα βαρύτητα στο πυκνογραμμένο και άτυπο τοπίο της πολιτικής ανατροπής, νομίζω ότι πρέπει να επικεντρωθούν τουλάχιστον τρία ζητήματα στη πολιτική του Σύριζα.
1.Το ζήτημα του εκλογικού νόμου, απότοκου του δικομματισμού που αποδεικνύει περίτρανα για μια ακόμα φορά τη μυωπία της παραδοσιακής πολιτικής να διαχειριστεί περιόδους κρίσης. Το 20% του εκλογικού σώματος που μένει χωρίς αντιπροσώπευση είναι μια έκφραση αυτής της παθογένειας. Αυτοί που μιλούν για ακυβερνησία, τι έκαναν για να αλλάξουν το εκλογικό σύστημα; Η ακυβερνησία δεν είναι άραγε η λογική απόρροια της εθελοτυφλίας τους να πιάσουν την αυτοδυναμία η την πρωτιά; Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου αργά ή γρήγορα πέφτει ο ίδιος μέσα. Αν ο Σύριζα ερχόταν πρώτος και η ΝΔ έπαιρνε το μπόνους των 50 εδρών αυτή η παθογένεια θα ήταν στο απόγειο του παραλογισμού.
2. Το ζήτημα της κυβερνητικής προοπτικής της αριστεράς δεν πρέπει να συγχέεται με κυβερνητικές ευθύνες άμεσα, όπως αρχίζουν να το κάνουν γκρινιάρικα τα αστικά μίντια λες και ο Σύριζα έχει επιτελέσει ΗΔΗ κυβερνητικό έργο με βάση το οποίο θα μπορούσε να ελεγχθεί. Το εμβόλιμο σημείο της παρέμβασης του Σύριζα είναι ότι μια άλλη πολιτική είναι εφικτή. Αλλά από τη στιγμή που φαίνεται εφικτή με όρους εκλογικής αποκρυστάλλωσης, πρέπει να αποδειχτεί αποτελεσματική στη πράξη. Εκεί έγκειται το επίμαχο σημείο της πολιτικής ηγεμονίας του Σύριζα. Εξ ου και μια τεράστια ανάγκη πολιτικής, οικονομικής και επικοινωνιακής τεχνογνωσίας όχι στη βάση εξατομικευμένων συμβούλων αλλά στην προοπτική συγκρότησης ενός συλλογικού διανοουμένου.
3. Το τρίτο και αποφασιστικό ζήτημα είναι η συλλογική οικοδόμηση της εναλλακτικής λύσης. Ο ρόλος του Σύριζα είναι να λειτουργήσει σαν πολιτικός επιταχυντής και πολλαπλασιαστής open source της κοινωνικής πρωτοβουλίας σε μια πανστρατιά κινητοποίησης για τη ανάληψη των προβλημάτων από τους ίδιους τους πολίτες. Η επαναθεμελίωση της πολιτικής επιτάσσει συλλογική ενεργοποίηση των πολιτών πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα στους χώρους δουλειάς, στους συλλόγους, τις κοινότητες, τις συνοικίες. Ο Σύριζα αρνιέται έτσι το παραδοσιακό ρόλο του γραφειοκρατικού κόμματος που υποκαθιστά τις μάζες ή το ρόλο μιας πρωτοπορίας που μιλάει στο όνομα του λαού τον οποίο θεωρεί τελικά ανώριμο, άπειρο, στο στάδιο της κούνιας. Χρειάζεται να γίνει ο επικρουστήρας μιας δημιουργικής δημοκρατικής έκρηξης, ο διευκολυντης της λαϊκής πολιτικοποίησης που αντιστρατεύεται την επαγγελματοποιημένη, εμπορευματοποιημένη και διεφθαρμένη πολιτική και τη τεχνοκρατική διαχειριστική λογική των κυριάρχων ελιτ.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
