Εκλογές λοιπόν εν μέσω κατακλυσμού, με ένα πολιτικό σύστημα σε όλο του το φάσμα να βαδίζει πάνω στους επικίνδυνους ατραπούς της διχαστικής πόλωσης, λες κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα της τραγωδίας θα επέλθει η κάθαρση, δηλαδή εν προκειμένω η εξαφάνιση του τερατώδους χρέους.
Γιατί προφανώς και αν επιβεβαιωθούν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις η χώρα μπαίνει σε μια περίοδο αστάθειας, καθώς οι δύο μονομάχοι αυτής της περιόδου – γιατί όπως όλα δείχνουν η κρίση εύκολα θα τους καταπιεί και αυτούς – κοιτώντας μόνο το πολιτικό και κομματικό τους συμφέρον, έχουν γκρεμίσει προ πολλού τις γέφυρες εθνικής συνεννόησης.
[quote text_size=”small”]
Και όπως παρατηρούν παλαιότεροι πολιτικοί, είναι η πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου που επικρατεί στην πολιτική σκηνή τέτοιο διχαστικό κλίμα.
[/quote]
Προφανώς Σαμαράς και Βενιζέλος, ουδόλως στεναχωρήθηκαν για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες – αν δεν το επεδίωξαν κιόλας – καθώς μια αποτυχημένη προσπάθεια να περνούσαν νέα μέτρα από τη Βουλή, σίγουρα θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους και το πολιτικό τους μέλλον. Βέβαια μένει να δούμε αν τελικά επιβιώσουν μετεκλογικά, καθώς οι εσωκομματικές εξελίξεις θα πυροδοτηθούν από ένα πιθανολογούμενο αρνητικό για τα κόμματά τους εκλογικό αποτέλεσμα. Για μεν τον Α. Σαμαρά, τα πράγματα ενδεχομένως να εξελιχθούν ικανοποιητικά, καθώς η ΝΔ, μπορεί να ευνοηθεί από το κλίμα πόλωσης που ήδη καλλιεργείται, να συγκρατήσει και να συσπειρώσει δυνάμεις, εξαφανίζοντας παράλληλα τον μικρότερο κυβερνητικό εταίρο της που σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δύσκολα θα περάσει το όριο εισόδου στη Βουλή. Στην αντίπερα όχθη ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να βιώνει τη μέθη μιας προαναγγελθείσης νίκης, πριν ακόμη κατέβει στο στίβο και δεν δείχνει να έχει συναίσθηση του τι ακριβώς καλείται να διαχειριστεί.
Αν κρίνει κανείς από τις θριαμβολογίες και τις κορώνες κάποιων στελεχών του μετά την τρίτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο, θα πίστευε πως μάλλον θεωρούν ότι ετοιμάζονται να παραλάβουν μια ακμαία οικονομία, που οι ανάλγητοι προηγούμενοι μοίραζαν τον πλούτο της στους ημέτερους και αυτοί θα έρθουν δίκαιοι ανακατανομείς υπέρ των αδικημένων. Όχι φυσικά πως δεν γινόταν άδικη κατανομή, των βαρών όμως, στις πλάτες των ασθενέστερων.
[quote text_size=”small”]
Το ζήτημα είναι πως μπορεί να λέμε ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα και πως οι εκλογές δίνουν πάντα τη λύση, κάτι που ισχύει όμως όταν αναφερόμαστε σε κανονικές χώρες με φυσιολογική πολιτική ζωή και όχι στη δική μας που ο ένας βλέπει στον αντίπαλό του τον “οσφυοκάμπτη ενδοτικό στις ξένες εντολές” και ο άλλος τον ανεύθυνο που θα φέρει τη νέα “εθνική συμφορά”;
[/quote]
Πως μπορεί να μην ανησυχεί για το μέλλον ο ψύχραιμος και σώφρων πολίτης όταν τα κόμματα που φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στην διακυβέρνηση της επόμενης μέρας, δεν έχουν συμφωνήσει ποιο είναι το πρόβλημα της χώρας, ώστε να βρεθεί μια ελάχιστη κοινή συνισταμένη για την αντιμετώπισή του.
Πως μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον των παιδιών του όταν ο πολιτικός κόσμος βλέπει το δένδρο του μικροκομματικού συμφέροντος και χάνει το δάσος που είναι η ασφαλής πλεύση της χώρας; Και πως είναι δυνατόν οι ηγετικές ομάδες να πιστεύουν πως θα επιβιώνουν εσαεί αυτοί οι φθαρμένοι και απηρχαιωμένοι κομματικοί μηχανισμοί που αδυνατούν να αντιληφθούν τις αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο; Ή μήπως όλοι αυτοί ποντάρουν στην αδρανή ιδιωτικότητα που έχει περιέλθει η πλειοψηφία των πολιτών, απογοητευμένη από την ένδεια της ηγεσίας του τόπου και τη γενικευμένη μηδενιστική αντίληψη ότι “τίποτα δε διορθώνεται” και στο τέλος θα γίνει αυτό που θα επιβάλουν οι εταίροι-δανειστές;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
